Meerderheid grootouders voelt zich overbevraagd om voor kleinkinderen te zorgen
Bij het onderzoek van de Gezinsbond werden 430 jonge grootouders bevraagd. En de resultaten zijn niet min: niet minder dan 85 procent van de grootouders heeft het gevoel dat er te vaak beroep op hen wordt gedaan om mee te zorgen voor de kleinkinderen.
Verschillende rollen combineren
De oorzaak van dat gigantisch hoge percentage? Grootouders moeten vandaag heel wat verschillende rollen combineren. Twee derde van de ondervraagde grootouders werkt nog. Tel daar de zorg bij voor (schoon-)ouders of een ander ziek familielid, vrijwilligerswerk , een hobby en de zorg voor de kleinkinderen, en je krijgt een stressvolle combinatie.
Grootouders schuiven de schuld daarvan vooral op de maatschappij. Ze hebben het gevoel gekneld te zitten tussen de zorg voor hun ouders, kinderen en kleinkinderen én moeten daarnaast ook nog eens langer werken dan de generaties voor hen.
Grootouders durven vraag om opvang niet weigeren
Veel grootouders hebben ook het gevoel dat ze de vraag om opvang moeilijk of niet kunnen weigeren. Vooral bij families waar vage afspraken worden gemaakt, wordt de vraag om te zorgen voor een ziek kind als ‘dwingend’ ervaren. Toch nemen de meeste grootouders hun kinderen niets of weinig kwalijk en bedekken ze de ‘overbevraging’ met de mantel der liefde. Want ze willen hun kinderen wel helpen en bijstaan, maar dat is soms gewoon lastig.
Invulling van hun rol
Een kwart van de grootouders denkt bovendien dat de ouders niet tevreden zijn met de invulling van hun rol als grootouder. Opvallend genoeg zijn dat vooral de grootouders die niet zoveel opvang kunnen bieden als ze zouden willen. 34 procent wil wel een grotere rol spelen voor hun kleinkinderen, maar kan dat niet door het werk, de afstand, de zorg voor anderen of de eigen gezondheid. En het is vooral in die groep grootouders dat de verwachtingen van ouders en grootouders niet echt op elkaar afgestemd raken.
Hoog tijd dus om even rond de tafel te gaan zitten en duidelijke afspraken te maken waarin iedereen zich kan vinden, en de verwachtingen op elkaar af te stemmen. En om onze dankbaarheid te tonen. Want oma’s en opa’s: wat zouden wij doen zonder jullie?!
Bron: Goedgezind
