Mijn allerliefste - voor altijd kleinste - meid

We zijn nu bijna twee jaar na datum. Je tweede sterrenverjaardag (zoals dat dan zo mooi heet) komt eraan. 28 oktober is hij er weer, die dag.

Twee jaar sinds wij door een hel gingen. De ruwe hitte van de hel is minder, maar over wolkjes lopen hoort er nooit meer bij.

Overlevingsmodus

Het hele jaar door verloopt met ups en downs, maar vorig jaar en ook dit jaar begon het ongemakkelijke gevoel en kwamen de levendige pijnlijke herinneringen boven op die dag dat ik de positieve zwangerschapstest in mijn handen had. 13 juni 2018.

Vanaf die dag gingen mijn lichaam, mijn gedachten, mijn zijn in overlevingsmodus. Ik ben hier, maar eigenlijk ben ik bij jou, en wil ik niets liever dan jou nog eens in mijn armen houden. Prikkelbaar, afwezig, in gedachten verzonken … zijn steevast modussen die dan voorkomen.

Ik ging in rouwbegeleiding om met jouw verlies om te gaan, en dat heeft geholpen, maar die periode van het jaar mis ik je zo erg dat het fysiek pijn doet.

Jouw zus mist je verschrikkelijk

De wereld draait ondertussen door, en ik neem deel, ik doe echt mijn best. Vooral voor jouw grote zus en jouw sterke papa. Jouw zus mist je verschrikkelijk, bijna wekelijks wil ze iets naar je toe blazen met het windmolentje. Het doet zoveel pijn, maar is tegelijk zo mooi om te zien.

Het besef dat alles wat we met haar meemaken nooit met jou zullen beleven raakt me diep. Geen reisjes, verjaardagsfeestjes, pretparkbezoekjes, communieplannen, eerste schooldagen …

Teksten brengen me dichter bij jou

Mama post veel teksten. Dat brengt me ook dichter bij jou. Ik hoor hier en daar dat mensen het moeilijk vinden, dat ik maar moet verder gaan want het is al 2 jaar geleden ...

NOOIT zal ik verdergaan zonder jou, die teksten, gedichten, foto’s zijn de enige manier om jou te laten leven. Er zijn maar zeer weinig mensen die nog stilstaan bij jou, of in ieder geval naar mij toe stilstaan bij jou.

Waarom? Durven ze niet? Zijn ze bang dat ik er terug aan herinnerd wordt? Dan kan ik ze nu geruststellen: daar heb ik hun hulp niet voor nodig. Dat is zo elke dag en dat zal zo zijn elke dag zolang ik leef.

Zijn ze bang dat ik ga huilen? Ja dit kan, de ene dag al wat sneller dan de andere, maar geloof, me ik voel me dan even ongemakkelijk als zij. Ik neem het ze niet kwalijk, mensen doen wat ze denken dat goed is.  Voor mij hoor je er altijd bij, of mensen dat nu ok vinden of niet.

Zoveel emoties

Ik heb een lange weg afgelegd op die twee jaar. Naar baby’tjes toe, naar mezelf, op zoveel vlakken. Maar nog steeds moet ik slikken bij het zien van kindjes die ongeveer even oud zijn als jij nu zou zijn. Dan probeer ik mijn tranen te bedwingen en laat ik ze de vrije loop als ik alleen ben.

Kwaad. Waarom was de natuur voor ons zo hard? Brute pech heet het dan. Gebroken vliezen op 22 weken. Geen oorzaak - brute pech, en bij een volgende zou het weer een lot uit de loterij zijn. Dit willen we niet nogmaals ondergaan, het zou me volledig breken.

Schuldgevoelens dat ik ons grootste meisje iets ontzeg, dat ik haar nooit een levende broer of zus zal kunnen geven, dat ik haar ooit alleen zal achterlaten. Ik kan alleen maar hopen dat ze later door veel mensen omringd wordt. Schuldgevoelens naar elke baby die ik niet durf aankijken of vastpakken. Schuldgevoelens om te denken waarom bij hen wel en bij ons niet ...

Troost bij de gedachte dat er hierboven mensen zijn die goed voor je zorgen.

Maar de allesoverheersende emotie is angst. Angst om nog iemand te verliezen. Angst om zelf mensen achter te laten. Angst bij elk pijntje. Angst dat mensen me blijven zien als “die met het dode kindje.” Angst als je grote zus ziek is …

Ik heb echter hard aan mezelf gewerkt de afgelopen tijd, en dit is ok. Al die emoties mogen er zijn. Daarom spreek ik ze uit.