Mijn buitenbaarmoederlijke zwangerschap
Zeven weken zwanger
Tijdens de ochtendrush komt er plots maar aanhoudend een stekende (buik)pijn op en een enorme druk ter hoogte van mijn staartbeen. Ik kan niet langer normaal functioneren en bel de huisarts. ‘Waarschijnlijk zijn je darmen geconstipeerd door de zwangerschap…’
Er voelt iets niet juist aan, en ik beslis om ook de dienst materniteit te contacteren. Ook hier krijg ik dezelfde boodschap dat het mijn darmen zijn en dat ik best een pijnstiller kan innemen.
Toch voelt er iets niet juist aan. Ik beslis om ook mijn partner te bellen en vraag om naar huis te komen. Ik neem een bad, echter zonder resultaat, het warme water verlicht de pijn niet. Integendeel, de pijn neemt snel toe en ik kan nog amper rechtstaan en krijg het benauwd. Mijn partner belt opnieuw naar de materniteit en dringt aan op een controle.
De weg naar de consultatie verloopt moeizaam, bij het aanmelden stuik ik onwel in elkaar. In de gang, op de grond en nat van het klam zweet, krijg ik de eerste zorgen toegediend. Ik word met een rolstoel naar het consultatiebureau gebracht waar na het beantwoorden van enkele vragen een echo volgt. We zien een hartje kloppen … alleen op de verkeerde plaats. Het vruchtje heeft zich aan mijn eileider ingenesteld. Een klein perfect vruchtje, maar niet levensvatbaar en van levensgevaar voor mijzelf; het verdict is een buitenbaarmoederlijke zwangerschap.
Deze extra emoties zorgen voor een enorme opflakkering van het ellendige gevoel veroorzaakt door de inwendige bloeding. Er wordt mij gevraagd opnieuw plaats te nemen in de rolstoel, we moeten snel reageren en vertrekken naar de operatiezaal. Maar mijn lichaam wil niet langer meewerken …
Noodgedwongen en kermend van het ongemak geraak ik toch in de rolstoel, de weg van het medisch centrum naar het ziekenhuis lijkt onnoemelijk lang te duren.
Na de operatie…
De operatie is goed verlopen. Het vruchtje werd verwijderd, mijn buik werd gespoeld, de rechtereierstok werd afgesnoerd van de eileider, één eileider kon gered worden. En IK LEEF!
De eerste uren na de operatie houd ik mij verbazend sterk, op automatische piloot regel ik nog enkele werk gerelateerde zaken. Vrijdagmiddag krijg ik een eerste spreekwoordelijke klop van de hamer. Mijn gedachten blokkeren, het besef sijpelt stillaan binnen, de tranen vloeien over mijn wangen … Daar lig ik, alleen en omgeven door aanstaande en kersverse mama’s. Een leeg en onvolledig gevoel, letterlijk en figuurlijk. Eenzaamheid voelde nog nooit zo reëel.
Dag drie, het lukt mij nog steeds niet om uit mijn bed te komen zonder die benauwdheid. Een gevolg van een te laag hemoglobine, een bloedtransfusie dringt zich op waarna dit fysieke aspect al merkelijk verbetert.
Eindelijk naar huis…
Na vier dagen verplichte platte rust lukt het mij eindelijk om recht te zitten en recht te staan en mag ik naar huis. Voor de eerste keer opnieuw knuffelen met mijn klein meisje. Ook zij beleefde enkele moeilijke dagen, een abrupt afscheid om daarna even niets meer te horen van haar mama.
Eenmaal thuis voelt alles onwerkelijk. Mijn verstand kan de lichamelijke veranderingen niet volgen. De misselijkheid blijft, de gevoeligheid voor geuren en smaken is er nog steeds …
De ene zwangerschapsaankondiging na de andere, een geboorteaankondiging, een serie met een broer en zus ... Telkens is het een ijzige steek door mijn hart.
Ik ga volledig mee in de mallemolen van werk, huishouden, klusjes, de eerste schooldag … Ik gun mijzelf geen tijd om na te denken. Want niet nadenken betekent niet voelen.
Hoelang hou ik dit nog vol? Wanneer komt het breekpunt? Kan ik het tegenhouden?
Ik wil het tegenhouden, want wat als ik mij laat gaan?
En nu?
Een eerste controle bevestigt een positief herstel, althans fysiek. De rit naar het medisch centrum, het wandelen in de gang … zorgt voor een herbeleving van die bewuste dag exact zes weken geleden.
Het verwerkingsproces is tweeledig, enerzijds het moeten beëindigen van de zwangerschap en anderzijds de impact op je lichaam.
Mijn wereld staat momenteel stil, maar de buitenwereld draait door én ik moet mee draaien.
Heel eerlijk, ik weet niet langer hoe mijn toekomst er uit ‘moet’ zien.
Moet ik gewoon blij zijn met wat we wel hebben?
Mag ik angst de bovenhand laten nemen?
….?
Tine