7171fi.jpg

Mijn kinderen hebben hun oma nooit gekend

18/01/2021
Mamabaas
Door Mamabaas

Het is vandaag exact 15 jaar dat mijn mama is overleden. Dat betekent dat zowel the husband als de kinderen mijn moeder nooit hebben ontmoet. Iets wat toch enorm blijft pieken. Ik heb heel bewust geen ‘herdenkplekje’ in huis. Herinneringen zitten immers niet in de materiële dingen. Maar deze herinneringen wil ik wel doorgeven aan de kinderen.

Vorig jaar, toen Elizabeth drie jaar was, heb ik dit voor het eerst geprobeerd. Elizabeth bleef vol bewondering stilstaan bij een klaproos. Laat dit nu de lievelingsbloem zijn van mijn moeder. Ik probeerde dit dan ook als aanknopingspunt te gebruiken bij Elizabeth om over haar overleden oma te vertellen. Helaas had onze meid hier helemaal geen oren naar en was ze twee tellen later al bezig over wat ze op haar boterham wou. Ik had toen heel veel moeite om mijn tranen van verdriet en frustratie weg te slikken en vrolijk te doen tegen Elizabeth.

Toen het herfst werd en iemand van school een vraag stelde over de oma’s begonnen de vragen te komen bij Elizabeth. Ik heb toch maar één oma? Die andere kindjes hebben er twee? Toen heb ik er een oud fotoboek bijgenomen en uitgelegd dat zij ook twee oma’s heeft, maar dat één  oma al heel lang overleden is. Het is een heel mooi gesprek geworden waarbij ik toch wel wat traantjes heb weggepinkt. Het allermooiste uit dit gesprek was toch echt wel: ‘Opa met de baard en Dode Oma houden echt wel van elkaar he, want ze houden handjes vast.’

Sedert dat gesprek komt het onderwerp “Dode Oma”, zoals Elizabeth mijn moeder nu noemt, regelmatig aan bod. Iets wat ik uiteraard wel fijn vind. Tijdens de kerstvakantie heb ik haar dan ook voor het eerst meegenomen naar het graf. Elizabeth vond het wat eng maar was ook wel gefascineerd. Oma ligt volgens haar onder een tafeltje en op het tafeltje staan dan bloemen.  Het is zeker niet de bedoeling dat de kinderen nu telkens mee moeten naar het graf. Als ze dit willen mag dit natuurlijk, maar ik zal ze het sowieso nooit verplichten.

Ik vind het zelf vooral mooi dat mijn moeder door de herinneringen verder kan leven. Ook bij haar kleinkinderen.

 

Deze blog verscheen eerder op Capitee Mama.