Moeder in tijden van corona
Het ene moment zit ik rustig te eten, het andere verander ik in een briesende nachtmerrie omdat de dochter weer kokhalst nog voor ze één hap heeft geproefd. Bezoekjes aan pretparken, zwembaden en binnenspeeltuinen zorgen ervoor dat die topsnelheid wordt geperfectioneerd.
Er bestaat immers niets irritanters dan 45 minuten aanschuiven voor een attractie van 30 seconden met twee jengelende kinderen. Of toch: bibberend in je badpak een half afgedroogd kind in zijn kleren wurmen in een veel te klein kleedcabientje. Of neen: de tinnitus veroorzaakt door het buitenaardse gekrijs in een binnenspeeltuin. Of wacht: de gêne als je zoon ondersteboven in zijn bioscoopzetel hangt zodat het kind achter hem enkel nog voeten ziet.
Maar wie had gedacht dat ik dat - in tijden van corona - allemaal zou missen? Wie had kunnen voorspellen dat ik nu al 317 dagen lang hetzelfde kwartet moet spelen en dezelfde hoofdsplijtende gamejingles moet aanhoren? Dat mijn bloeddruk zou pieken van het woord ‘strijkparel’ of ‘waterverf’? Dat ik nooit meer op dezelfde manier naar legoblokken en kleurstiften zou kijken?
Want neen, mijn kinderen houden zich niet urenlang bezig terwijl ik een boek lees. Ze willen enkel dat ene spel spelen waarin ze beter zijn dan ik (ik háát kwartetten). Het strijkparelen is alleen leuk als ik met mijn dikke vingers de juiste kleuren uit de pot vis. En wat dat schilderen betreft: het kost mij 20 minuten voorbereiden en bezorgt hen 10 minuten plezier.
De enige oplossing leek: hen naar buiten krijgen. Frisse buitenlucht vertraagt het optrekken naar de maximum irritatiesnelheid. Dacht ik. Misschien was dat ook zo, in april vorig jaar. Ondertussen beheers ik ‘the eye roll: the next level’ als iemand nog maar het woord ‘wandelen’ uitspreekt. Als heel dat gedoe voorbij is, wandel ik nooit meer.
Dan huppel ik overal naartoe.
