Naar school, maar eerst kamperen …

Wij wonen in een dorp met in de straat twee scholen. Toen we ons huis kochten ging ik er ook vanuit dat ons kindje ooit naar één van die scholen zou gaan. Lekker praktisch, dichtbij, handig op weg naar het werk én in de buurt. Wat zou maken dat ze een vriendenkring zou hebben uit de omgeving. Toen was het allemaal heel hypothetisch. Nu ik écht mama ben geworden, Annabel ken, haar fysiek zie, heb ik een totaal andere mening.

Mijn interesses hebben altijd gelegen in een methodeschool van Freinet. De waarom hierachter wil ik zeker meedelen in één van mijn volgende berichten. Hier in de omgeving zijn zulke scholen zeldzaam. Gelukkig is er wel eentje in Mechelen, op een kwartiertje rijden, zonder verkeer. Maar op voorhand wist ik dat de kans klein was dat Annabel hier terecht zou komen. Dus ergens had ik die 'wens' opzij geborgen. Ik sprak er wel over tegenover mijn man. Maar verder dan een kort gesprek ging dit niet. Tot het effectief uitzoeken naar een school aan de orde kwam...

School - onderzoeken

Ik ben bevallen in het ziekenhuis van Duffel omdat mijn gynaecoloog hier mee samenwerkte. Ik had mezelf dus niet op voorhand geïnformeerd over het hoe of wat. Ik koos de onthaalmoeder uit ervaring van mijn beste vriendin, zonder eigenlijk goed te weten hoe of wat. En soms heb ik mezelf dit beklaagd. Niet dat ik een slechte onthaalmoeder heb, integendeel, maar ik heb vaak het gevoel gehad dat ik te snel beslissingen heb genomen zonder me te verdiepen in iets. Van persoon ben ik al een nieuwsgierig iemand dus ik vond het dan ook maar mijn taak om de keuze van een school iets grondiger te onderzoeken.

Dus toen de katholieke school hier in de buurt een opendeurdag hield zijn we gaan kijken. Maar onderweg naar daar liet ik weer de methodeschool van Freinet vallen. Mijn man luisterde geïnteresseerd maar was toch afzijdig. Toen we de school binnenkwamen voelden we het echter niet. De leerkrachten waren vriendelijk en de opendeurdag was goed georganiseerd, maar ik voelde geen klik. Ik zag mijn dochter hier niet rondlopen de volgende negen jaren.

De instapklas was compact, in de klas stond één bedje middenin de poppenhoek en een aparte WC. De klas zag eruit als een gewone klas. Maar ik had geen klik. Toen ik de juf vroeg hoe het loopt zo’n onthaal tijdens de eerste dagen antwoordde ze dat we Annabel op de speelplaats mochten laten en ze wel snel de juffen zou vinden. Dit vond ik zo’n vreemd antwoord!

De juf verwachtte dat ik - als onzekere mama - mijn kind zou loslaten op een speelplaats vol onbekende en drukte?! Eerlijk was ze wel, maar echt begrepen voelde ik me niet.

Neen, de katholieke school werd geschrapt. Dan toch eens gaan kijken naar de Freinetschool?! Of zou het de moeite niet zijn? En konden we alle praktische zaken zoals omgeving, buurt, ... overboord gooien?!

Gesprek met de directie

Mijn interesse bleef geprikkeld in Villa Zonnebloem, dus besloot ik toch een afspraak te maken. Uiteraard in samenspraak met mijn echtgenoot. We hadden op donderdagmorgen een afspraak. De directrice nam tijd voor ons en legde ons (nog een keertje) uit wat Freinet net inhield en hoe dit zich uitte in de school.

Enthousiasme, kriebels, interesse. Al die gevoelens waren groot bij mij. Mijn man stelde enkele vragen of bedenkingen waarmee hij zat en de directrice zorgde ervoor dat mijn man elke vraag kon stellen die hij wou. Nadien mochten we ook in de klasjes gaan kijken. Ik voelde me als een kind in de speelgoedwinkel. Die zogezegde 'klik' die ik mistte bij de vorige school was er hier instant. Vanaf het moment dat ik de schoolpoort inliep tot ik de schoolpoort achter me heb dicht gedaan. Dat bezoekje aan de klassen hebben mijn gevoel alleen maar versterkt. Hier zag ik Annabel groot worden én groeien.

Als het aan mij lag schreef ik Annabel daar op dat moment meteen in. Maar helaas kon dat niet. Aangezien wij geen voorrang hadden, wij niet in het onderwijs staan of geen kinderen hebben in de school moeten we netjes onze beurt afwachten tot 26 april.