Niet elke zwangerschap is vanzelfsprekend

Ons verhaal begint eigenlijk al in 2015. We wilden heel graag een kindje, maar dat liep niet zoals gepland. Vruchtbaarheidsproblemen, was het verdict. We bleven echter niet bij de pakken zitten en al bij al verliep alles vrij vlot. Een jaar later was ik na een eerste ICSI-behandeling zwanger van ons zoontje.

In de zomer van 2019 wilden we voor een tweede kindje te gaan, en we besloten dat ene vruchtje dat ze voor ons hadden ingevroren te laten terugplaatsen. En toen begon ons jaar met een rollercoaster van emoties. We geloofden in de wetenschap, in de fertiliteitskliniek en onze lieve gynaecoloog. Nooit hadden we er bij stil gestaan dat het mis zou kunnen lopen. Want wij waren een sterk team. Opgeven stond niet in onze woordenboek, maar we hebben diep gezeten. Vaak werden we niet begrepen door onze omgeving, want we hadden al een zoontje en die miskramen, dat waren nog geen ‘echte’ baby’tjes...

Of het was mijn eigen schuld, want ik at te weinig groenten en fruit. Reacties die we er echt niet bij konden nemen. We ondervonden dat dit hele traject nog vaak taboe is. Toch bleven we erover praten en ervoor vechten. De hoop was nog ver te zoeken en het ongeloof was groot toen we de hartslag van dit kleine wondertje hoorden. Weer een hoop emoties. We wilden ze delen, maar durfden niet goed, want wat als het weer mis zou lopen?

Uiteindelijk besloten we een filmpje te maken om te laten zien dat dit niet zomaar een zwangerschap is. Om te laten zien dat dit hele jaar nog steeds niet vergeten is. Ja, we zijn in blijde verwachting, maar dragen ook nog ons verdriet mee. We zullen onze sterretjes nooit vergeten en dragen dit altijd mee in ons hart.

Ook willen we alle andere (wens)ouders een hart onder de riem steken. Volg je eigen gevoel, want dat klopt. Je staat er niet alleen voor!