Ongewenst kinderloos: de parkeerplaatsen voor gezinnen

18/01/2018

Door Mama Guest Moms

Herinner je je een moment waarop je de parking van de supermarkt oprijdt, je even rondkijkt en dan die geweldige vrije parkeerplaats spot dichtbij de ingang? Is het herkenbaar dat je dan pas opmerkt dat het een plaats is voor gehandicapten, een plaats om je online bestelde boodschappen op te halen of een plaats voor jonge gezinnen? Het besef dat komt dat je tot geen enkele van deze groepen behoort en je dan teleurgesteld vijf rijen verder je wagen parkeert. Parkeerplaatsen voor jonge ouders staan tegenwoordig trouwens aangeduid met een fopspeen.

Voor alle duidelijkheid, ik heb er alle begrip voor dat er parkeerplaatsen zijn voor mensen met een beperking. Op geen enkel moment is mij het gevoel van jaloersheid overvallen. Het gevoel van: “Niet alleen hebben ze het geluk een beperking te hebben, ze krijgen verdorie ook nog een plaats voor de deur.” Nooit.

Twee jaar dromen van een baby

Dit in groot contrast met het gevoel van droefheid of met momenten zelfs kwaadheid wanneer ik nog maar eens een vrije plek met zo'n fopspeen voorbij rijd. Twee jaar dromen van een baby. Oftewel 24 ontgoochelingen. En dat zijn er in vergelijking met anderen nog niet eens zoveel. Rij maar eens die parking op wanneer je net opnieuw telefoon hebt ontvangen van het ziekenhuis dat het jammer genoeg weer niet gelukt is. Dat je terug mag bellen wanneer je maandstonden beginnen, om het volgende rondje in te plannen. Rij maar eens die parking op wanneer je doodmoe van een dag werken nog snel je boodschappen wil doen. Doodmoe omdat je weer zo vroeg bent opgestaan om als eerste in die wachtzaal te zitten zodat je hopelijk alsnog op tijd op je werk kan raken. In de wachtzaal met te weinig stoelen, een te hoge temperatuur en te lange wachttijden voor een bloedprik en een follikelmeting.

Boosheid omdat je 't zo graag wil en het maar niet wil lukken. Jaloersheid omdat je zo graag met hen wil ruilen. Droefheid omdat er mensen zijn die zwanger zijn zonder erbij na te denken. Mensen die in jouw ogen alle redenen hebben van de wereld om dolgelukkig te zijn én nu ook nog eens die parkingplek krijgen voor deur. Die plaats die enkel is bedoeld voor mensen mét kinderen. Niet voor jou.

Ik gun iedereen het geluk

Ik heb mezelf de vraag gesteld of ik zou willen dat die plaatsen verdwijnen. Omdat ze kwetsend zijn. Omdat ze zijn als zwarte piet in het verhaal van sinterklaas. Omdat ze een steek zijn in het hart van elke vrouw die een vruchtbaarheidsbehandeling doormaakt. Ik besef op die momenten echter goed dat ikzelf het probleem ben. Want ik kan niet verwachten dat straks ook niemand meer met een zwangere buik of pasgeboren baby de straat oploopt. Ik kan niet verhinderen dat vriendinnen van mij meteen de eerste keer zwanger raken. Of dat ik alweer twee geboortekaartjes ontvang in de brievenbus. Dat gaat niet. En ik zou het ook niet willen. Ik gun iedereen zijn geluk van harte, én de daarbijhorende parkeerplaats. Ik kan enkel proberen om een betere manier te vinden om om te gaan met dat steekje in mijn hart wanneer ik de parking oprij.