Ouder zijn = loslaten, je schuldig voelen en ongelooflijk fier zijn
Mijn man en ik hebben beiden een drukke job en willen ook nog veel doen in het weekend, zowel met de kindjes als voor onszelf. Dus de skijassen voor de kindjes werden de week voor vertrek nog online besteld, samen met een laatste bezoek aan de AS Adventure. Alles is altijd last minute geworden sinds we kinderen hebben. Ik kan daar eigenlijk echt niet goed mee om en word daar heel lastig van, maar het lukt me/ons gewoon niet om het anders te doen. En ondanks alle rampscenario’s in mijn hoofd slaagden we er toch in om op het geplande uur (half 4 ’s morgens) te vertrekken.
Waar ik het niet over wil hebben…
Eigenlijk wil ik het niet hebben over de autorit, die gelukkig redelijk vlot is verlopen, op het verlies van de sleutel van onze dakkoffer onderweg na… De kindjes waren heel flink in de auto, we hadden geen sneeuw onderweg,...
En eigenlijk wil ik het ook niet hebben over feit dat ik de familiekamer verkeerd begrepen had – ik had een dubbele kamer met tussendeur verwacht, maar het was dus een kamer van 20 vierkante meter met 1 bed en een zetelbed voor de kindjes in dezelfde kamer… Onze bagage kon er nog net bij, zucht.
Maar uiteindelijk viel ook dit allemaal heel goed mee; ik was elke avond supermoe en de kindjes vonden het gewoon super om tijdens een qualitytime-weekje met mama en papa op dezelfde kamer te slapen. En het hotel lag nog vlakbij de skischool ook.
Ouder zijn = …
Ouder zijn = loslaten
Maar waar ik het eigenlijk over wil hebben, is over hoe het ouderschap toch heel veel ‘loslaten’ is. Zoals wanneer je je nogal hevige 5-jarige voor de eerste dag afzet voor de allereerste skilessen en de derde dag al meegeeft om vrij mee te skiën in de namiddag van de rode piste, waarvoor hij eerst de grote stoeltjeslift moet nemen (hij kan daar toch niet uitvallen, niet!!!???).
Ouder zijn = je bij tijd en stond schuldig voelen
En wanneer je je 2-jarige een paar uurtjes afzet in de kinderclub omdat je toch zelf ook een beetje wil skiën. En ja, dat gaat natuurlijk gepaard met dat schuldgevoel; een gevoel dat je als ouder zo vaak overvalt, jochei :-).
En uiteindelijk valt het vaak gewoon allemaal supergoed mee; ze vonden het beiden superleuk, er is niets gebroken en het was echt een weekje qualitytime! :-)
Ouder zijn = overlopen van trots
Volgend jaar gaan we terug, naar hetzelfde hotel met de kleine kamers! Maar misschien gaan we dan wel wat vroeger met de voorbereiding beginnen. Alhoewel, Ann, maak jezelf niets wijs!
Ah ja, tenslotte wil ik ook nog even zeggen dat mama/papa zijn… ook soms echt overlopen van trots is, wanneer je 5-jarige zoon als snelste van zijn klas de slalom naar beneden komt en heel fier van zijn skileraar zijn medaille in ontvangst mag nemen!
