Over die keer dat ik mijn koptelefoon heb opgezet
Geen verklaarbare reden
Maar wat als die baby’s niet huilen omdat ze honger hebben, laat staan pijn? Als ook het pampertje helemaal ok is en ze niet te warm of te koud hebben? Wat als het gewoon lijkt te beslissen, ik huil een beetje mee met mijn zus en broer? Ik weet wel dat ze dat niet op die manier beslissen. Maar je snapt wat ik bedoel. Wat als ze gewoon huilen? Zomaar. Zonder verklaarbare reden.
Hopen op ademruimte
Dan probeer je jezelf te troosten met het idee dat het het zoveelste groeispurtje is. Want baby’s huilen toch niet zomaar hé? Groeispurten zijn dan ook de perfecte verklaring voor zowat alles waar je geen antwoord op hebt. Natuurlijk blijft dat huilen wel doorgaan en word je als mama liever niet gek. Dus dan ga je tien keer aan hun wiegje staan, in de hoop dat ze daarna gewoon eventjes in slaap vallen en mama ademruimte krijgt. Je propt ze in een draagdoek en hoopt dat het wiegen hen zal kalmeren. Desnoods ga je zelf een extra rondje wandelen, al bestaat het risico dat die twee andere koters het op een rennen zetten tijdens die wandeling. Je loopt als een gek rond de tafel, toertje na toertje, en ondertussen maak je dansende bewegingen zodat baby hopelijk in slaap valt op je arm.
Multitasken voor gevorderden
Je haalt de beste babytaal boven die je hebt en gaat uiteindelijk over op een smeekbede om toch maar dat kleine wezentje te overtuigen te stoppen met huilen. Ondertussen probeer je met man en macht je andere twee kinderen eten te geven, te wassen en in bed te krijgen. Multitasken, het schijnt dat niemand dat echt kan. Dat je hersenen dan oververhit raken. Anyone?
Eindelijk rust?
Wanneer je eindelijk de andere koters in bed krijgt en terug de trap afkomt, lijkt het stil geworden te zijn in dat wiegje daar. Maar nog voor je hebt kunnen denken ‘Oef, eindelijk rust’ hoor je alweer geween. ’t Was gewoon een pauze. Eentje die de baby nam, net als jij niet in de ruimte was. Net als jij even niet kon genieten van dat ding dat stilte heet. Dat het kind ondertussen gezwollen ogen heeft van en zoveel te wenen en zo goed als niet te slapen, laat baby koud. Als je twee maanden oud bent, ben je sowieso nog schattig en mooi. Eigenlijk kom je dan met alles weg.
Langzaam lijk je gek te worden
Nog wat meer wiegen, babytaal en alle trucjes die je maar kent om toch maar baby stil te krijgen. Helaas, langzaam lijk je toch gek te worden. De groeispurt-verklaring is al lang niet meer toereikend voor de innerlijke geestelijke toestand. En oh ja, nog altijd geen pijn, geen honger, geen natte pamper, niet te warm, niet te koud… want dat heb je al tig keer gecontroleerd.
Juist ja, die keer dus dat ik mijn koptelefoon heb opgezet…
Deze blog verscheen eerder op Liesellove.
