Over goede intenties op een bewogen feestdag

Als moeder kun je jezelf veel dingen wijsmaken, maar niet dat je alles onder controle hebt. Tenminste, dat moest ik gisteren, uitgerekend op een feestdag, weer eens constateren bij het badritueel. Of hoe goede intenties soms zwaar worden afgestraft en hoe een ontspannend gezichtsmasker niet altijd het verhoopte effect heeft… 

'Ik ooook in bad!'

Het begin van de dag. Ik schrik wakker door een luide protestzang van de jongste beneden in de living. ‘Wat nu weer?’, denk ik bij mezelf, maar dan zie ik dat de husband al is opgestaan met de kinderen en ik eigenlijk geen reden heb om te klagen. Ik hou dus maar beter mijn mond. En wacht stilletjes tot de storm is gaan liggen voor ik naar beneden ga (stout, ik weet het, maar wat kan ik zeggen, ik ben ook maar een mens. En ik heb een heel lieve man.).

Een uur later: de oudste roept vijftig keer dat ze in bad wil en voor ik het weet, hoor ik haar plonsen in bad.

‘Ik oook in bad!’, zegt de jongste. Ik zie haar denken: ‘Komaan moeder, hef die luie kont van je op en steek me in bad. Nu!’ 

Aha, denk ik, ideaal dat ze even in bad zitten, want dan heb ik mijn handen vrij om mezelf te wassen en een paar schoonheidsreparaties te doen.

Een paar minuten later loop ik fris gewassen rond en zit mijn gezicht onder een witte smurrie. ‘Masque déstressant’, zo zegt de tube. ‘I wish’, denk ik. 

Het is allemaal mijn schuld

Het gaat er steeds heviger aan toe in bad. Ik denk: ‘Wat nu weer?’, maar ik zie dat er nog geen kindje is verdronken, dus ik hou nog even mijn mond. Tot het me te binnen valt dat het haar van mijn oudste dringend moet gewassen worden. Niet dat zij daarmee akkoord gaat. Normaal maakt ze daar niet veel problemen rond, maar vandaag is dat dus anders. Want ik onderbreek haar in haar spel. En dus trapt ze het af. Woest is ze, en het is allemaal mijn schuld. 

Intussen heeft de jongste er ook genoeg van en hangt ze met haar ene been al half uit bad. Mijn masker begint een beetje in mijn ogen te prikken en aan mijn ene been plakt een Veetstrip, maar goed, zo gaat het ook. En moet het ook gaan. 

‘Ik moet pipi doen’, vervolgt de kleinste. Ze is nog helemaal nat, dus ik probeer haar eerst een beetje af te drogen voor ik haar op het toilet drop. Maar opnieuw faal ik in mijn moederlijke taken, want ik draai de handdoek helemaal fout rond haar kleine lichaam. ‘Neeeeee, da moe zooo nie!!!’

‘Los het op’, denk ik en ik probeer snel een beetje masker uit mijn ogen te wrijven. Ik ben ook maar een mens.

Dochter 1 steekt haar nog steeds erg boze hoofd om de hoek van de badkamer om me duidelijk te maken dat ze het me nog steeds niet heeft vergeven. Ik hou dus nog maar beter mijn mond. En maak dankbaar gebruik van dit vrije moment om snel de verloren Veetstrip van mijn been te trekken.