Spookjes spookjes pats: kon mama maar een ochtendhumeur wegtoveren
Vorige week keek ik vol verwondering naar een discussie tussen man- en dochterlief. Papa zat blijkbaar in haar weg in de zetel en moest verhuizen. Er ontstaat een discussie en net wanneer ik denk dat een woedeaanval zich aandient, gaat ze rustig haar toverstafje halen en zegt de magische woorden ‘spookjes spookjes pats, papa is weg!’ Voilà, zo simpel is het in kinderland. Wat je niet wil, wat je niet aanstaat, dat tover je weg!
Heel erg soms wil ik mijn dochter wegtoveren
Dat papa niet akkoord gaat en stelt dat ze duidelijk nog niet goed kan toveren – aangezien hij er nog altijd is – lijkt haar niet te deren. Zij heeft getoverd en daarmee basta! Dat het eigenlijk Hocus Pocus Pats is, dat leer ik haar later nog wel. Al is het maar omdat die spookjes spookjes pats voorlopig veel te schattig is.
En heel erg soms (en ook iets vaker), zou ik haar ’s morgens ook graag willen wegtoveren met een simpele ‘spookjes spookjes pats’.
Want elke morgen is hier een ware veldslag. Terwijl babylief veel te vroeg met een grote glimlach staat te kraaien, staat grote zus elke dag op met een ochtendhumeur, de ene ochtend nog (veel) erger dan de andere.
Het begint al met haar boterham... Kaas? Mmm ... Alice, kaas? Mmmm ... bon, kaas dus!
Neeeeeee, geen kaas! Wat wil je dan? Mmmmm ... om te vermijden dat we drie keer opnieuw moeten beginnen, is het tegenwoordig choco. Want een kind zonder ontbijt naar school sturen, dat kan mijn moederhart niet aan en dat weet ze goed genoeg.
Alice, ik heb je kleren al klaargelegd! Nee, ik wil die niet, ik wil een rokje ... We halen een rokje. Neeeeee, ik wil een ander rokje ...
Een hoogtepunt was tot nu toe turndag, waarop ik voet bij stuk hield voor een comfortabele broek, alle scènes ten spijt. Ik verwees gemakshalve ook naar de turnjuf als autoriteit door te zeggen dat het moet van de turnjuf en dat die anders heel boos zou worden! Waarop het troostende antwoord dat Manon ook een rokje aanhad in de turnles en de juf helemaal niet boos was geworden. Jij moet niet bang zijn van juf Veerle hoor mama, die is heel lief!
En soms wil ik haar tevoorschijn toveren
En hop, zo gaat het verder, een hele ochtend lang. Schoenen, jassen, de stand van de zon, waar mijn auto geparkeerd staat ... mijn kleine meid heeft er allemaal problemen mee op een vroege schooldag.
Gelukkig is ze – pedagogisch geheel onverantwoord – wel nog bang van de politie zodat ze toch nog bereid is om de gordels van haar autostoel over haar armen te laten. Toch één instelling die nog angst inboezemt nu noch mama noch de turnjuf enige indruk achterlaten bij mijn driejarige koppige dochter.
Vreemd genoeg, zodra ze is afgezet, mis ik haar al. Dan wil ik haar eigenlijk zo snel mogelijk terug bij mij toveren of de werkdag wegtoveren zodat het snel 17 uur is. Zolang dat wegtoveren en terugtoveren in balans is, komt het allemaal heel goed denk ik dan.
P.S. Het is vandaag dinsdag turndag en ze heeft een kleedje aan. Zij blij, ik blij en om 7 uur ’s morgens is dat het enige wat telt (soms dan toch).
Catherine Struelens
