Terug in de tijd: wist ik toen maar dat alles toch goed zou komen

Na een jaar proberen nog steeds niets

Eindelijk viel het verdict… De pil in de vuilbak en we zouden er meteen aan beginnen! Ik wist wel dat de kans om direct zwanger te worden klein was, maar toch hoopte ik dat ik zo’n vruchtbaar geval was…

Na een jaartje proberen was ik nog steeds niet zwanger. Het was echt een moeilijke periode. Een periode met heel veel bloedingen, met veel ‘kleine’ misvalletjes. Toch bleef ik elke maand zo hard hopen dat ik zwanger was. Ik wist wel dat het niet zo was maar toch ging ik elke maand koste wat kost zwangerschapstests halen. Ik wisselde zelfs af van winkel, want je wist nooit dat de kassierster zou onthouden dat ik een test kocht en dat ze me nooit zou zien terugkomen met een dikke buik…

Uiteindelijk werd er beslist dat ik een operatie nodig had. Reden: zo zou het niet lukken, het vruchtje had geen kans om zich in te nestelen.

De gynaecoloog nam een risico en maakte me duidelijk dat er een grote kans bestond dat de operatie niet lukte. Met andere woorden: dat ik dus geen kindjes zou kunnen krijgen. Nooit.
Op dat moment hebben we het er vaak over gehad, mijn vriend en ik. Wat als? Wat doen we dan? Gingen we dan voor adoptie? Of werden we gewoon met ons tweeën oud en probeerden we alles uit het leven te halen ? 

Geslaagde operatie, maar toch de test met het potje

Zes weken na de operatie kreeg ik het goede nieuws. De operatie was gelukt! We konden terug opnieuw beginnen.

Na een paar weekjes vroeg de gynaecoloog toch om ook mijn partner te laten testen. Voor de zekerheid. We moesten nu alles uitsluiten.

Die dag van het potje vergeet ik nooit! Vol enthousiasme kwam ik thuis met ‘het potje’. De opdracht was simpel. Mijn ventje moest gewoon het potje vullen en direct binnenbrengen in het labo, op een kwartiertje rijden van bij ons. Met een pak minder enthousiasme verdween hij met zijn potje… Toen hij terugkwam, had ik misschien wat voorzichtiger moeten zijn met mijn reactie ‘Is dat alles?’, maar in elk geval: daar vertrok hij met zijn potje. Het was superwarm buiten, dus installeerde hij zijn zwemmertjes vlak voor de airco in de auto. Hij belandde in de kustfile en na een uur (!) kwam hij aan in het labo. Spannende momenten, het uur van de waarheid, het officiële verdict over zijn mannelijkheid…

Het avontuur eindigde met een sisser. De zwemmertjes waren helemaal niet actief. Maar we mochten het niet als definitieve diagnose beschouwen. Door het lange wachten en het warme weer kon de test een beetje beïnvloed zijn, dus werden we geadviseerd om later nog een test te doen.

We wisten niet dat we toen eigenlijk al zwanger waren… Hoewel. Na twee lange jaren testen en honderd-en-één zwangerschapstesten wist ik het wel. Dat het ‘voor echt’ was: ik was zwanger!!! Ik had eigenlijk geen test nodig. Ik voelde het over mijn hele lijf. Een test bevestigde mijn gevoel, we waren zwanger!!!

Er is geen wens die vuriger kan branden dan die van het moederschap. Er is geen seconde die trager tikt dan deze waarop je positief nieuws verwacht. Maar meestal komt het echt goed, geloof me…