UITGETEST: Het Museum voor Natuurwetenschappen (aka: Het Dino-museum)
En weg zijn wij!
Dochter Ingrid zou ons met ons kleinzoontje Felix (3jaar) vervoegen. Dus: drie volwassenen, twee kleuters en een zesjarige. Dat moest lukken. De heenreis was al een ontdekking voor hen: alle zetels van het treincoupé werden geprobeerd en alle asbakken werden gecontroleerd. Wij hielden hen wel in een houtgreep op het perron, en bij opstappen en afstappen bleken de beentjes te kort, maar we geraakten er. Tussendoor een koekje en een boekje om de rust te handhaven.
Dino time
In het museum kwamen zij, en wij, ogen te kort. Van bij het betreden van de grote zaal liepen ze elk een kant op, naar waar hun verwondering hen meetrok. Ze staarden overweldigd naar de grote skeletten.
Felix had meteen zijn schoenen uitgetrokken om zich in een zandbak te installeren. Daar lag materiaal om opgravingen te doen! Een pseudo-skelet was stiekem onder de oppervlakte verborgen, gereed om ontdekt te worden door het jeugdige archeologische team. Intussen volgden we de andere kleuters op de voet uit schrik ze in de menigte te verliezen.
Etenstijd
Toen de vermoeidheid toesloeg, stapten we naar het restaurantje. Een eindeloos lange file stond er te wachten. De hongerige maagjes werden op de proef gesteld en we moesten al ons entertaining talent uit onze mouw schudden om de tijd te overbruggen: even naar toilet, even hoedjes vouwen met de servetten en dan (oh wee!) de belofte om na het eten even in de museumshop te snuisteren.
Nadat de afgekeurde spaghetti met lange tanden was opgepeuzeld, de broodjes van de 'onsmakelijke en niet-geluste' groenten waren ontdaan en toch maar naar binnen gewerkt, begaven we ons naar de veelbelovende shop.
En dan onvermijdelijk ... het winkeltje
Onmiddellijk waren we ze alle drie kwijt, en opa vatte post aan de in/uitgang om ontsnapping te voorkomen.
Het uur van onze trein huiswaarts naderde. Door de overvloed aan kleurrijke speeltjes, boekjes en allerlei prullaria waren we nog niet aan het einde van onze winkeltocht. 'Nog zo klein en al stress om te kiezen!!' Na veel geduld en aanmaningen om voort te doen, nam opa de eindbeslissing. "Kies allemaal iets uit deze bak: een emmer vol kleine dino's in alle kleuren en miniatuur houten skeletten van de dieren." We eindigden met een plastieken balletje waarin een dino verwerkt was en zes mini replica's.
De terugreis
Nog net op tijd haalden we de trein naar huis. Deze rit werd hoofdzakelijk overschaduwd door hevig emotioneel gekibbel over het eigendomsrecht van de dino's. Welke diertjes waren van wie? De decibels benaderden de grens van een festival. Gelukkig was de enige passagier in dit compartiment helemaal verzonken in de muziek die door zijn koptelefoon galmde (gezien de gesloten ogen en het ritmische bewegen van heel zijn wezen). Eindelijk thuis!! Wij uitgeteld en de kinderen opgeladen enthousiast. ‘Wanneer doen we dat nog eens, oma?’ Heu…
