Vakantie: als je de slechtste kinder-entertainer ooit bent
Alles onder controle
De eerste paar uren gingen gelukkig vlot. Beide heren sliepen tot een uur of 8, waarna we op het gemak ontbeten en aan de dag begonnen. Er werd wat met autootjes en een lawaaierige plastic slak gespeeld, alles onder controle.
Niet veel later was de kleinste heer al weer aan een dutje toe, ik maakte van de gelegenheid gebruik om de oudste wat Jip en Janneke voor te lezen. Waarmee ik bedoel; wel zeker 12 Jip en Janneke verhalen na elkaar.
Toen hij, rond een uur of 11, begon te zeuren dat hij tv wou kijken, besefte ik dat ik met iets beters op de proppen moest komen. Gelukkig kreeg ik op dat moment een lumineus idee. De brievenbus! We konden samen eens kijken of er iets in de brievenbus zat. Zei ik al dat ik een slechte kinder-entertainer ben?
Creativiteit op dreef
In ieder geval: er zat iets in de brievenbus. Reclame, heel veel reclame. Toen raakte mijn creativiteit pas echt op dreef. Ik installeerde Noah aan de tafel met de reclamefolders en een kinderschaartje, en liet hem wat knippen.
Als bij wonder bleek hij dat nog leuk te vinden ook. Dolenthousiast knipte hij pizza’s, chocolade en flessen wijn (‘voor papa’) uit, en propte ze in een enveloppe, die we dan samen met stempels versierden en terug in de brievenbus staken.
Dit klinkt waarschijnlijk als de zieligste knutselactiviteit ooit, maar ik was echt trots op mijzelf. Nu mochten we wel een uurtje tv-kijken, toch?
Niet slecht gedaan
Na 2 toch wel vrij lange dagen, kon ik besluiten dat ik dat niet slecht gedaan had. Het huis stond nog recht, de kinderen waren niet doodgegaan van verveling, en ikzelf was ook nog redelijk levend.
Ik was wat speelgoed aan het opruimen toen ik ineens iets zag liggen. Een boekje van Miro, waar allemaal diertjes in verstopt zitten. Een konijn in een holletje, een bij in een bijenkorf, een worm in een appel, je kan je er iets bij voorstellen.
Ik zag het konijn los naast het boekje liggen en zei “echt geen normale baby die Miro, dat hij zo’n stevig touwtje kapot trekt”. Ik bladerde verder en hoorde Noah intussen roepen “nee, ik heb dat gedaan!”. Kan gebeuren, dacht ik nog. Tot ik plots zag dat niet enkel het konijn, maar alle dieren nu los in het boekje zaten. Ik draaide mij naar Noah om en zag hem vol trots het kinderschaartje uit de lade halen, om te demonstreren wat hij gedaan had.
De volgende keer toch maar een gezelschapsspelletje, denk ik…
