Vzw Kleine Held zorgt voor liefdevolle fotoreportages van premature en zieke pasgeborenen op de dienst neonatologie

De vzw schenkt gratis startpakketten aan ouders van premature en zieke pasgeboren baby’s. Ook hun broertjes en zusjes worden niet vergeten: zij krijgen een zorgenvriendje aan wie ze hun angsten en zorgen kwijt kunnen. Dit helpt hen om hun zorgen los te laten. Bovendien kunnen de ouders zo ook te weten komen waar hun kind mee worstelt en kan er zo samen over gepraat worden.

“Ik heb als mama zelf aan den lijve ondervonden hoe moeilijk het is om vrolijke én praktische kleertjes en spullen te vinden voor de allerkleinsten, terwijl dat net heel belangrijk is. Zo wordt dat klein, kwetsbaar wezentje met al die kabeltjes en buisjes in die veel te grote pamper plots een ‘echt’ baby’tje”, vertelt Sofie.

In 2020 werd de werking uitgebreid met kosteloze, liefdevolle fotoreportages op de dienst neonatologie. Helaas gingen de NICU's en de diensten neonatologie tijdens de eerste lockdown in maart 2020 ook in lockdown. Prematuren zijn door hun vroeggeboorte extra vatbaar voor infecties. Zelfs een simpele verkoudheid kan voor hen verregaande gevolgen hebben. Bezoek - zelfs van de broertjes en zusjes - werd daarom niet meer toegelaten op de afdelingen. Om die reden werden de fotoreportages toen noodgedwongen on hold gezet.

“Ik heb als mama zelf ervaren hoe belangrijk dergelijke herinneringen zijn in het verwerkingsproces. Als ouder is het ook echt niet evident om zelf mooie foto’s te kunnen maken van je kleintje. Er is vaak weinig natuurlijke lichtinval. Als je kindje nog in de couveuse ligt, is foto’s nemen van achter een glazen wand echt geen lachertje. Wij hadden indertijd bij Noor ook enkel onze GSM om onze tijd samen voor altijd te vereeuwigen op foto. Dankzij ons team van Kleine Held fotografen kunnen al die mooie en liefdevolle momenten wel op een professionele manier vastgelegd worden. Ik ben dan ook ongelofelijk dankbaar dat onze fotoreportages nu in verschillende ziekenhuizen opnieuw mogelijk zijn,”  zegt Sofie.

Deze fotoreportages kunnen enkel door de ouders zelf worden aangevraagd via het aanvraagformulier op de website van vzw Kleine Held. Het is belangrijk dat de ouders hier zelf volledig achterstaan. Eén van de fotografen komt dan naar het ziekenhuis om hun gezin met veel zorg en liefde vast te leggen op foto tijdens de dagdagelijkse momenten samen, bijvoorbeeld tijdens het kangoeroën, een voedingsmoment, de verzorging, het badmoment … De bedoeling is foto’s te maken die liefde, warmte en verbondenheid uitstralen zonder dat er geposeerd wordt. Als het ook toegelaten wordt op de afdeling zelf, kunnen de trotse, grote broers en zussen ook mee op de foto. “Die eerste echte gezinsfoto samen heeft voor de ouders echt een grote emotionele waarde”, weet Sofie.

Nathalie David en Sylvie Hermans maken deel uit van het fotografenteam van vzw Kleine Held.

“Een luisterend oor bieden tijdens mijn bezoek en bijdragen aan bijzondere herinneringen, is iets wat mij heel nauw aan het hart ligt. Dankzij vzw Kleine Held heb ik een voor mij tot daarvoor onbekende wereld leren kennen. Elke keer opnieuw sta ik vol bewondering te kijken naar de vechtlust en het kunnen van alle kleine helden op de NICU. Ook voor hun ouders is mijn respect groot. In een periode van onzekerheid denken ouders er vaak niet aan om deze momenten vast te leggen. Net daarom wil ik dit met liefde van hen overnemen. Ik word echt blij van de dankbaarheid achteraf. Dit zijn voor mij de meest waardevolle reportages om te doen en te schenken. Mijn allereerste fotoreportage van het nieuwe jaar is er eentje die mij altijd zal bijblijven. Op de NICU van het UZ Leuven mocht ik kleine superheld Mart en zijn ouders ontmoeten. Helaas beslist de natuur soms anders en loopt het fout af. Mart werd op 31 weken geboren samen met zijn sterrenbroertje Twan. Het hartje van Twan stopte 4 dagen voor de geboorte totaal onverwacht met kloppen. Ondanks het onmetelijke verdriet voelde ik ook veel liefde tussen de ouders en een grote verbondenheid die heel hartverwarmend aanvoelde,” vertelt Nathalie.

(foto: Mart, door Nathalie David Photography)

“Sommige verhalen komen echt heel hard binnen. Je wordt echt met je twee voeten stevig op de grond gezet wanneer je geconfronteerd wordt met zulke situaties. Ik heb dan ook even tijd voor mezelf nodig om dat een plaatsje te kunnen geven. Geen enkel woord kan omschrijven hoe goed het voelt als je een afgewerkte fotoreportage kan afleveren aan de ouders die het echt zo hard verdienen om hun wondertje aan de buitenwereld te kunnen tonen,” vult fotografe Sylvie verder aan. 

Loïc en Laurens zijn twee kleine helden die door fotografe Sylvie vastgelegd werden op foto.

Loïc - het zoontje van Wendy en Sofie - werd omwille van een zwangerschapsvergiftiging geboren op 33 weken 6 dagen. Hij woog toen 2kg260. De eerste 2 weken werd hij omwille van ademhalingsproblemen opgenomen op de NICU.

“Geen enkel woord van troost raakt dieper dan de intensiteit van die foto’s en de manier waarop zij er in slagen om kleur te geven aan angstige dagen, weken en soms zelfs maanden. Even de onmisbare medische, professionele omkadering achter je kunnen laten, doet zoveel deugd. Dankzij hen ontstaat er hoop doorheen de onrust en krijg je toch weer net dat tikkeltje extra moed. Onze zoon is ondertussen al uitgegroeid tot een flinke, lieve babyboy van meer dan 5kg. Hij geniet nog veel en vaak van alle kleurrijke spulletjes die we van vzw Kleine Held mochten ontvangen: een couveusedeken, een wikkeldeken, een vlaggenlijn, een geurdoekje, een set mijlpaalkaarten, …”vertelt meemama Sofie.

(foto: Loïc, door Praal Fotografie - Sylvie Hermans)

Laurens werd geboren na 25 weken zwangerschap. Hij woog toen amper 920 gram. “Door een afwijking in mijn placenta ben ik mijn vruchtwater verloren op 17 weken,” vertelt mama Natascha. “Op 16 juni werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Anderhalve maand later werd Laurens geboren via een spoedkeizersnede. Omdat zijn longen nog niet volledig rijp waren, werd hij meteen geïntubeerd. Begin september zag het er allesbehalve rooskleurig uit. De dokter vroeg ons toen hoe ver ze moesten gaan om hem te redden. Toen hebben we geantwoord: ‘Zolang het geen invloed heeft op zijn levenskwaliteit willen we blijven vechten.’ Er werd een hoge dosis medicatie opgestart. Als die niet was aangeslagen, was het voorbij. Gelukkig ging het toen stap voor stap beter. Ondertussen is Laurens thuis, wel met zuurstofondersteuning. Hij weegt ondertussen al meer dan 6 kilogram.”