Wat als je als zelfstandige moet platliggen?

Mijn planning, in theorie

Toen ik vijf weken zwanger was had ik zes mensen in dienst en draaide het bedrijf heel goed.

Het plan zat – althans in theorie – perfect in elkaar... Tijdens de zwangerschap zou ik gewoon doorwerken en na de bevalling zou ik een weekje of twee uitrusten om dan nadien weer aan de slag te gaan. Oké, de baby zou wegens plaatsgebrek pas na vier maanden naar de crèche kunnen, maar dat vormde op zich geen al te groot obstakel. Het enige wat een pasgeboren baby doet is slapen en eten, dus in die periode zou ze gemakkelijk mee naar kantoor kunnen.

De praktijk: platliggen

Maar in de praktijk draaide het al snel anders uit… Op vijf weken zwangerschap kreeg ik een eerste bloeding. Het bleek om een dreigend miskraam te gaan. Omdat er nog een bloeding klaar zat werd absolute rust aanbevolen. Het werd het begin van een heel lastige en moeilijke zwangerschap.

Tot aan de geboorte op 38 weken was het onmogelijk om fulltime te werken.
De baby overleefde nog een gekantelde baarmoeder, een loskomende placenta en heel zware voorweeën. De dokter adviseerde een opname in het ziekenhuis, maar dat heb ik ten allen tijde in de wind geslagen.

Bedrijf zonder zaakvoerder

Intussen draaide mijn zaak door. En, hoe je het nu draait of keert, de omzet loopt parallel met de aanwezigheid van de zaakvoerder. Dat betekende dat ik zo veel mogelijk fysiek aanwezig moest zijn op kantoor. Het kon niet anders.

Natuurlijk ging de baby voor alles, maar het is ook niet gemakkelijk om je zaak achteruit te zien gaan. Als de kat van huis is, dansen de muizen, zo veel is duidelijk.
Het lukte me niet om de constante controle, opleiding en begeleiding te bieden die het jonge team nodig had.

En dan komt het neer op wikken en wegen. Risico’s nemen. En keuzes maken. Met het besef dat je een verkeerde keuze niet ongedaan kunt maken.

Het is: of de baby verliezen of failliet gaan…

Jammer genoeg heb ik moeten vaststellen dat het grootste deel van het team niet het vertrouwen verdiende dat het van mij kreeg. Misschien loop ik op menselijk vlak een beetje te veel te zweven en vertrouw ik mensen te snel. Is het niet normaal dat je begrip hebt voor de medische situatie van de zaakvoerster?

Mensen zijn hard

Mensen begrijpen dat niet. Mannen al zeker niet. Meerdere keren kreeg ik te horen dat ik prioriteiten moest stellen en moest kiezen tussen het bedrijf en de baby. Mensen zijn hard.

De hormonen gierden nog door mijn lichaam, fysiek was ik een echt wrak en bovendien kregen we te horen dat de baby een verhoogd risico op wiegendood heeft.

Dat was echt de druppel! Ik had een meltdown…
Ik wist echt niet wat ik moest doen en waar ik hulp kon krijgen. Het was alsof ik in cirkels bleef lopen en er gewoon geen oplossingen bestonden. Ik voelde me echt alleen. De facturen bleven binnenstromen, maar er kwam geen geld binnen. De maanden volgden heel snel op elkaar en ik kon de tijd niet stilzetten.

Meer dan ooit wou ik dat ik nooit de stap had genomen om zelfstandig te worden. Er is geen enkel vangnet voor mensen in mijn situatie. Of het kost weer verschrikkelijk veel geld. En laat dat nu net hetgeen zijn dat ik niet te veel heb.

Knopen doorhakken

Het was tijd om alle moed weer samen te rapen en me te focussen op alle goede elementen rondom mij: mijn twee prachtige dochters, mijn partner die altijd voor me klaarstaat, mijn ouders die mijn beste vrienden zijn en de twee mensen op kantoor waarop ik écht kan rekenen.
Er werden harde beslissingen genomen. Alleen de mensen waarop ik kon rekenen konden blijven in het bedrijf. De rest moest weg. Ook alle nutteloze kosten moesten weg.

Er moest hard gewerkt worden en met de baby lukte dat echt niet. Hoe graag ik het ook wou. Mijn ouders werden ingeschakeld om af en toe op de baby te letten. Ook de crèche liet weten als er af en toe een plaatsje vrij was.
Elk moment werd optimaal benut om de situatie recht te trekken. Elk lichtpuntje gaf me energie om door te zetten. Het was knokken, het was vechten. Maar het voelde goed, alles zou goed komen.