Zorgen om mijn zoontje dat op 29 weken werd geboren

De pil om de bevalling in gang te zetten lag naast me klaar ... Maar ik besloot om te vechten voor mijn kind en heb de pil in de vuilbak gegooid. Een week later leefde mijn zoontje nog, ze noemden het een wonder. Ik mocht naar huis met platte rust.

Helaas was mijn toenmalige echtgenoot geen hulp of steun. Ondanks dat ik alleen maar mocht plat liggen, moest ik zelf de zware boodschappen alleen doen en ermee sleuren, mijn oudste zoontje alleen naar de crèche brengen, ... Zo stond ik een keer huilend voor de deur van de crèche, met mijn broek zo nat van het vruchtwater alsof ik geplast had, en kreeg ik een andere broek.

Ook emotioneel stond ik er alleen voor. Mijn partner ging liever met vrienden drinken dan mij te steunen of helpen. Toen ik 6,5 maanden zwanger was en mijn zoontje nog steeds voor zijn leven vocht, kreeg ik een baarmoederinfectie. Ik werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht waar ze een spoedkeizersnede uitvoerden, omdat zowel mijn leven als dat van mijn zoon in gevaar was.

Adam kwam op 29 weken ter wereld. Ik hoorde hem huilen en dacht ‘oef, hij leeft!’  Terwijl de dokters mij toe naaiden, zag ik in de kamer naast me steeds meer en meer dokters naar Adam komen. Hij was aan het vechten voor zijn leven. Pas een paar uur later mocht ik bij hem. Daar lag hij dan, op de intensieve neonatologie, met honderd draadjes en in kritieke toestand. Mijn hart brak.

Met spoed geopereerd

Door zolang te hebben overleefd zonder vruchtwater waren zijn voet en heup uit de kom, maar dat was nog de minste zorg. Adam bleek niet zelfstandig te kunnen ademen. Hij werd meerdere keren geïntoneerd en geïntubeerd, maar niks hielp .... Later bleek dat Adam een vernauwing van 90% had in zijn luchtpijp, er kon dus nauwelijks lucht door zijn luchtpijp. Hij werd met spoed geopereerd en er werd een canule gestoken.

Adam verbleef drie maanden op de afdeling. Hij overleefde. Toen brak corona uit en cru gezegd: er was geen plaats meer voor hem. Ik heb gevloekt en gehuild. Hoezo werd mijn kind dat in leven werd gehouden door machines verbannen uit het ziekenhuis?! Ik was radeloos en besloot hem mee naar huis te nemen. Het was mijn moederhart dat sprak en niet mijn verstand: de dokters zeiden dat ik hem moest overbrengen naar het revalidatiecentrum Pulderbos, waar ze gespecialiseerd waren in zijn problematiek. Het probleem was echter dat ik geen auto heb en zonder auto was het centrum gewoonweg niet bereikbaar. Bovendien mochten we door corona maar om de twee dagen twee uur op bezoek en dat zag ik uiteraard niet zitten.

Ik besloot alles te leren en hem naar huis te brengen. Na een week training besefte ik echter dat het medisch niet haalbaar was, de canule hield hem in leven. Ik gaf me tegen mijn zin over aan Pulderbos. Eenmaal daar voelde het alsof ik mijn kind in de steek had gelaten, ik was kapot en voelde me een slechte moeder.

Na een maand in Pulderbos kon ik de canule zelf wisselen en Adams machines besturen. Ik was apetrots want hierdoor mocht hij thuis op weekend komen. In de week ging ik bijna elke dag langs, zijn papa kwam zo goed als nooit op bezoek. Ik kon het niet aanzien hoe hij Adam in de steek liet. Zelf stond ik om de twee dagen in Pulderbos, maar op die manier moest ik telkens een kindje achterlaten. Ik droeg dit allemaal alleen. Ondanks dat de papa er was, was ik telkens degene die zowel de oudste van amper twee jaar liefde en aandacht moest geven als bij Adam moest geraken. Ik was op. Zes maanden geleden besloot ik van hem te scheiden, ik deed het toch al allemaal alleen. Wat had ik aan hem? Hij is Adam op een jaar tijd een vijftal keren gaan bezoeken. Het brak mijn hart.

Operatie in Zwitserland

De problematiek van Adam was niet in België op te lossen, we konden alleen in Zwitserland terecht voor een operatie. Op dit moment zijn we in Zwitserland, Adam is net geopereerd. Helaas wordt het in twee keer gedaan: zijn problematiek is nu geopereerd, maar de canule gaan ze pas over twee maanden verwijderen. Dat betekent dat we nog eens zullen moeten terugkomen.

We namen een hospitalisatieverzekering voor Adam, maar na een jaar kregen we te horen dat die helemaal niks dekte van alle kosten, omdat hij in een revalidatiecentrum verbleef en niet in een ziekenhuis. We moesten €360 per maand zelf betalen. Samen met een vriendin ben ik naar de media gestapt om een inzamelactie te starten voor de hoge facturen en om de reis naar Zwitserland te kunnen financieren. Gelukkig hadden we het geld snel bij elkaar, maar helaas was dit enkel voor deze reis.

Adam heeft zijn hele leven in ziekenhuizen en Pulderbos gezeten. Dat breekt me als mama, omdat ik met hem niet de band heb kunnen opbouwen als met mijn eerste kind. Ik ben emotioneel gebroken. In anderhalf jaar heb ik zoveel gemist, ondanks dat ik er zo vaak was. Elke nacht ging ik slapen met de gedachte: ‘Wie troost hem als hij zich zelf in slaap huilt?’

Binnen twee dagen mogen we terug naar België, waar ik hem opnieuw zal moeten afgeven aan Pulderbos.  Ik breek weer. We hadden de hoop dat de operatie in één keer kon uitgevoerd worden en wisten niet dat we Adam terug zouden moeten missen als we terugkeerden. Opnieuw voor twee maanden, maar dit keer heb ik hoop het einde in zicht is.