Zwangerschapsvergiftiging: ik moest bevallen op 25 weken

Na jaren proberen zwanger te raken, inseminatie, ivf, icsi en heel wat teleurstellingen; werd ik eindelijk zwanger van onze eerste dochter.  Wat was dat prachtig. Niks kon onze droom in de weg staan. Tot die bewuste valentijnsdag, toen ik 25 weken zwanger was. Onze droom werd een nachtmerrie.

Na een heerlijk diner, ging ik naar het toilet en zag dat ik enkele druppels bloed verloor. Ik ging naar mijn vriend en zei hem dat we best even langs spoed gingen. Maar dat het waarschijnlijk niks ernstig was. Aan de deur van de spoeddienst verloor ik plots enorm veel bloed. Er vormde zich een hele plas bloed aan mijn voeten. Toen wist ik dat het fout zat.  De vroedvrouw luisterde naar het hartje van onze kleine meid. Dat klopte nog. Er is nog een kans, Axelle maakt nog een kans!

Zwangerschapsvergiftiging: ik moest bevallen

De gynaecoloog van dienst maakte een echo en zag dat ik een loslating van mijn placenta had. Eveneens stond mijn bloeddruk veel te hoog. Het verdict was: zwangerschapsvergiftiging. Ik was mezelf aan het vergiftigen waardoor mijn lever en nieren al waren gestopt met functioneren.  De dokter zei dat ik moest bevallen om mijn kindje en mezelf te redden. Het dichtste ziekenhuis was Brugge, want daar waren ze uitgerust voor zulke extreme prematuren.

Alles werd vaag rond mij. Hoe kan dat nu? Ik was nog maar 25 weken. Hoe kon zo’n kleine meid dat overleven? Ze konden mij dit nu toch niet afpakken, na zo lang proberen om zwanger te worden? Ik kon niet meer ademen, niet meer spreken, niet meer nadenken… De rit van Veurne naar Brugge was de langste die ik ooit heb gemaakt. Ik werd onder narcose gebracht en Axelle werd met spoedkeizersnede geboren. Een kleine meid van 29cm en 605 gram.

Cruciale uren

De dagen erna waren bang afwachten. De eerst 72 uren zijn cruciaal, wisten de dokters ons te vertellen. Elk uur stegen haar kansen.  Ik werd naar de dienst neonatologie gebracht om onze dochter te gaan bewonderen. Daar lag ze dan. Ik vond haar toen al bloedmooi. Haar huidje was nog doorzichtig en ze was zoooo klein. Maar ik wist onmiddellijk dat zij een vechtertje zou zijn. Ze zou dit overleven! Ze was omringd door professionele mensen. Eén voor één lieve, zorgvolle verpleegsters, vroedvrouwen en dokters.  Onze helden!

De eerste knuffel: een magisch moment

Ik was zelf eindelijk wat aan de beterhand en na 10 dagen mocht ik haar de eerste keer knuffelen (of kangoeroeën, zoals dat op neonatologie genoemd werd). Dat was een magisch moment. De eerste keer je dochter voelen op je huid. Ok, het was wel wat sukkelen met alle draadjes en haar beademingsmaskertje aan, maar dat moment zal ik nooit vergeten. Dat moment leek het net alsof het enkel zij en ik was op de wereld.  Die rust en dat geluk die ik toen voelde, daar waren geen woorden voor