Mijn buurvrouw vindt dat ik als thuisblijfmama haar kinderen ‘ook maar moet opvangen'

Ik ben een kersverse mama van een 9 weken oude dochter, net verhuisd naar een nieuwe buurt en volop aan het wennen aan mijn nieuwe leven als thuisblijfmama. Via de buurtgroep op whatsapp leerde ik gelukkig al snel een paar leuke buurvrouwen kennen. Nieuwe vriendschappen, koffieklets, herkenbare verhalen… Het deed me zoveel deugd om op die manier in de buurt ontvangen te worden.

Tot de vraag kwam…

Eén van die mama’s (ik zal ze even Sara noemen) stond plots voor mijn deur. Paniek in haar ogen: ‘Kun jij alsjeblieft even op mijn kinderen letten? Het is dringend!’ Haar kinderen zijn 3 en 5 jaar oud, en hoewel ik er even over moest nadenken (Help, ik zit nog volop in de kraamperiode!), wilde ik haar helpen. We zijn toch allemaal mama’s onder elkaar, dacht ik. Eén keertje dan.

Dat was zes héél lange uren

Mijn dochter was die dag behoorlijk huilerig, en de kinderen van Sara hadden energie voor tien. Rennen, schreeuwen, alles overhoop… Begrijp me niet verkeerd: ik snap dat kids druk kunnen zijn. Maar het was gewoon te veel, zeker in combinatie met een pasgeboren baby. Toen ze haar kinderen eindelijk kwam ophalen, voelde ik me gesloopt.

En toen kwam het… 

Een paar dagen later belt Sara belt opnieuw aan. Zonder waarschuwing stond ze gewoon aan de voordeur. Ze vroeg of ik voortaan elke namiddag haar kinderen kan opvangen.

Pardon?

Ik antwoordde beleefd maar duidelijk: ‘Nee, sorry. Ik ben geen babysit. Ik heb zelf genoeg aan m’n hoofd met mijn baby en het huishouden. Mijn man werkt van thuis uit en heeft rust nodig, en ik wil deze tijd vooral met mijn eigen dochter doorbrengen.’
Ik viel bijna achterover van haar antwoord! ‘Het is toch niet zo’n grote moeite? Het zijn alleen maar de namiddagen.’

Ik moest echt tot tien tellen.

Ik legde haar uit dat het misschien voor haar ‘niet veel’ lijkt, maar dat het voor mij wel degelijk veel is. Nieuw huis, nieuwe buurt, nieuw ritme, nieuwe rol als mama… Alles is nieuw. En dat ze zich behoorlijk vrijpostig opstelde door ervan uit te gaan dat ik, puur omdat ik thuis ben, automatisch beschikbaar ben voor haar kinderen. Daar ging ze duidelijk niet mee akkoord, want ze draaide zich boos om en beende weg, zonder verdere uitleg.

En nu ben ik ‘egoïstisch’. Serieus?

Gelukkig kreeg ik later bevestiging dat ik niet gek was. In onze groepschat probeerde ze me zwart te maken. Gelukkig reageerden andere mama’s daar meteen op. Eén ervan vroeg haar waarom ze vond dat thuisblijfmama’s automatisch babysitters zijn. Een andere vertelde dat ze net hetzelfde had meegemaakt met haar, en dat ook toen duidelijk werd gemaakt dat de mama’s in de groep niet als kinderopvang gezien moeten worden.

Het is oké op grenzen aan te geven

Geen idee hoe Sara haar opvangprobleem nu heeft opgelost. En daar moet ik ook niet van wakker liggen. En nee, dat maakt me geen egoïst. Ik ben niet verplicht om op iemand anders z’n kinderen te letten omdat ik toevallig thuis ben. En ja, het is oké om je grenzen aan te geven, ook (en vooral) als mama.

Mama zijn is een fulltime job. Of je nu thuis bent, werkt of iets daar tussenin, niemand anders mag voor jou bepalen wat jij ‘nog wel even’ erbij kan doen. Dus aan alle mama’s die twijfelen of ze ‘te bot’ zijn als ze nee zeggen: je bent niet bot. Je bent duidelijk. En dat is net wat we allemaal wat vaker mogen zijn.
 

BRON: vrij vertaald naar REDDIT