5 dingen die je beter niet zegt tegen een introvert kind

Het is niet altijd gemakkelijk te weten of iemand introvert of extravert is – niet elke introvert is van nature stil, en niet elke extravert is super sociaal. Het klassieke onderscheid is dat een introvert zijn batterijen oplaadt door tijd alleen door te brengen in de plaats van met andere mensen. 

Introverte kinderen kunnen moe en uitgeput zijn na sociale bijeenkomsten, verkiezen misschien tijd alleen of met één dichte vriend(in) boven tijd met een groep vrienden, houden er wellicht niet van om in het middelpunt van de belangstelling te staan en hebben misschien meer tijd nodig om zich open te stellen voor mensen. 

Het is belangrijk dat ouders en verzorgers niet proberen om hun kind te veranderen, maar het te omarmen zoals het is. En bepaalde uitspraken kunnen daarbij een averechts effect hebben en zelfs schadelijk zijn. De volgende dingen kan je dus beter niet zeggen tegen een introvert kind: 

1.    ‘Spreek eens wat luider' of ‘Wees eens wat vriendelijker’ 

Deze uitspraak kan kinderen het gevoel geven dat ze iets verkeerd doen. Bovendien impliceert het dat kinderen hun eigen level van comfort moeten negeren zodat iemand anders zich comfortabeler zou voelen. En dat is in veel gevallen een rechtstreeks ticket naar people pleasen. 

2.    ‘Je bent zo stil, dat is onbeleefd!’ 

Deze woorden suggereren opnieuw dat een kind iets fout doet door te luisteren naar het eigen lichaam. Bovendien zetten ze een beeld neer dat verlegen zijn iets slechts is, iets om je voor te schamen. Onze maatschappij verheerlijk extravert zijn en houdt dat voor als een soort ideaal, waarbij verlegen zijn kan overkomen als zwakheid of een gebrek, terwijl het dat helemaal niet is. 

3.    Uitspraken waarbij ‘verlegen’ als een label wordt gebruikt 

Zinnen zoals ‘Waarom ben je zo verlegen?’ of ‘Stop eens met zo verlegen te doen’ kan je beter vermijden. Dergelijke uitspraken benoemen het verlegen of stil zijn van een kind als iets slechts, terwijl het niet om een gebrek gaat maar simpelweg om een karaktertrek. 

Verlegen zijn zou moeten gezien worden als een andere maar waardevolle manier om de wereld te beleven. Kinderen die verlegen of introvert zijn, hebben vaak een superkracht om mensen te observeren: ze merken heel wat op van mensen en plaatsen rondom hen. 

4.    Uitspraken die impliceren dat introvert zijn hen zal tegenhouden in het leven 

De maatschappij houdt van extraversie. Extraverten zijn de populaire kinderen op school, de hoofdpersonages in films en het middelpunt van het feest. Dat betekent echter niet dat het beter is om extravert te zijn. Introverten leiden even liefdevolle en vervullende levens – ook al wordt het niet altijd zo voorgesteld. En net daarom zou je niet moeten insinueren dat het introvert zijn iemand zal limiteren in het leven. 

5.    Uitspraken die in vraag stellen waarom ze zijn zoals ze zijn 

Het gedrag dat je kind van nature vertoont in vraag stellen door dingen te zeggen als ‘Waarom ben je zo verlegen’, ‘Waarom ga je niet gewoon met hen praten’ of ‘Waarom ga je niet gewoon met hen spelen?’ is problematisch. Door dergelijke vragen te stellen, creëer je het gevoel van te oordelen. En dat zorgt, vooral bij kinderen, voor schaamte en schuldgevoel voor wat ze voelen. Het vertelt hen dat het verkeerd is om een sociale norm niet te volgen. 

Wat je beter wél kan zeggen 

In de plaats van de verlegenheid van je kind in vraag te stellen of je kind het gevoel te geven dat het ‘minder’ is omdat het zichzelf is, kan je beter met affirmaties werken. 

Zinnen zoals ‘het is helemaal oké om je zo te voelen’ of ‘neem je tijd’ zijn belangrijke manieren om je kind te leren dat het mag luisteren naar hoe het zich voelt en om het te laten weten dat het oké is om stil te zijn tijdens een familie-etentje of om extra tijd nodig te hebben vooraleer te gaan spelen met een groep klasgenootjes op de speelplaats. 

Op die manier toon je dat je je kind vertrouwt en dat je de gevoelens en noden erkent en dat ze zichzelf ook mogen vertrouwen daarin. Dat is een waardevolle vaardigheid in het leven: door een kind toe te laten om te voelen wat het voelt, leert het om de eigen emoties te valideren. Dat is iets waar veel mensen moeite mee hebben, zelfs op volwassen leeftijd. 

Als je je zorgen maakt over de verlegenheid van je kind, vertrek dan vanuit nieuwsgierigheid in de plaats van vanuit een oordeel. Ga het gesprek aan met je kind, en vraag bijvoorbeeld: ‘Hoe voelt het voor jou om nieuwe mensen te leren kennen?’ Het zal jullie onderlinge relatie alleen maar ten goede komen als je je kind echt begrijpt. 

Als je kind alleen wil zijn of alleen wil spelen, probeer dan om daar niet meteen conclusies aan te koppelen in verband met toekomstige sociale situaties. Je kind luistert wellicht gewoon naar het eigen lichaam – en dat is iets wat aangemoedigd en geprezen zou moeten worden. 

Bron: Huffington Post