Mijn zoon doet zo hard zijn best op school, maar zijn succeservaringen worden steeds kleiner

Woensdagochtend 8u. Daar ga ik dan, op weg om het rapport van ons dochter. Ik voel een gelukzalig gevoel, want ergens weet ik al wat zal komen. Ja het is zo, ik ben een gevoelsmens en ga daar dan ook vaak op af. Nog voor ik neerzit, zegt de juf: “Dat heeft ze terug goed gedaan hoor.” Mijn glimlach op mijn gezicht groeit en dan weet ik eigenlijk nog niet veel. We vliegen doorheen haar rapport. Sociaal rapport, al haar sterren. Puntenrapport, kan niet beter. Wanneer de juf onze dochter ophemelt, voel ik mijn emoties komen. Ik ben trots, op haar punten, maar vooral op haar. 

Donderdagochtend 8u. Ik ben op weg naar het werk en ik voel een steen in mijn maag zitten. Ik weet natuurlijk wel van waar dit gevoel komt. Deze middag heb ik overleg op de school van mijn zoon, een oudercontact maar dan met de juf, GON-begeleidster, therapeuten ... er allemaal bij. 

De voorbije twee weken heb ik mijn zoon zien wegglijden, hij was zichzelf niet meer. Dagelijks woedebuien, dat zegt voor mij genoeg. En dan praat ik nog niet over de uren dat hij in mijn armen wou opladen. Enkele keren probeerde ik met hem te praten, hoe gaat het op school? Hij duwde dit vaak weg, tot ik het niet meer vroeg. Ik zei gewoon: “Het is moeilijk hé op school.” Hij begon zo hard te huilen en zei zo hard ja. Ik wist het, met al de aanpassingen die er al zijn, is het toch nog steeds moeilijk. 

Het lastige is dat hij wel heel hard zijn best doet, hij blijft keer op keer proberen, maar zijn succeservaringen worden kleiner. Als moeder heb ik mijzelf altijd beloofd dat er maar één prioriteit is: mijn kinderen gelukkig zien. Dat is niet meer zo en dus voelde ik al dat er een volgende stap zal komen. Een stap die mijn man en ik al hadden besproken, maar die toch nog steeds moeilijk is om te plaatsen. 

De hele dag voel ik dat ik niet veel nodig heb, ik kan niet veel verdragen en mijn gedachten dwalen zeer vlug weg. Dus ergens ben ik blij dat ik eindelijk kan vertrekken naar het overleg. We zijn nog niet voltallig, maar ik krijg toch al de vraag van de zorgcoördinator hoe het gaat met Cayétano. Ik heb geen zin om een standaard antwoord te geven, dus geef ik een beeld van hoe de voorbije weken gelopen zijn. 

Het wordt stil aan tafel en wanneer de zorgcoördinator nog probeert de wonde wat toe te dekken met te zeggen: “Misschien is het allemaal nog zo erg niet,” vult de juf onmiddellijk aan. Jawel, het is momenteel erg zwaar voor hem. Ik voel een puzzelstukje vallen, wat ik voel klopt. 

Iedereen rond de tafel bedoelt het goed, maar als ouder zit je daar en voelt het vaak aan alsof alles over je heen wordt gezegd. En dan breek ik, de tranen vloeien en daar is die stilte terug. Ik leg uit dat ik eigenlijk gewoon wil dat hij gelukkig is. Buitengewoon onderwijs, het is vaak nog een taboe, maar dat hoeft het niet te zijn. Het ligt op tafel, eigenlijk al van vorig overleg, maar toen leek die stap nog ver weg. Ze kijken mijn richting uit, maar ik moet hier geen toestemming voor geven, alles wat ons kind gelukkig maakt ga ik in mee. 

Dus na de kerstvakantie laten we alles in werking treden zodat er buitengewoon onderwijs kan opgestart worden binnen zijn huidige school. Een laatste stap voor hij misschien wel verandert van school. 

Het overleg heeft me leeg gezogen, mijn batterij is plat. Mijn man heeft het even moeilijk als ik en we voelen ons alleen op de wereld die avond. Hoe kan je zo hard strijden en steeds met je hoofd tegen de muur lopen? Maar ik ben trots, trots op zijn doorzettingsvermogen en trots op wie hij is. En wij, als ouders, zullen zorgen dat hij op zijn plaats zit, waar zijn strijd leidt tot succeservaringen. En als dat betekent dat buitengewoon onderwijs nodig is, dan is dat zo.

Gelukkig zijn, de grootste strijd die er is ... maar wij willen hem strijden voor hem.

Twee kinderen en beide zo anders, maar wij zijn trots, trots op beide. 

De realiteit toont me wel dat de maatschappij de lat voor onze kinderen zeer hoog legt. Misschien wel te hoog, veel kinderen lopen op de toppen van hun tenen om nog maar de onderkant van de lat te raken. Eentje om over na te denken, vind ik dan als mama …

Tina