Een tijdje geleden kreeg ik de opmerking te horen dat mijn zoontje toch echt eenzaam moest zijn. Ik vroeg waarom die persoon dat dan dacht. Waarop ze antwoordde: ‘Tja, hij heeft geen papa (de vader is niet in beeld) en ook niet echt grootouders en geen neven en nichten of nonkels en tantes. En echte familie is nu toch echt wel het belangrijkste wat er is.’
Ik was helemaal verbijsterd. Ik vertelde haar dat Maxim heus wel mensen ziet en dat we echt niet altijd thuis zitten. We gaan op familiebezoek en ja, hij heeft echt wel neven en nichten alsook nonkels en tantes. En een oma heeft hij ook, al zal hij niet de typische ervaringen hebben zoals veel anderen met hun grootouders hebben aangezien zijn oma al wat ouder is en in een rusthuis verblijft. Een opa is er niet meer, die is jaren geleden al overleden.
Ik vind het natuurlijk wel heel jammer dat hij nooit eens bij oma zal kunnen overnachten of zo en dat hij geen opa heeft. Maar als hij naar oma gaat doet hij leuke dingen in de mate van het mogelijke.
Trouwens, ik denk niet dat echte familie het belangrijkste is dat er is. Ik denk dat je zelf voor een deel ook je familie kan maken, dat sommige mensen je familie worden. Het is veel belangrijker om omringd te worden met mensen die je graag hebt en dat hoeft daarom niet direct je familie te zijn. Iedereen kan een deel van je familie worden.
En het is helemaal niet oké om opmerkingen te maken over het feit dat iemands kind eenzaam zou zijn omwille van het feit dat die niet in een klassieke gezinssituatie opgroeit.
