Met deze titel schep ik wellicht verkeerde verwachtingen, maar wat zich onlangs tijdens het shoppen afspeelde, kan ik onmogelijk anders omschrijven. Het was nochtans goed begonnen: mijn zoon was bij het binnenstappen van de winkel wild enthousiast. Het feit dat hij de tablet die zich achteraan de winkel bevond had gespot, verklaart zijn uitbundigheid misschien ook wel.
Hoe dan ook: niet een maar twee paar schoenen werden vlotjes gepast en goedgekeurd, terwijl andere mama’s tegenover hun kroost naar mijn engeltje verwezen als “dat jongetje dat wel flink meewerkt”.
Vol trots struinde ik door de winkel – een braaf kind aan de ene hand, 150 euro aan schoenen in de andere hand en rondom mij een aura van supermom. En dan – noem het hoogmoed, naïviteit of pure idiotie – besloot ik een kleedje te passen.
Nu moet je weten dat mijn zoon een kleine houdini is en ik hem in een winkel dus echt niet alleen kan laten, zelfs niet vastgekluisterd aan een tablet. Mee in het pashok dan maar. Enfin, eerder een stang met een doek rond gedrapeerd. Een doek dat mijn intussen niet meer zo gedweeë zoon perfect achtte om tarzangewijs aan te gaan slingeren.
Terwijl ik hem in bedwang probeerde te houden en me ondertussen in het iets strakker dan verwacht gewaad wurmde, zag ik in dat dit niet een van mijn beste ingevingen was geweest. Maar het was te laat: daar donderde het gordijn, samen met mijn laatste greintje waardigheid, naar beneden.
Ze zeggen dat je, eens je een kind op de wereld hebt gezet, al je schroom verliest, maar ik moest nu toch ook even slikken. Hopeloos trachtte ik om mijn intieme zones met de lap stof te bedekken. Aangezien mijn zoon er ergens in verstrengeld lag, lukte dat echter geenszins.
Note to self: misschien de volgende keer gewoon kijkgeld vragen in plaats van een gratis peepshow te geven. Dan heb ik die nieuwe schoenen meteen terugverdiend.
