5 misvattingen die ik had over zwangerschapsverlof vóór ik zelf kinderen had

Toen ik zelf zwanger werd en uitkeek naar mijn zwangerschapsverlof, probeerde ik me voor te stellen hoe dat zou zijn. Daarbij maakte ik me van een paar dingen wel een juiste voorstelling (zoals de talloze luiers en de liters melk), maar op heel veel vlakken zat ik er echt compleet naast. 

Zoals bij deze misvattingen:

1. Ik geloofde dat zwangerschapsverlof effectief “verlof” zou zijn 
Ik keek ernaar uit zoals ik uitkeek naar een vakantie. Ik zou natuurlijk wel een baby hebben om voor te zorgen, maar een paar maanden vrij van het werk klonk toch als een soort pauze. Wel … neen. 

Die periode was geen pauze van mijn werk, het was gewoon een andere vorm van werk. Een pasgeboren baby is heel fijn, maar voor zo’n kleine baby zorgen brengt werk met zich mee. Véél werk. Er zijn geen vrije dagen of weekends, mijn “baas” had me voortdurend nodig (ook wanneer ik sliep) en ondertussen probeerde ik te herstellen van de bevalling. 

Er waren fijne momenten, absoluut, maar het was ook hard werken. 

2. Ik geloofde dat ik mijn werk niet zou missen

Omdat ik ervanuit ging dat zwangerschapsverlof als een soort vakantie zou aanvoelen, dacht ik dat ik mijn werk totaal niet zou missen. Ik zat fout. 

Ik miste het om collega’s om me heen te hebben en een volwassen gesprek te kunnen voeren. 

Ik miste de voldoening die ik uit mijn werk haal, en het ’s avonds naar huis vertrekken met het gevoel dat ik klaar was. Als jonge mama met een kleine baby is het soms moeilijk om te voelen dat je effectief iets bereikt hebt aan het einde van de dag. En klaar ben je al helemaal nooit.

3. Ik geloofde dat ik “mijn oude lichaam zou terugkrijgen” 

Ik dacht dat mijn lichaam na de bevalling terug in haar originele staat zou zijn, zoals voor de zwangerschap. Niet dus. 

Een zwangerschap laat nu eenmaal sporen na: de striemen stonden pertinent op mijn huid gegrift, de extra kilootjes smolten níet als sneeuw voor de zon en het was niet alsof ik in mijn oude vertrouwde skinny jeans terug thuis kwam. Ahum. 

4. Ik geloofde dat mijn lichaam terug van mij zou zijn 

Ik had mijn lichaam negen maanden lang gedeeld met die baby in mijn buik, en ik keek er toch naar uit om weer het gevoel te hebben dat mijn lijf van mezelf was. Alleen, dat was niet zo. 

Er plakte bijna 24/7 een baby op mij. Mijn borsten stonden ten dienste van die baby. Ik moest opletten wat ik at of dronk in functie van de borstvoeding. Ik herinner me dat de vroedvrouw mij in het ziekenhuis vertelde dat ik in het begin best geen te geurige producten kon gebruiken (zoals parfum of sterke douchegel) zodat mijn baby mijn geur kon herkennen en ik dacht echt: zal mijn lichaam ooit gewoon weer van mezelf zijn?! 

5. Ik dacht dat mijn carrière zou verlopen volgens het plan in mijn hoofd

Ik had mijn toekomst al helemaal uitgestippeld, ook op het vlak van carrière. En toen kreeg ik een baby, en dat kleine mensje veranderde mijn wereld volledig. Ondertussen zijn we een aantal jaar verder. Ik kreeg nog een kindje, heb nu een totaal andere job en mijn ambities zijn geëvolueerd.

Mama worden veranderde alles, echt alles, en op manieren die ik me op voorhand nooit had kunnen voorstellen. Mijn leven ziet er niet uit zoals ik het jaren geleden had uitgestippeld – maar misschien overtreft de realiteit wel mijn naïeve toekomstplannen van toen. 

Vrij naar Mother.ly