Ik ben bevallen van … een leeuwin!

Eerlijk gezegd heb ik nooit een kinderwens gehad. Het leek me zoveel gedoe, zoveel verantwoordelijkheid. Mijn broers en zussen hadden al kinderen toen ik een tiener was en ik vond het heel fijn om op hen te babysitten of om met hen te spelen als ze bij hun oma en opa op bezoek waren. Maar om zelf die verantwoordelijkheid aan te gaan, dat leek me niks voor mij. 

Toen mijn man en ik zo’n 7 jaar samen waren, begon zijn vadergevoel op te spelen. Veel vrienden hadden al kinderen, en ineens vond hij het wel tijd om er ook aan te beginnen. Eerst twijfelde ik nog, want voor mij moest het niet per sé. Maar ik stond er ook niet weigerachtig tegenover. Ik zag dat toekomstplaatje soms wél en soms ook niet, heel dubbel. Na een tijdje wikken en wegen besloten we er toch voor te gaan. Het kon immers nog een hele tijd duren eer het zover was, toch? 

Meteen zwanger

Ik stopte met de pil, en pats … een maand later was het al zover. Een droom voor velen, maar op zijn zachtst gezegd toch wat spannend voor iemand die nog twijfels had. De volle 9 maanden lang werd ik heen en weer gesleept tussen gevoelens van blijdschap en paniek. ‘Kan ik dat wel, voor iemand zorgen?’ Ik ben er zeker van dat die 9 maanden niet alleen dienen om het kindje in de buik te laten groeien, maar ook om de mama zelf mentaal voor te bereiden.  

Halverwege de zwangerschap bracht ik mijn moeder enorm aan het schrikken toen ik zei dat ik mij nog geen mama voelde. ‘Hoezo dan? Er zit een baby in jouw buik!’ Klopt, maar zo voelde dat niet aan. Het idee dat er een klein mensje in mijn buik zat, leek moeilijk te vatten. Laat staan dat ik besefte dat het míjn mensje was! Vanaf toen kwam de angst: ‘Hoe zal het zijn als dat kleine mensje geboren wordt? Wat als ik dan dat mamagevoel ook nog niet heb? En wat als dat helemaal niet komt? Wat als de keuze voor kinderen toch de foute was?’ 

Mama Leeuw

Die twijfel en spanning bleef hangen tot het na 9 maanden (en 9 dagen!) eindelijk zover was. Na een redelijk vlotte bevalling was ie daar: onze zoon! Als in een film waren alle twijfels ineens verdwenen. Ik wist wél hoe het moest! – Of nee, ik wist het nog helemaal niet, maar ik voelde dat ik er klaar voor was om het allemaal te leren. – Het voelde goed, ik was mama! Mama Leeuw was geboren!

Het moedergevoel was er zelfs zo sterk dat ik moeite had om dat kleine mannetje met iedereen te delen. Ik moest wennen aan het idee dat hij uit mijn buik was, en iedereen hem zomaar ongevraagd kon bepotelen. Ik was er nog niet klaar voor om hem in andermans handen te stoppen, behalve die van de papa dan. Het voelde een tijdje aan of het ‘wij tegen de boze buitenwereld’ waren. Alles leek plots zo groot, zo akelig, zo gevaarlijk! Zelfs onze hond, die altijd mijn allerliefste knuffelbeer was, was in mijn ogen bij thuiskomst veranderd in een boze wolf.

Gelukkig ebden die angstgevoelens langzaam weer weg, maar Mama Leeuw … die is gebleven!