Mijn man heeft de geboorte van ons kind volledig verpest!

Onze dochter is 8 weken oud en ze doet het prima. Eigenlijk zouden we nu op een roze wolk moeten leven, maar dat is helemaal niet het geval. De oorzaak daarvan is dat de bevalling totaal niet verlopen is zoals ik dat voor ogen had. Ik had gehoopt dat ik de hele heisa rond de bevalling intussen al achter mij gelaten zou hebben, maar het is ontaard in een ruzie die nu al 8 weken aansleept. We blijven allebei wrok koesteren en we vinden allebei dat we gelijk hebben.

Mijn man negeerde mijn wensen

Toen ik zwanger werd van onze dochter, vond mijn man van in het begin dat ik thuis moest bevallen. Ik weet echt niet waarom hij daar zo op stond, maar hij bleef er maar over doorgaan. In het begin wuifde ik het weg en zei ik dat ik erover zou nadenken, want ik was pas 6 weken zwanger en de bevalling leek nog zo ver weg. Maar natuurlijk kwam die dag veel sneller dan verwacht. 

Bij elke controle waarbij de gynaecoloog vroeg of ik een geboorteplan had, nam mijn man het woord. Hij negeerde mij en mijn wensen compleet. Dat leidde tot een paar heftige discussies tijdens die 39 weken zwangerschap, maar ik veranderde nooit van gedachten. Uiteindelijk kwam mijn schoonmoeder met me praten en gaf ze allerlei redenen waarom zij en mijn man niet wilden dat ik naar het ziekenhuis zou gaan. Ik vertelde dat ik mij comfortabeler zou voelen bij een gewone bevalling in het ziekenhuis en uitte mijn bezorgdheid over de veiligheid van de baby en mezelf, maar net als mijn man negeerde ze me gewoon.

Op een gegeven moment vertelde ik mijn man duidelijk dat ik zelf naar het ziekenhuis zou gaan wanneer het zover was en dat ik écht geen thuisbevalling wilde. Hij deed gewoon alsof hij me niet hoorde. We spraken met een doula, maar zij was ook erg opdringerig. Ik voelde me overweldigd en totaal niet gesteund. Op dat moment was ik 36 weken zwanger.

Ik was doodsbang

Op 39 weken kreeg ik weeën. Ik smeekte mijn man om me naar het ziekenhuis te brengen, maar hij weigerde. Hij sprak heel neerbuigend tegen mij en belde naar de doula in plaats van mij naar het ziekenhuis te brengen. De bevalling duurde uiteindelijk drie dagen, waarvan ik pas de laatste 22 uur actieve weeën had. Ik heb de hele tijd gehuild. Ik voelde gewoon dat er iets niet klopte. Ik was doodsbang, en was ook vaak helemaal alleen.

De doula zei dat als de baby er na 24 uur actieve bevalling nog niet zou zijn, ik alsnog naar het ziekenhuis moest gaan. Ik herinner me nog dat ik dacht: Wat is erger? Nog twee uur moeten afzien of hier mijn baby moeten krijgen? Toen onze dochter er eindelijk was, wilde ik haar niet eens vasthouden. Ik herinner me alleen dat ik moest huilen van opluchting.

Ik wil dit nooit meer meemaken!

Ik ben nu lichamelijk in orde, maar ik heb een vreselijke ervaring gehad. Bij mijn eerste controle na de bevalling was mijn gynaecoloog verrast dat ik thuis was bevallen. Ze was bezorgd.

Ik was zo boos. En dat ben ik nog steeds.Ik zei aan mijn man dat hij de bevalling volledig verpest heeft. Ik wil dit nooit meer meemaken!

Ik hoor andere mama’s zeggen dat ze de pijn meteen vergeten zodra ze hun baby vasthouden, maar ik niet. Ik hou met heel mijn hart van mijn dochter, maar de bevalling was verschrikkelijk en dat is volledig de schuld van mijn man. Ik heb hem dat meerdere keren verteld. Elke keer rolt hij met zijn ogen en zegt hij dat moeders "sterk" moeten zijn en dat ik me niet sterk genoeg opstel.

Toen ik hem zei dat ik nooit meer een thuisbevalling zou doen – áls we al ooit een tweede kind krijgen! – was zijn enige reactie: "We zullen wel zien."

Iedereen om me heen doet alsof dit hele verhaal normaal is, maar dat is het toch helemaal niet?
Of wel?

BRON: vrij vertaald naar REDDIT