Waarom is er niet meer aandacht voor het mentale welzijn na een moeilijke bevalling?

Op 27 januari 2020 werden mijn partner en ik trotse ouders van onze eerste zoon. Hij was een uit de kluiten gewassen baby. En mooi, dat was hij ook!

Na een hele dag ongemakkelijk te zijn van de weeën, de epidurale verdoving en de moeizame vooruitgang, kwam uiteindelijk het startschot: om 21u mocht ik verhuizen naar de verloskamer. Wat een ervaring! Onze baby kreeg een sensor op zijn hoofdje om zijn hartslag te kunnen volgen.

Ik mocht plaatsnemen op de verlostafel en ik mocht beginnen persen. Een kwartier, om te beginnen. Er gebeurde niets ... Mijn man, die niet van ziekenhuizen, bloed en dokters houdt, moedigde mij aan met zijn motiverende woorden. Hij viel niet flauw trouwens.

Ik perste een halfuur, zonder resultaat. Onze zoon zijn hartslag daalde en hij recupereerde niet meer. Omdat ikzelf ook uitgeput raakte, werd er beslist om twee vroedvrouwen te laten meeduwen op mijn buik. Ik onderging, maar ik kreeg geen lucht. Ze duwden en duwden.

"Ademen!" riep de gynaecoloog. Ik riep dat ik geen adem kon nemen als ze zo duwden. Onze zoon zijn hartslag daalde totdat iedereen plots in paniek raakte. Ik zag hoe de gynaecoloog zweette en panikeerde. Ik hoorde de paniek in haar stem. Ze werd ook heel kordaat tegen mij: "U moet nú uw best doen, anders ..." 

Ondertussen trok ze met de vacuümpomp met man en macht aan onze zoon zijn hoofdje. Ik riep dat ik bang was en ik huilde. 

Ik zag nog hoe onze zoon werd geboren en hoe blauw hij zag, hij was somnolent, slap en huilde niet. Ik dacht dat hij overleden was. Mijn hart stond stil en toen ging het licht uit bij mij.

Ik herinner me niks meer. Ik herinner me niet hoe en óf mijn man de navelstreng doorknipte. Ik herinner me de eerste schreeuw van ons zoontje niet, ik kan me niet voorstellen hoe hij eruitzag en of hij haartjes had en tien vingertjes en tien teentjes. Zoveel dingen die ik heb gemist.

Enige tijd later werd ik opgefrist door een vroedvrouw en legde ze onze zoon bij mij. Hij werd meteen aan de borst gelegd, alsof er niets gebeurd was. Er werd niet meer over gesproken. Ik zag hoe ons baby'tje een extreem grote bloeduitstorting had op zijn hoofd en hoe 'abnormaal' zijn hoofd was. Er stond echt een afdruk in van de vacuümpomp. Zijn hoofd leek op een volleybal. Hoe pijnlijk moet dat geweest zijn!

De volgende ochtend werd ik verzorgd door een vroedvrouw. Ze vertelde dat ze had gehoord hoe moeilijk de bevalling was geweest en vooral hoe uitzonderlijk ze was owv de moeilijkheden. Ze vroeg tijdens het brengen van het ontbijt en het oprapen van de was of ik misschien nood had aan een psycholoog, aangezien het toch heftig was. Ik antwoordde dat ik dacht dat het wel zou gaan. Maar natuurlijk had ik een psycholoog nodig! Die had er überhaupt automatisch moeten zijn, zonder dat die vraag er kwam. Mijn man en ik waren onze zoon bijna kwijt!

De dagen verstreken en ik had veel pijn: tijdens de bevalling werd ik geknipt én scheurde ik dramatisch in. Ik kon niet uit bed, omdat ik een zwaar gekneusd staartbeen had ten gevolge van de bevalling. Ik kreeg zware pijnmedicatie om 's nachts iets of wat te kunnen slapen. Ik hallucineerde van die medicatie en ik werd midden in de nacht bezweet en angstig wakker. 

Ik was fysiek zo leeg dat ik amper energie had om te eten en onze zoon te voeden … Mijn man gaf het eerste badje, verschoonde hem, wiegde hem, knuffelde hem. Ik had het zo graag allemaal samen gedaan. 

Na een woelige periode in het moederhuis, mochten we naar huis. De vroedvrouw kwam de dag nadien langs. Zij onderzocht onze zoon ook nog eens. Ze ontdekte dat hij een 'oud' fractuur had aan zijn sleutelbeen. Wellicht was zijn sleutelbeen gebroken tijdens de bevalling. Dat verklaarde waarom hij altijd krijste als we hem in de Maxi-Cosi legden. Kleine pruts!

Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen, mits ik therapie volg om de gebeurtenis eindelijk te kunnen verwerken. We zijn zo blij dat onze zoon er is en dat hij gezond is, maar ik hoop dat er een groeiende aandacht is voor het mentale welzijn van kersverse ouders die een niet zo gemakkelijke bevalling achter de rug hebben. Het zou veel leed hebben bespaard mocht er meteen ondersteuning zijn geweest.

Trouwens: in 2020 kregen wij nog een zoontje. Hij werd geboren na tien minuten en ik mocht meteen met hem knuffelen na de geboorte!

F.K.