Ik wil ook zo graag ...
Want ja, ik denk dat ik eigenlijk wel iets te vertellen heb. ‘Net zoals al die anderen die een blog schrijven met wat hen van het hart moet’, hoor ik je denken. Maar ja, toch, ik heb echt wel iets te vertellen.
Beslissing
Een jaar geleden nam ik een beslissing die mijn leven grondig zal veranderen. En overhoop halen. En verrijken. ‘Ja, maar ik ben er nog lang niet’, zegt mijn immer relativerende zelf. Een jaar geleden kwam ik tot het besluit dat ik een kindje wilde.
Op Nieuwjaar vorig jaar kondigden mijn neef en zijn vrouw aan dat ze voor de tweede keer zwanger waren, en toen knapte er iets in mij. Ik was dolgelukkig voor hen, maar zielsongelukkig voor mezelf: wanneer zou ik mama worden?
Nooit eerder kwam dat gevoel zo hard aan. Nooit eerder had ik er bij stilgestaan. Achteraf besef ik dat ik heel erg mijn best gedaan heb om dat gevoel ergens ver weg achterin mijn hart te stoppen. Want ja, ik had al een aantal jaar geen relatie, dus waarom zou ik dan denken aan een kindje?! Bovendien heb ik héél lang niks met kinderen gehad. Baby’s, peuters, kleuters,... Ze maken alleen maar lawaai, ze stinken en eisen alle aandacht op. Ik werd ook gek bij de gedachte om woewoe-, dada- en miauwgesprekken te voeren met een kind.
Biologische klok
En dan begint de biologische klok plots toch te tikken. Menslief, echt waar?! Ging ik me daar nu ook aan laten vangen?! Ik had er al over gehoord (en heb dan waarschijnlijk ook met mijn ogen gerold), maar daar zou ik niet aan ten prooi vallen!
Kennelijk heb ik dat dus mooi onderschat. Die biologische klok is héél echt en ze gaat razendsnel. Toch heb ik mezelf nog een tijdje afgevraagd (en soms nog steeds) of het niet gewoon die omnipresente groepsdruk was. Zowat iedereen in mijn omgeving was zwanger of had al kindjes rondlopen. Zou ik het dan ook maar doen, om niet uit de boot te vallen?
Er volgde een intense, emotionele zoektocht van acht maanden, die gepaard ging met heel wat huilbuien, woede, onzekerheid, zelfanalyse en zelfs zware ruzie met de persoon die me tot noch toe het meest na aan het hart ligt: mijn moeder (en het is zowat onmogelijk om met haar ruzie te maken). Ik kwam tot de slotsom dat het toch dat was wat ik wilde: een kindje. En, ik zou er alleen voor gaan.
BAM-mama
Ik ben het typische voorbeeld van de single vrouw halfweg de dertig. Na het stuklopen van een langdurige relatie, was ik al een aantal jaren alleen. Ik was intelligent, niet onaardig om te zien, onafhankelijk, had een eigen appartement en een goede job. Na een parcours van datingsites, blind dates, gekoppeld worden door vrienden, enz. ben ik nog steeds vrijgezel. Maar met een kinderwens. En aangezien ik nogal rationeel ben, acht ik de kans zeer klein dat, mocht ik morgen iemand ontmoeten, ik met hem meteen een baby maak... Dus, dan maar BAM (Bewust Alleenstaande Moeder) worden!
Een goede vriendin van mij zat op dat moment middenin zo'n traject en ik begon haar reis van dichtbij te volgen. Ik sprak met lesbische vriendinnen en kennissen die voor IUI of intra-uteriene inseminatie (want zo heet dat in vaktermen) kozen. Het waren boeiende gesprekken en ik voelde dat ik meer en meer overtuigd raakte van mijn beslissing.
De reacties
Ik sprak erover met mijn moeder en ze gaf me haar onvoorwaardelijke steun. Om de een of andere reden kon ik het echter niet over mijn lippen krijgen bij mijn vader, dus sprak mijn moeder er eerst met hem over. Op een onverwacht moment ‒ ik zwaaide hem uit toen hij met de auto vertrok ‒ draaide hij het raampje open en zei: ‘Wat je daar beslist hebt over die baby, dat vind ik zo'n moedige en moderne beslissing. Ik bewonder dat en ik sta er volledig achter.’ Op z'n eigen, ietwat onbeholpen manier liet hij me weten dat ik altijd op hem kan rekenen ...
Ik trok vervolgens naar mijn gynaecologe. Ik had enigszins verwacht dat ze me naar huis zou sturen met de mededeling ‘Mevrouw, denk daar toch nog maar eens heel goed over na, want u weet niet waaraan u begint.’ Maar nee, ze nam het heel serieus op. Ik was dus toch geen hysterische dertiger met een tikkende tijdbom in mijn lijf?! Mijn gynaecologe stelde een aantal zeer doelgerichte vragen en concludeerde daaruit dat ik al een heel mentaal parcours had afgelegd. Ik werd zowaar doorverwezen naar een fertiliteitsarts!
Verkennend gesprek
Begin dit jaar maakte ik een eerste afspraak voor een verkennend gesprek. En toen ging het snel: onderzoeken van mijn eileiders, bloedtesten, echo's, enz. Het was overdonderend. Het ging me even allemaal wat te snel op dat moment. Al besef ik achteraf wel dat die arts zo doortastend te werk ging omdat hij hoofdzakelijk vrouwen en koppels met vruchtbaarheidsproblemen over de vloer krijgt. Zij hebben vaak al een erg slopend parcours afgelegd van mislukte zwangerschapspogingen.
De arts wond er geen doekjes om, het was vijf voor twaalf. Ik ben iets minder vruchtbaar dan de gemiddelde vrouw ‒ik hang tegen de ondergrens van de gemiddelde waarden‒ en als ik op (min of meer) natuurlijke wijze zwanger wil worden, dan gebeurt dat het best zo snel mogelijk. Er ging heel wat in me om op dat moment. Ik rook niet, drink haast nooit, eet heel gezond, doe regelmatig aan sport en heb nooit drugs genomen. En dan krijg je te horen wat je eigenlijk nooit wil horen: dat je lichaam oud wordt en dat je niet zo heel veel tijd meer hebt. Eigenlijk wil je gewoon horen dat je nog zeeën van tijd hebt en dat je misschien toch nog die paar jaartjes kan afwachten om toch nog een fijne papa te ontmoeten. Verweesd en huilend reed ik naar huis.
Babyplannen
Ik merkte meteen dat ik voorzichtiger werd wanneer ik sprak over mijn babyplannen. Als ik mijn zin begon met ‘Als ik ooit zwanger ben...’, was de ergerlijke reactie van mijn omgeving meestal (en nog steeds): ‘Maar ja, natuurlijk gaat dat lukken!’ Op die momenten heb ik zin om keihard te gillen. ‘NEEN, dat is helemaal niet zo natuurlijk en vanzelfsprekend! NIEMAND weet of dat gaat lukken, zelfs de beste artsen kunnen dat nooit garanderen!’
Loopbaanonderbreking
Om mezelf nog wat tijd te gunnen alvorens echt te starten met de behandeling, besliste ik om drie maanden loopbaanonderbreking te nemen. Ik had toch voldoende spaarcenten en het zou me de gelegenheid geven om mentaal ruimte te maken. Ik zou gewoon nog eens keihard mijn zin kunnen doen voor ik zou veranderen in een melkmachine en alleen nog maar naar de Waddeneilanden op reis zou kunnen gaan.
Dus vertrok ik voor het eerst in m'n leven helemaal alleen voor drie weken op vakantie met de rugzak naar de andere kant van de wereld: Bali en Java. In mijn koffer: Eat, Pray, Love. Het was een leuke, mooie en leerrijke ervaring. Ook daar, helemaal alleen, kon ik me uit de slag trekken en het hoofd koel houden (belangrijk bij babycrisissen). Ik voelde me nooit eenzaam, ook niet onbelangrijk als ik alleen thuis zit met een kleintje de eerste maanden.
Twee maanden
Na m'n terugkomst stopte ik met de pil (ja, die was ik, zoals zoveel vrouwen, gewoon al die jaren blijven nemen, ook al had ik geen relatie). En nu zijn we twee maanden verder. Mijn regels zijn nog steeds niet doorgekomen.
‘Twee maanden,’ hoor ik je denken, ‘dat is nog niks’. Maar twee maanden is al heel wat als je elke dag, telkens als je naar het toilet gaat (en geloof me, ik plas best veel op een dag), tot de conclusie komt dat het weer niks is. Ik weet dat ik geduld moet hebben en dat ik er niet mag op focussen, maar het is zo moeilijk om die knop uit te zetten. Ik had nooit verwacht dat ook dit stukje van het traject zo stresserend zou zijn. Want ik had toch zo'n mooi regelmatige cyclus voor ik met de pil startte.
Ik wil zo graag
Ik voel me alsof ik op een trein zit die maar niet wil komen. En ik weet dat er nog veel gelijkaardige momenten zullen komen als ik eenmaal ongesteld ben geworden, weer een regelmatige cyclus heb en met de eigenlijke behandeling kan starten.
En toch wil ik zo graag...