Mijn naam is Astrid. Ik ben 37 jaar en ben ondertussen al 18 maanden mama van Leon. Een heerlijk, vrolijk, vinnig kereltje!
Mijn zoektocht om bewust alleenstaande moeder te worden begon in februari 2016. Ik was toen 31 jaar. Via via had ik te horen gekregen dat ze in de Life-kliniek in Leuven informatie konden geven en met mijn vraag om bewust alleenstaande moeder te worden aan de slag konden gaan. Dat was voor mij echter geen goede ervaring. Ik vind het spijtig om te moeten zeggen dat ik daar geweigerd ben.
Ik heb drie gesprekken gehad met een psycholoog en die wist me nadien telefonisch te zeggen dat het team ervan overtuigd was dat ik een goede moeder zou zijn, want ik ben leerkracht, maar dat het hebben van een man cruciaal is in het leven van een volwassen vrouw. Het telefoontje heeft nog geen anderhalve minuut geduurd. Ik was echt in shock nadien. Ik stond daar met de vraag om bewust alleenstaande moeder te worden en krijg te horen dat ik een man moest hebben. Hij gaf me ook het advies om een jaar in therapie te gaan en daarna nog eens terug te komen. Sinds wanneer moet een vrouw een jaar in therapie gaan als ze ervoor kiest om bewust alleenstaande moeder te worden?!
Een paar maanden later heb ik me aangemeld in een ander ziekenhuis, dat van Brussel. Ik mocht op gesprek komen bij een super vriendelijke psychologe. Zij zou me zo groen licht geven, maar dat gebeurde jammer genoeg niet. Het team besloot om me niet verder te helpen omdat ik drager ben van een erfelijke ziekte waarbij de kans 50% is dat deze wordt doorgegeven. De ziekte is niet zo gekend en de biologen/genetica-artsen zagen het niet zitten om me verder te helpen. Helaas, weer een stevige teleurstelling! Ik heb ze uitgelegd dat ik hiervoor zelf al jaren goed opgevolgd word en dat ik dit uiteraard ook met mijn kindje zou doen, maar dat was niet voldoende. Er werd toen ook al jaren gezocht naar het gen waar de ziekte op zit, maar dat werd maar niet gevonden. In 2021 hebben ze eindelijk gevonden op welk gen de ziekte bij ons in de familie zit.
In maart 2019 meldde ik me aan in het ziekenhuis van Antwerpen, UZA. Hier had ik twee heel goede gesprekken met de psycholoog en ben ik super goed geholpen door de fertiliteitsartsen. Ik heb uiteindelijk zes mislukte inseminatiepogingen achter de rug. Op 1 september 2020 was er overleg met mijn arts en zij stelde voor om over te stappen op IVF.
Op 6 november 2020 startte ik met de hormonenbehandeling. Elke dag één spuitje, na een tijdje werden dat twee spuitjes per dag. Het was een emotionele periode. Op 1 december 2020 had ik een pick-up. Ze hebben twaalf eicellen bij me gehaald, waarvan ze er tien bevrucht hebben.
Op 6 december 2020 moest ik terug binnen in het ziekenhuis voor een terugplaatsing. Er werd één goede embryo teruggeplaatst en er werden drie goede embryo's bewaard in het ziekenhuis. Dat was een heel spannende moment. Ook 14 december 2020 was een super spannende dag: dan moest ik naar het ziekenhuis om bloed te laten trekken. Ik kon die dag niet gaan werken van de spanning. Ik was ook heel bang om weer slecht nieuws te krijgen, maar dat was niet het geval. Ze zouden me na 14u bellen met de resultaten, maar de verpleegster belde me al rond 12u40 met het goede nieuws dat ik zwanger was. Ik wist met mezelf geen blijf. Ik was zo blij, zo gelukkig, maar tegelijk ook realistisch en bang, want het kon allemaal nog misgaan. De eerste echo was begin januari. Daar heb ik voor de eerste keer een hartje zien kloppen. Tranen in mijn ogen! Dat was een van de mooiste momenten van heel mijn traject.
Op 17 augustus 2021 om 2u14 's nachts ben ik bevallen van een zoontje, Leon. Mijn mama was bij de bevalling. Voor ons allebei een emotionele moment. Ik krijg terug tranen in mijn ogen als ik terug denk aan dat moment. De weken na de bevalling verliepen echter iets minder rooskleurig. Ik heb een pre-eclampsie gehad, zat totaal niet op een roze wolk, had 20 dagen lang hoofdpijn gehad en wist niet wat er gebeurde. Toen ik begon op te zwellen ben ik naar de dokter gegaan en werd ik met spoed doorverwezen naar de cardioloog. Daar ben ik gelukkig goed geholpen en vanaf toen kon ik beginnen te genieten van mijn zoontje.
Het was voor mij een heel traject, maar ik kijk er heel positief op terug. Ik heb het meegenomen in mijn rugzak met ervaringen en het heeft zo moeten zijn. Voor mijn 36ste verjaardag kreeg ik het mooiste geschenk ooit en dat is Leon. De stap zetten om bewust alleenstaande moeder te worden is de beste beslissing in mijn leven geweest. Ik zei al zo lang dat ik kinderen wou en dit is ook echt gebeurd. Ik zou hem voor geen geld van de wereld kunnen missen. We zijn echt een team, zo op elkaar ingespeeld en dat al op zijn jonge leeftijd.
Mijn omgeving heeft ook zeer positief gereageerd op mijn beslissing. Iedereen is me altijd blijven steunen. Ik kon mijn verhaal steeds kwijt bij vriendinnen en familie. De momenten dat ik er niet meer in geloofde, waren zij er om toch positief te blijven en er wel in te geloven. En nu hij er is, zijn ze er ook nog steeds om hem mee op te vangen of me advies te geven als hij ziek is. Het is zoals ze zeggen: it takes a village. En wauw, ik heb die village zeker! Ik kan ze niet genoeg bedanken, vooral mijn ouders.
