Otis

Dit is het verhaal van onze prachtige zoon Otis*

1/03/2023

Op 2/01/2021 werden mijn man Bert en ik voor de eerste keer papa en mama. We gaven onze wondermooie dochter de naam Lucie. Van bij de geboorte liep alles vlot voor Lucie en voor ons. We genoten zo van het ouderschap dat we na een jaar opnieuw begonnen te dromen van een extra gezinslid. Een speelkameraadje voor Lucie. 

We raakten snel zwanger en de eerste echo werd ingepland op 9 juni 2022. In afwachting van deze afspraak had ik het gevoel dat ik misselijker was dan tijdens mijn eerste zwangerschap. Ik vergat ook heel erg veel, en ik was zo van de kaart dat ik op een dag de verkeerde brandstof in mijn auto tankte. Iets wat ik sinds het behalen van mijn rijbewijs – 15 jaar geleden – nog nooit voorhad. Mijn lichaam leek behoorlijk van streek, en al snel kwam een collega op de proppen met de vraag of ik zwanger was van een tweeling. Ik lachte dit weg en zei dat dit niet in onze genen zat. 

Twee hartjes 

9 juni 2022.  Onze eerste afspraak met het nieuwste familielid. De gynaecoloog was nog geen minuut met haar onderzoek begonnen, en zei meteen dat ze twee hartjes zag. Mijn man en ik schrokken. Dit hadden we niet verwacht. Ik herinner me nog dat ik wel vijf keer vroeg of ze wel zeker was van wat ze zag. Mijn eerste reactie was paniek. Kon ik dit wel aan? Hoe pak ik dit aan, van één naar drie kinderen? Mijn auto is niet groot genoeg ... Ik moest toch even wennen aan het idee. Maar één ding stond vast: onze harten waren zeker groot genoeg om deze wonderlijke komst tot een succes te maken.

Mijn man ik en ik waren zo enthousiast over dit ongelofelijke nieuws dat we begonnen uit te kijken naar een groter huis. Ik bestelde zelfs een nieuwe wagen. Eentje waarvan de achterbank groot genoeg was om drie gibberende kindjes overal mee naartoe te nemen.

Helemaal in de wolken deelden we al snel het nieuws met familie en goede vrienden. De herinnering die op mijn netvlies gebrand staat, is toen we het nieuws aan mijn zus en haar man vertelden. Zelf zijn ze ouders van vier prachtige kinderen. Bert en ik hadden afgesproken dat we zijn twee zussen als meters zouden vragen, en ook mijn zus en haar man werden zorgvuldig uitgekozen om meter en peter te worden van onze twee wondertjes. Mijn zus en haar man waren beiden zo blij dat het een tweeling was. Toen we hen een paar minuten later als meter en peter vroegen, sprongen ze letterlijk een gat in de lucht. Ze waren allebei zo blij. Oprecht gelukkig met hun nieuwe rol. Een ongelofelijk hartverwarmende herinnering om op terug te blikken. Onze kindjes werden nu al door iedereen heel erg verwelkomd. Net als de mama en papa werden er zoveel mensen rondom ons nu al verliefd op deze twee patatjes. 

De weken gingen voorbij. De echo op dertien weken verliep prima. Oef! De vakantie brak aan. Vlak voor ons vertrek naar Center Parcs kregen we per mail het nieuws dat ook de NIP-test in orde was. Er was sowieso al één jongen bij. Het andere geslacht gingen we tijdens de volgende echo te weten komen. We waren vertrokken, want wat het geslacht ook was, we hadden alweer het geluk om twee gezonde kindjes op de wereld te mogen brengen. 

Elke keer we een tweeling zagen, maakten onze harten een sprongetje. ‘Dat zijn wij binnenkort,’ zeiden mijn man en ik dan tegen elkaar. Zo spannend!

Mijn wereld stortte in

We mochten toch even op onze roze wolk rondzweven, want op 9 augustus – exact 2 maanden na onze eerste echo – zag de gynaecoloog weinig vruchtwater bij één van de kindjes. Het was duidelijk dat de onderste baby een jongen was, maar het geslacht van de tweede baby was niet te bevestigen door het weinige vruchtwater. Ik lag zeker een uur op de onderzoekstafel tot het uitsluitsel kwam dat we het bovenste baby’tje zouden verliezen, ofwel tijdens de zwangerschap ofwel vlak na de geboorte. Mijn wereld stortte in. Wat er toen wel en niet gezegd werd is een waas voor me. Mijn man was onze dochter intussen gaan oppikken bij het kinderdagverblijf dus aan hem kon ik ook niet vragen wat er precies gezegd was. Ik weet enkel dat de gynaecoloog op het einde kwam zeggen: ‘Vanaf nu gaan we ons enkel concentreren op de onderste baby, een  gezonde jongen.’ En weg was hij. 

De assistent plande een volgende echo in, en helemaal verbouwereerd over wat er net gebeurd was, liep ik naar de parking van het ziekenhuis, waar mijn man en onze dochter me kwamen ophalen. Ik zag zijn nieuwsgierige gezicht, en begon met mijn hoofd te schudden. Ik stapte in de auto en zei dat we een kindje gingen verliezen. Het duurde even voor ook hij het nieuws kon vatten. 

Gezien ik met – naar mijn beleving – te weinig informatie naar huis ben gegaan, probeerde ik een nieuwe afspraak te maken voor een vervolgecho en te begrijpen wat er nu precies mis was met mijn ene baby. De assistent zei me dat een vroegere afspraak niet mogelijk was. Vol ongeloof belde ik naar mijn man, en vroeg ik wat we moesten doen. Ik kon geen twee weken in spanning en onzekerheid blijven om te weten wat er aan de hand was. 

We kregen het e-mailadres van een gynaecoloog gespecialiseerd in tweelingzwangerschappen in onze handen, en contacteerden haar. Ze was de week dat we het nieuws kregen nog in verlof, maar plande ons op 16 augustus in, als laatste patiënt van de dag. Zo had ze voldoende tijd om naar de baby’s te kijken en ons te helpen bij het beantwoorden van onze vragen. 

De dagen tot deze afspraak gingen tergend traag vooruit. Ik bleef werken, maar besloot die vrijdag voor het volgende consult dat ik even gas terug moest nemen en tijd moest nemen om te verwerken wat er allemaal op ons afkwam. Ik sliep heel weinig, weende heel veel samen met mijn man, en dacht met momenten dat ik gek aan het worden was. In welke nachtmerrie waren wij beland?

16 augustus, 18:15. De minuten slopen voorbij, de wachtzalen in het ziekenhuis liepen stilaan leeg. Mijn man en ik werden rond 19:30 ontvangen door de gynaecoloog. Ik hoopte stilletjes dat dit alles een grote vergissing bleek te zijn, en we toch twee gezonde kindjes mochten verwelkomen.

Eindelijk kregen we sluitende antwoorden. Het was zeker geen fraai nieuws. De bovenste baby had intussen nog minder vruchtwater dan vorige week. Dit kwam doordat het kindje geen nieren bleek te hebben en dus geen blaasvulling en dus geen vruchtwater. De baby kon het opgedronken vruchtwater niet uitplassen, en op deze termijn zouden baby’s zelf hun vruchtwater aanmaken in plaats van de moeder. Het was 100% zeker. Eén van de baby’s was niet levensvatbaar. 

Kort samengevat, de weken die op dit slechte nieuws volgenden, verliepen met enorme laagtes en soms eens een hoogte. Ik was zwanger van een tweeling, mijn liefde kwam vanaf 9 juni in tweevoud en toch zou ik maar één baby levend mee naar huis nemen. 

Vanaf september ben ik halftijds beginnen te werken om mijn gedachten te kunnen verzetten en iets van routine en normaliteit in mijn weken te hebben. Dit deed me enorm veel deugd en ik zal mijn werkgever voor eeuwig dankbaar zijn dat ze dit voor mij konden verwezenlijken. 

Rollercoaster

Lieve mensen, vanaf week 17 van een 38 weken zwangerschap weten dat je één van je kindjes zal verliezen is mentaal enorm zwaar om te dragen. Achteraf gezien begrijp ik niet goed hoe ik dat allemaal gedaan heb. Uiteraard, mede dankzij steun van vrienden en familie. Alsook van mijn gynaecoloog. Het is dankzij haar dat ik bleef volhouden en telkens de kracht vond om door te zetten, wat allesbehalve makkelijk was. Maar ik was het verschuldigd aan de twee baby’s die in mijn buik verder groeiden en aan mijn man en dochter. Lucie, de zon in mijn leven, deed me elke dag lachen en beseffen hoe mooi het ouderschap wel is. Wat dan weer leidde tot de bevestiging dat ik dit voor mijn drie kinderen wou. Enfin, een enorme overrompeling aan gevoelens. Wat een rollercoaster aan emoties! 

We planden een zwangerschapsfotoshoot in, om mijn buik van twee te laten vereeuwigen. Terloops liet de fotograaf verstaan dat ze vrijwilligster is bij Boven de Wolken. We mochten haar naam vermelden mochten we haar graag als fotograaf hebben, eens de baby’s geboren werden. Een last viel van mijn schouders. We zouden de mooiste herinneringen aan onze kindjes hebben. Dat stond vast! Achteraf gezien ben ik nog nooit zo blij geweest als met het feit dat ik die fotoshoot inplande. Ik kijk eens zo vaak naar deze foto’s, als naar die van Boven de Wolken. 

Ik ging intussen verder op zoek naar lotgenoten, ouders die exact hetzelfde verhaal als het onze meemaakten. Tot op heden keer ik terug van een kale reis. De praatgroepen die er vandaag de dag bestaan wouden me wel ontmoeten, maar actief deelnemen aan de praatgroepen was moeilijk gezien ik nog zwanger was. Dergelijke praatgroepen bestaan voor en uit ouders die net een kind verloren hebben. Te moeilijk en pijnlijk dus om mij, als zwangere vrouw, toe te laten tot deze praatgroepen. Ik kreeg het telefoonnummer van een mama die enkele jaren geleden haar zoon, Otis, verloor. Ik mocht haar altijd bellen of ontmoeten wanneer ik daar nood aan had. Een eerste, van later vele, contact werd gelegd. Wat deed het deugd om te horen dat alles wat ik ervoer qua gevoelens, perfect normaal was/is.

De feestdagen braken aan, en ik genoot eens zo hard van dit gebeuren. Mijn drie kindjes bij elkaar, voor de eerste en meteen ook laatste Kerst. Ontzettend emotioneel, maar we probeerden er als gezin alles uit te halen.

De bevalling werd voor 5 januari 2023 vastgepind in de agenda’s. Nog steeds werd er bij elke echo dezelfde diagnose vastgesteld. Beide baby’s groeiden goed, ook al had de ene baby geen vruchtwater. Ik fungeerde namelijk als longen en nieren. Gezien het geslacht nog steeds niet bevestigd kon worden, kozen mijn man en ik een jongens- en een meisjesnaam uit. We bereiden het geboortekaartje voor, de liedjes die we tijdens de bevalling wilden afspelen, de afscheidsceremonie, de crematie. We bestelden een urne voor onze ongeboren baby. Mijn man en ik zeiden zo vaak tegen elkaar ‘waar zijn wij mee bezig? In wat voor nachtmerrie zijn we terechtgekomen? Arme baby ... wat hadden we je zo graag thuis verwelkomd, samen met je broer en zus’.

Fysiek had ik nog zo niet te klagen. Het was vooral het emotionele waar ik onder leed. Hoewel ik mijn baby’s voor altijd dicht en levend, bij me wou houden, was ik blij dat 5 januari dichterbij kwam. 
Op 4 januari werd ik wakker en besefte ik dat we aan de laatste 24 uur levend samen begonnen. Een laatste keer samen ontbijten, lunchen, dineren, knuffelen in de zetel en samen naar bed. 

Klaar om mijn kindjes te ontmoeten

Daar was hij dan, de dag dat ik mijn tweeling zou ontmoeten. Op 5 januari werden we om 8:15 in het ziekenhuis verwacht. Ik werd aan de monitor gelegd en we hoorden voor de allerlaatste keer beide hartjes kloppen. Mijn man loste mijn buik niet meer tot aan het verloskwartier. In afwachting van de keizersnede genoten we van het samenzijn van ons vieren. We zetten de playlist op die we voor de bevalling maakten, en genoten van de liefde voor elkaar. Ik was enorm rustig en zo klaar om mijn kindjes eindelijk te ontmoeten. Toen we omstreeks 11:36 het verloskwartier binnen kwamen, hoorden we Bart Peeters door de boxen klinken. Het was het tweede nummer uit onze playlist, “Wat nog komen zou”. 

Ik kreeg een ruggeprik, en er werd bij elke stap uitgelegd wat er zou gebeuren. Ik was duidelijk in erg goede handen. Ik werd ongelofelijk op mijn gemak gesteld. De gynaecoloog gaf tijdens de keizersnede zelfs nog complimenten over onze playlist. Zoiets kleins, wat zoveel betekende voor mij. Ze vroeg ook om de muziek wat luider te zetten, zodat we elk liedje goed konden horen en vroeg aan de assistente om een deken op mij te leggen, want ik klappertandde er op los. 

12:28 – Oskar werd geboren. Hij liet meteen van zich horen. Een gezonde, knappe vent werd geboren. En nu ging het gebeuren, we gingen eindelijk weten of Lucie en Oskar nu een broer zouden krijgen of een zusje. 

12:31 – Otis werd geboren. Het waren de knapste mannen die ik ooit gezien had. Sorry, Bert. Ondanks dat de gynaecoloog een stilgeboorte verwachtte, begon Otis tocht te wenen toen hij mij hoorde. Een verrassing voor ons allemaal. Maar mijn vechter liet zich toch eens horen. Ik gilde enkele keren: “Mama ziet je graag, Otis!” en bij deze woorden werd Otis afgenaveld. Gezien Otis zijn longen niet hebben kunnen rijpen door het afwezige vruchtwater, kreeg hij meteen palliatieve zorgen toegediend. Onze zoon zou geen pijn lijden. Happen naar adem, en in ademnood komen was een scenario dat wij als ouder niet wouden voor onze zoon. 

Otis heeft een uur tussen leven en dood “geleefd”. In de armen van papa heeft hij zijn plek tussen de andere mooie sterren opgezocht. 

Soms heb ik het nog moeilijk met het feit dat ik hem niet lang kon knuffelen in het verloskwartier, maar praktisch was dit haast onmogelijk. Gelukkig zijn er foto’s en video’s van de geboorte van onze jongens. Ik kan elke dag terugkijken naar hun geboorte, naar hoe ik mijn beide jongens vasthield en de liefde gaf die ze zo verdienen.  Mijn man heeft Otis niet losgelaten. Van heel de dag niet. En dat warmt mijn hart ontzettend. Toen ik hem zei hoe blij ik wel was dat hij zo goed voor Otis heeft gezorgd, zei hij: ‘dat is toch normaal, Otis verdient dat.’ De beste papa die mijn kinderen zich kunnen wensen, brak enkele keren voor mijn ogen. Ik wou dit niet voor hem, voor mijn kinderen en voor mezelf. En toch gebeurde het. 

De dag van de bevalling voelde ik vooral blijdschap. Ik was mama geworden van twee ferme binkjes. En ik liep over van trots. Iedereen kwam ons proficiat wensen en zag wat wij zagen, namelijk twee ongelofelijk mooie broertjes.

We werden ontzettend goed opgevangen door het ziekenhuispersoneel. Het is mede dankzij hen dat we kunnen en mogen terugblikken op een serene, mooie bevalling. Het mooiste cadeau dat ze konden geven. Het was pas tijdens de bevalling dat de gynaecoloog kon zien dat de navelstrengen van onze jongens zo bevestigd waren dat als Otis het tijdens de zwangerschap zou opgegeven hebben, Oskar er ook niet meer zou zijn. Otis heeft de hele tijd gevochten en alles voor zijn broer gegeven. Als dat geen broederschap is. Wat een vechter. Wanneer ik het moeilijk heb, pers ik toch een glimlach op mijn gezicht. Otis verdient dat. Hij verdient een blije mama, eentje dat zo fier is op hem. En zijn broer en zus. 

Op 6 januari – mijn man zijn verjaardag – kwam Klara, fotograaf voor Boven de Wolken langs. Gezien Lucie bij mijn zus logeerde, kwamen zij en haar man Lucie afzetten voor de fotoshoot. Ook mijn grootmoeder van 89 was mee. Ze wilde onze jongens zo graag zien.

Ik ben zo dankbaar dat mijn zus (meter van Oskar) en haar man (trotse en beste peter van Otis) alsook mijn grootmoeder mee vereeuwigd mochten worden. De volgende dag bezorgde Klara ons al de mooiste foto’s van onze familie. Van onze jongens. Fantastische herinneringen die we voor altijd zullen koesteren, en die ook voor Oskar en Lucie van grote waarde zullen zijn later. 

Intussen staat Otis’ urne thuis, in de glazen kast van onze woonkamer. Hij werd, net als Oskar, overladen met cadeautjes en kaartjes, bezoekjes. Ik ben zo blij dat de mensen die ons dierbaar zijn, zowel Oskar als Otis een warm welkom heetten. 

De peter van Otis wou graag een ashangertje met Otis zijn asjes en stuurt geregeld een foto dat hij met Otis op stap is en zijn nabijheid voelt. Otis had geen betere peter kunnen hebben. 

Samen met de peter van Otis en vrienden en familie, zullen we er voor blijven zorgen dat Otis verder blijft leven in onze harten. Ook het Berrefonds zorgt er mee voor dat ik me mama van drie kan voelen en kan zijn. Want ook al zie je mij met twee kindjes over straat lopen, ik ben en blijf mama van drie! En het Berrefonds verstaat heel erg goed hoe belangrijk die erkenning voor een ouder is. 

Balanceren tussen geluk en verdriet 

Intussen gaat het leven verder, en probeer ik mee te lopen in het snelle ritme van onze maatschappij. Zit ik nog steeds op die rollercoaster van emoties. Balanceer ik tussen geluk een verdriet. Dit lukt me de ene dag al beter dan de andere. Elke dag probeer ik iets groots of kleins te doen voor Otis. Elke dag zet ik zijn geboorteliedje – Leave a Light on van Marble Sounds – op. Elke dag houd ik enkele keren de ashanger rond mijn nek vast. En elke dag kijk ik naar de mooiste foto’s die ik dankzij Boven de Wolken kreeg. Vorige week maakte ik in het Koesterhuis een houtje met Otis zijn naam er op. Dit deed ik samen met de mama van Teo*. We hadden samen tranen in onze ogen, omdat het houtje perfect moest zijn. 

Geen kind is zo aanwezig, als het kind dat wordt gemist.

Ik onthoud de quote die een politica, Maud, onlangs in een podcast gebruikte: ‘Het vergt een dorp om een kind op te voeden. Maar het vergt minstens ook een dorp om te rouwen om je kindje dat gemist wordt.’

Otis zal altijd bij ons zijn. In onze gedachten en in onze harten. We laten verdriet en geluk toe, en proberen mild te zijn voor onszelf, elkaar en anderen. Een kind verliezen maakt je een ander mens, een andere moeder. Het doet je inzien wat écht belangrijk is in het leven. Je gezin en de mensen die je lief hebt. En portie geluk en voor iedereen een goede gezondheid. 

Heel veel liefs van een gezin van vijf <3 

Laure & Bert 
 

Bestsellers

cover ouders komen van mars

Ouders komen van Mars

€ 21.99
mok legendaddy

Koffiemok | legendaddy

€ 16.95
to do hero gezinsplanner

To Do Hero: Gezinsplanner

€ 18.99

Meilleures ventes