Ik had een zorgeloze zwangerschap, op wat typische kwaaltjes na. Nooit hadden we gedacht dat het zo fout zou kunnen lopen ...
Op 19 weken zwangerschap zagen ze dat ik veel te weinig vruchtwater had. Ik moest voor de zekerheid op controle naar het UZ Gent voor een uitgebreide echo. Nog steeds heb je dan in je achterhoofd “ komt wel goed”.
De lichten werden gedoofd, mijn vriend nam mijn hand vast. Mijn tranen zaten klaar, want diep vanbinnen wist ik dat het niet goed was. Als eerste lieten ze nog eens Arthur zijn hartslag horen, een perfect kloppend hartje.
Maar toen kwam de bevestiging … Ze vonden geen niertjes bij onze kleine Arthur.
Zonder niertjes kon Arthur het vruchtwater niet uitplassen en zonder vruchtwater konden zijn longen niet ontwikkelen. Arthur had geen kans op leven buiten mijn buik. In mijn buik kreeg hij alles wat hij nodig had en zou zijn hartje mooi blijven kloppen, maar daarbuiten was er geen kans. De zwangerschap zou moeten worden afgebroken.
We kregen de wettelijk verplichte zes dagen bedenktijd. Alsof we een keuze hadden.
Na een week moesten we terug op controle, om echt heel zeker te zijn. Toen hebben we drie uur in de wachtzaal gezeten, tussen de zwangere mama’s, pasgeboren baby’s en met recht voor mij een grote foto van een mama met een pasgeboren baby. Dat was heel hard, wetende dat ik mijn kindje zou moeten afgeven.
We moesten zelf beslissen wanneer we de zwangerschap zouden beëindigen. Ik was ondertussen al 20 weken zwanger. Het liefst wilde ik je nog zo lang mogelijk dicht bij mij houden.
Maar het was zo zwaar, om in de winkel of eender waar met die dikke buik rond te lopen, met mijn hand op mijn buik, wetende dat ik jou zou moeten afgeven. Ik voelde mij nu al zo schuldig dat ik niks voor jou kon doen, dat ik moest beslissen wanneer ik je hartje zou doen stoppen met kloppen. Hoe hard zou het dan geweest zijn als ik je meer en meer zou voelen schoppen?
We beslisten samen met de gynaecoloog om op 5 september, aan 21 weken zwangerschap, de bevalling in te leiden.
In de twee weken van het slechte nieuws tot aan de bevalling probeerde ik nog zoveel mogelijk te regelen. Ik zorgde voor een klein knuffeltje, liet een mutsje maken en oma maakte een dekentje. Want dat moest ik toch doen voor jou, als mama.
Dan was het zo ver, alles was hetzelfde als bij je grote zus. Naar het ziekenhuis met onze zak en Arthur zijn koffertje met zijn knuffeltjes en mutsjes in. Maar we beseften heel goed dat we met lege handen zouden terugkeren.
Al snel begonnen de weeën op te komen, maar het duurde toch nog de hele dag tot dan om 21h40 onze mooie Arthur op de wereld kwam.
De lichten werden gedoofd, mijn vriend en mijn mama namen mijn hand vast. Want ik was zo bang om van Arthur te bevallen, om hem te zien en vast te houden met de gedachte dat ik hem dan zou moeten afgeven. Toch wou ik nog graag even zijn warmte voelen, dus werd Arthur na de bevalling op mijn borst gelegd.
Hij was zo mooi en leek al zo hard op zijn grote zus. Alles was er, een perfect klein baby’tje. Zo onwerkelijk dat hij geen kans kreeg.
De dagen nadien namen we de tijd om zoveel mogelijk van Arthur in ons op te nemen, om nog even voor hem te zorgen.
Op 7 september was het dan tijd om voor altijd afscheid te nemen. Ik deed zijn mutsje aan, legde zijn dekentje en knuffeltjes goed. Dat was het minste dat ik kon doen, nog één keer voor jou zorgen.
Ik gaf Arthur nog een laatste kusje op zijn voorhoofd en deed dan zijn kistje dicht. Het moeilijkste wat ik ooit al moest doen.
Weg was dat warme gevoel, mijn blik op de toekomst.
Ik voelde mij zo leeg zonder jou in mijn buik. Maar ik moest door en ik moet sterk zijn voor je grote zus.
Iedereen zegt “ je doet het zo goed”. Maar ik heb geen andere keuze.
Nu zijn er al wat maanden voorbij en vervaagt kleine Arthur al uit veel mensen hun gedachten. Zijn naam wordt niet genoemd, er wordt niet gesproken over de bevalling.
Veel mensen weten of beseffen niet dat je door dezelfde fysieke pijn gaat, dat je moet bevallen zoals bij elk ander kindje. Maar dat je met lege handen naar huis gaat.
Ondertussen is de leegte al wat gevuld door de liefde die ik voor jou voel, kleine Arthur. Ons gezinnetje was nog nooit zo hecht en nog nooit zo warm. En daar heb jij voor gezorgd, lief klein ventje. <3
