Ik ben de laatste. En de eerste

Ik ben de laatste.

Ik ben de laatste om te ontbijten.

De laatste om me aan te kleden.

En de laatste om mijn tanden te poetsen.

Ik ben de laatste die de deur uitgaat. Check alles nog eens dubbel.

Ik ben ook de laatste om iets te kopen voor mezelf. Iets leuks.

En ik ga als laatste zitten. Om te bekomen.

Ik ben de laatste die de douche inspringt. Snel, kattenwasje.

Als laatste doe ik de lichten uit ’s avonds.

En ik sluit als laatste mijn ogen en val in slaap. Wakend.

Maar ik ben ook de eerste.

Ik ben de eerste naar wie mijn kindjes toekomen als ze enthousiast zijn over iets.

Ik ben de eerste bij wie ze troost zoeken als ze verdriet hebben.

Ik ben de eerste die hun pijntjes wegkust.

Ik ben de eerste naar wie ze toekomen voor alles.

Dus ik ben graag de laatste, omdat zij op de eerste plaats komen.

Maar ik ben even graag hun eerste, warm toevluchtsoord.

En het is fijn om mezelf daaraan te herinneren, op dagen wanneer ik het wat moeilijker heb.