Mijn voornaam is niet mama, waarom lijkt het soms dan wel zo?

Het begon zelfs al voordat ik effectief mama was. Nog voor er ook maar een baby op mijn buik lag. Toen ik zwanger was, vroegen de vroedvrouw en de gynaecoloog steevast: “En hoe voelt mama zich vandaag?” Euh, ... Lore voelt zich opgeblazen, misselijk en een beetje geïrriteerd omdat ze blijkbaar haar naam is kwijtgeraakt.

Op de materniteit was het hek helemaal van de dam. Elke dag kwamen er talloze mensen mijn kamer binnen — vroedvrouwen, kinderartsen, poetsploegen — met dezelfde openingszin: “Hoe loopt het hier, mama?” Ik lag daar met stuwing, hechtingen en wallen tot aan mijn knieën, en het begon stilaan tot me door te dringen: blijkbaar was “mama” nu mijn officiële roepnaam geworden.

Sindsdien lijkt dat mijn enige identiteit te zijn. Hoewel mijn identiteitskaart toch echt iets anders beweert. Op school, in de sportclub, bij de kinderarts: overal word ik aangesproken met “Mama”. Alsof mijn bestaan alleen nog maar relevant is in relatie tot mijn kinderen. Alsof ik een soort bijrol speel in hun hoofdfilm.

Begrijp me niet verkeerd: ik ben mama. Met hart en ziel. Ik droog tranen, smeer boterhammen, en zou door het vuur gaan voor mijn kroost. Maar ergens onderweg, tussen de luiers en de zwemles, ben ik mijn naam kwijtgeraakt. En dat wringt soms.

Wat me misschien nog het meest verbaast, is dat ook volwassenen me “mama” noemen. De juf: “En hoe laat komt mama je halen?” De pediater: “Mama, wat denk jij dat het zou kunnen zijn?” Hallo?! Mama heeft een naam … 

Het is alsof mijn identiteit is ingewisseld voor het moederschap, samen met mijn nachtrust en de kans om een wárme kop koffie te drinken. En hoewel ik de rol van mama met trots draag, wil ik af en toe ook weer gewoon Lore zijn. Of liefje, of vriendin, of die vrouw die zo graag leest. Iemand met een eigen verhaal, los van wie ik voor anderen ben.

Dus, een kleine oproep. Aan mijn partner. Aan de juffen. Aan andere ouders, aan de wereld: noem me gerust mama als het over mijn kinderen gaat, maar vergeet alsjeblieft niet dat ik ook iemand bén. Iemand met een voornaam. Een achternaam zelfs, als je formeel wilt doen.

Ik ben niet alleen mama. Ik houd ervan als mijn kinderen mijn mama noemen (al is de fun er na de miljoenste Mamaaaaa van de dag er misschien een beetje af, maar dat terzijde). Maar diep vanbinnen hoop ik dat er ook iemand is die zegt: “Hé Lore, hoe gaat het eigenlijk met jou?”