Zoveel gedachten, vragen, twijfels, scenario’s. Zoveel dat het me soms allemaal even te veel wordt.
Vannacht denk ik aan die mama die 30 weken zwanger is, CMV opliep en binnenkort na een MRI-scan te weten zal komen hoe het met haar baby’tje is. Die mama die helemaal niet op roze wolkjes loopt tijdens haar zwangerschap. Die zich angstig, onbegrepen en eenzaam voelt. Die mama die niet weet of ze haar kindje levend en gezond in haar armen zal mogen houden.
Vannacht denk ik aan die jonge vrouw van nog geen 30 jaar die plots een hartstilstand kreeg, aan die jonge vrouw die aangereden werd en in kritieke toestand in het ziekenhuis ligt. Ik denk aan hun partners, ouders, familie en vrienden. Zo vroeg afscheid moeten nemen, zo onverwachts. Het maakt me kwaad, het roept zoveel vragen op. Het doet me opnieuw nadenken over het leven, over mezelf.
Vannacht denk ik aan die vrouw die twee miskramen had en angstvallig zwanger is van haar derde kindje. Haar angst is overheersend, haar vertrouwen in een goede afloop bijna nihil, maar ze blijft hopen. Ze telt de uren, de dagen, de weken af. Ze droomt, verlangt naar haar nieuwe toekomst. Zeer voorzichtig.
Vannacht durf ik te erkennen hoezeer dit alles me van slag maakt. Hoe kwaad, hoe bang, hoe eenzaam ik me soms voel en zeer vaak gevoeld heb.
Vannacht ben ik trots op het hobbelige parcours dat ik heb afgelegd, dat mijn vriend en ik hebben afgelegd. Ik ben trots op de mama die ik geworden ben. Ik zou alles doen voor mijn actieve, grappige, pientere en o zo lieve peuter. Wat zie ik haar graag! De term ‘onvoorwaardelijke liefde’ kreeg voor het eerst betekenis bij de stilgeboorte van onze zoontjes. Ze blijven deel van ons gezin, ze blijven genoemd worden, zowel binnen- als buitenshuis.
Vannacht denk ik ook aan die man in de speeltuin die vroeg: “En, wanneer een tweede kindje?” Hoeveel keer die vraag me al gesteld is, ik kan het niet meer op één hand tellen. Waarom? Gewoon small talk? Of draagt de maatschappij toe tot dit beeld? Beseffen mensen niet dat dit een enorm gevoelig onderwerp kan zijn, zowel bij een vrouw als bij een man?
Mijn verhaal is van mij. Ik weet nog niet hoe het verder vorm zal krijgen. Maar vannacht weet ik dat het míjn hart, míjn gevoel, míjn keuze is, wat die ook is. Want het is mijn verhaal, en ik als geen ander weet wat ik beleefd, ervaren, gevoeld heb en nog steeds voel.
