7425fi.jpg

Om 15.25 uur aan de schoolpoort staan alsof ik niets anders te doen heb? Ben je gek?

27/09/2023
Mamabaas
Door Mamabaas

Die doodbrave, lieve mama’s en papa’s die om 15.25 uur aan de schoolpoort staan. ‘Wie zijn ze? Wat doen ze? Wat drijft hen?’ zou Jambers zich ongetwijfeld hebben afgevraagd. En vooral: hoe in hemelsnaam slagen zij erin om –what the hell?! –zelfs vanaf 15 uur al gezellig keuvelend aan te schuiven om toch maar als eerste aan de poort te staan, want je kind zou maar eens als derde (!) opgehaald moeten worden. Hebben zij allemaal de loterij gewonnen en hoeven zij niet te werken? Heeft de helft van hen gewoon een dagje verlof genomen? Werken zij dan allemaal in shiften waardoor ze in de namiddag ofwel al terug zijn van het werk, ofwel nog moeten vertrekken? Of zien ze er allemaal gewoon 35 jaar jonger uit dan ze werkelijk zijn dankzij een uit de hand gelopen verzorgingstrip naar Korea, het land van de plastische chirurgie?

Bij mij zou het niet waar zijn

Ik heb me er jaren suf over gepiekerd. Zelf werkte ik vaak tot ’s avonds laat, en dat aan een toch stevig tempo. Was ik om 20 uur thuis, dan had ik een chille werkdag gehad. Hoe ik dit zou combineren met het tijdig afhalen van een kind op school, het was me een mysterie en het hield me meermaals uit mijn slaap. Tijdens infodagen van kleuterscholen kreeg ik erg vaak het antwoord: ‘een zorgen mevrouw, wij hebben nabewaking tot 17 uur!’ Wauw!I can finally sleep again! Zo een reactie was een mogelijkheid geweest, de Instagramversie van wat ik eigenlijk echt dacht, zijnde:‘17 uur?! Are you f*cking kidding me?!’

De uitdrukking nine-to-five, je kent ze wel. Hoewel nine-to-five een fulltime job betekent, wordt toch vaak gedacht: aha, een moeiteloze niet-uitdagende job met heel makkelijke uren. Jarenlang moest ik stiekem zelf een beetje met ze lachen, de hoop mensen die klokslag 17 uur mijn afdeling voorbij snelwandelden, net niet renden, richting de uitgang. Ze waren mijn interne klok, want meestal had ik geen flauw benul hoe laat het was. Om 17 uur echter, stond mijn biologische klok weer on point. In gedachten zag ik de nine-to-fivers al bezig aan de rest van hun avond: om 17.30 uur een aperitiefje drinken, even later gezellig koken om dan om 18.30 uur, uiterlijk 19 uur een heerlijk warm bad te nemen, inclusief bruisballen, badschuim, een goed boek, een gezichtsmasker, een glaasje wijn en een kaarsje of vier, vijf langs de badrand. Om 20 uur ploften ze lekker in de zetel om een avondje te bingewatchen. Nu weet ik beter: die snelwandelende nine-to-fivers renden, zodra ze buiten waren, naar hun auto die ze ’s ochtends al tactisch zo dicht mogelijk bij de uitgang hadden geparkeerd, om zelfs dan nog niet eens op tijd aan de nabewaking te geraken.

6 januari 2020: Jutta’s eerste schooldag. Wie stond daar om 15.25 uur aan de schoolpoort? Niet ik. Neen, ik stond er om 11.55 uur al, want om 12 uur ging de middagbel. Op aanraden van zowat iedereen die ik ken en niet ken, liet ik Jutta de eerste week halve dagen gaan, want een hele dag zou volgens hen veel te zwaar zijn voor het grootste deel van de kinderen van amper 2,5 jaar. Dat ze niet overdreven, bewees mevrouwtje-ik-slaap-nooit meteen die eerste dag. Ze viel in slaap. Op de grond. En daar bleef ze drie uur liggen, met een tot op heden nog altijd ingetrokken kwijlvlek op mijn fragiel parket tot gevolg.

Ook week twee stond ik vroeg aan de schoolpoort. Niet om 15.10 uur zoals sommigen, dat vond ik erover. Wel om 15.25 uur, samen met makkelijk zo een vijftig andere ouders en grootouders. Het kwaad was geschied: ik leek zo weggelopen uit de reeks De Luizenmoeder, een reeks waar ik nota bene zelf de PR voor deed, met als enige verschil dat ik niet zo stond te roddelen als die mama’s en papa’s uit de serie. Hoe ik het doe? Geen shiftenwerk hier immers. Geen verlofdagen. Ook nog niet de lotto gewonnen. Wel het geluk om, als mijn meetings het toestaan, verder van thuis uit te kunnen werken. Geen evidentie met een vermoeide en prikkelbare peuter in huis, maar ik ben zo dankbaar dat het kan momenteel, in tegenstelling tot vele ouders die geen andere keuze hebben dan nabewaking (waar vele kids zich voor alle duidelijkheid nog geweldig amuseren met hun vriendjes). Van 15.25 tot 15.45 uur, dat is mijn vieruurtje. Sommigen halen een koffietje aan de koffieautomaat. Anderen gaan een sigaret roken. En ik, ik ga mijn kind ophalen. Het lekkerste vieruurtje van de hele wereld, en het kost me geen enkel calorietje extra.

Bij mij zou het niet waar zijn

Meer lezen?

In dit komische boek beschrijft Elle 23 situaties die volledig anders liepen dan gepland. Eerlijke, herkenbare en hilariche anekdotes die duidelijk maken dat je het ouderschap niet kunt plannen, aangevuld met prachtige illustraties. Het perfecte boek voor aanstaande ouders die op dat moment nog denken 'Bij mij zou het niet waar zijn', of voor ouders die ondertussen aan den lijve hebben ondervonden dat het dus allemaal tóch waar is en zich 100% herkennen tijdens het lezen van dit boek. Bij een kopje koffie of thee dat ze zonet voor de vijfde keer opwarmden uiteraard.

Bestsellers

cover ouders komen van mars

Ouders komen van Mars

€ 21.99
mok legendaddy

Koffiemok | legendaddy

€ 16.95
to do hero gezinsplanner

To Do Hero: Gezinsplanner

€ 18.99

Meilleures ventes