Over die fameuze roze wolk: we hebben misschien gedeeltelijk geluk, maar maken het onszelf ook makkelijk

Onze oudste is drie geweest, de tweede wordt er bijna twee, en de jongste is ongeveer zes maanden oud. 

Oké, we kunnen zeggen dat we gedeeltelijk geluk hebben, in de zin dat we bij geen van de drie last hebben gehad van reflux of een huilbaby. Maar we moeten er ook sowieso bij zeggen dat we onszelf het leven zo gemakkelijk mogelijk maken! En hier kan het wel eens wringen, en durven we daar bijna nooit openlijk voor uitkomen, omdat we de dag van vandaag zouden aanzien worden als verschrikkelijke ouders, zo hebben we toch de indruk. 

Neen, wij doen niet aan co-sleeping. Dat is onze belangrijkste motto: slaap is alles. Ik wil niet wakker worden bij het minste zuchtje of kuchje van mijn kind, dus het slaapt op een andere kamer. Ik hoor hem heus wel als hij honger heeft of mij nodig heeft. En zo heb ik een kwalitatieve nachtrust.

Ja, onze kindjes sliepen allemaal snel hun nachten door. En dan bedoel ik ook effectief nachten van minstens 10u aan een stuk, terwijl ze allemaal borstvoeding kreeg. Maar ook hieraan hebben we ‘gewerkt’. Vanaf 18u mochten de baby’s niet meer slapen, dus we hielden ze op alle mogelijke manieren wakker, tot ongeveer 21u. Ook overdag liet ik ze nooit dutjes van langer dan 1u30 à 2u slapen. Zoiets durf ik bijna niet luidop te zeggen, of ik krijg al bakken kritiek naar mijn hoofd gesleurd. Mijn kinderen zijn kerngezond én heel gelukkig. 

Ja, mijn kinderen hebben alle drie tot meer dan een jaar vaak in het park gezeten. Het is hun eigen veilige omgeving, en ook voor mij is dit een handige oplossing. Inderdaad, mijn kinderen hebben ‘de wereld’ niet zo vrij kunnen ontdekken als hun leeftijdgenoten zonder park, maar ze zijn daar bijlange niet minder gelukkig om, noch minder goed ontwikkeld.

Ja, wij zijn best streng met onze peuter en kleuter. We slaan ze niet, maar ze kennen ‘de hoek’ wel heel goed. Ze kennen de limieten en gaan daar ook niet vaak over. Van driftbuien hebben we nauwelijks last, en we kunnen zonder probleem met z’n allen op daguitstap.

Een zin waar we allebei niet tegen kunnen is: "Wacht maar tot ze…". Bijvoorbeeld: "Wacht maar tot ze hun tandjes krijgen", "Wacht maar tot ze kunnen stappen", "Wacht maar tot ze de ‘terrible two’ tegemoet gaan", "Wacht maar tot ze puberen" …

Het is alsof mensen jonge ouders per se willen bang maken voor wat komt. Wij nemen het zoals het komt en houden altijd in ons achterhoofd dat alles een fase is. Ja, er zijn natuurlijk moeilijkere momenten, maar die kunnen nooit opwegen tegen het geluk dat die schatjes ons dagelijks bezorgen.

Eigenlijk kunnen we het zo samenvatten: we voeden onze kinderen op zoals wij opgevoed werden, niet zoals de maatschappij het de dag van vandaag aanraadt. En dat werkt prima voor ons. We werden beiden streng maar rechtvaardig en in een heel liefdevolle omgeving opgevoed. We hebben daar helemáál geen trauma aan overgehouden, integendeel. Wij nemen veel over van wat onze ouders deden, net omdat we beiden gelukkige volwassenen zijn geworden met een gelukkige jeugd, en elk een heel respectvolle en tedere relatie hebben met onze respectievelijke ouders. Wij streven daar ook naar met onze eigen kinderen.

Hetgeen ik met ons verhaal wil vertellen, is dat het ook anders kan. Ik voel mij geen minder goeie mama omdat ik bijvoorbeeld geen co-sleeper heb. Ik zie mijn kinderen doodgraag, en dat weten ze ook maar al te goed.

Wij zitten al meer dan drie jaar op onze roze wolk, en zien helemaal niet in waarom dat zou veranderen. Wat we wel weten, is dat we intens moeten genieten van elke dag, omdat de tijd zo ontzettend snel vliegt! 

Een gelukkige, voldane en trotse mama