Ik verloor mezelf als mama … maar kreeg zoveel in de plaats
Toen ik uiteindelijk aan kinderen begon, verloor ik inderdaad al die dingen waarvoor ik gevreesd had, en nog wat meer. En het was inderdaad beangstigend.
Dingen die ik verloor
- Ik verloor mijn lichaam. Mijn sportschema schoot er al snel bij in nadat ik bevallen was. De zwangerschappen lieten sporen na op mijn lichaam. Ik was elke dag uitgeput. Ook van mijn gezonde eetgewoontes bleef er soms weinig over, en ik kwam bij. Ik was niet meer in vorm, en het duurde toch 3-4 jaar voordat alles weer op zijn plooi viel.
- Ik verloor mijn rust. Korte en onderbroken nachten, borstvoeding, de zorg voor mijn kinderen … samen toverden ze mij om in een mombie, zoals dat dan zo mooi heet.
- Ik verloor mijn tijd voor mij alleen. Ik ging gebukt onder de druk om een menselijke voedingsbron, taxidienst, verpleegster, schoonmaakster, kok, speelmaatje, mama, echtgenote en vriendin te zijn. Er bleef nauwelijks tijd voor mezelf over.
- Ik verloor mijn stijl. Terwijl mijn outfits vroeger helemaal op elkaar waren afgestemd, droeg ik de eerste maanden als mama vooral pyjama-broeken, veel te grote t-shirts (uit de kast van mijn man) of sportbroeken. Als het er min of meer oké uitzag en als het comfortabel was, dan was het al dik in orde.
Ik rouwde om wat ik verloren was
Mijn verhaal is verre van uniek, en het is zelfs geen moeilijke weg in vergelijking met wat veel andere moeders over de wereld meemaken. Maar zo voelde het wel: in mijn wereld was ik het comfort van mijn oude leventje kwijt, en ik rouwde er soms om.
Maar er is altijd de andere kant van het verhaal. Terwijl de jaren voorbijgingen realiseerde ik me dat ik ook heel wat dingen had cadeau gekregen, en dat die de plaats innamen van wat ik was verloren. Belangrijke dingen, die ik anders misschien nooit had geleerd.
Wat ik in de plaats kreeg
- Ik leerde onbaatzuchtig te zijn. Terwijl ik vroeger nogal zorgeloos was, brak er een nieuw hoofdstuk aan in mijn leven. Eentje waarin er geen ruimte was om egoïstisch te zijn. Het leven kon simpelweg niet meer alleen over mezelf gaan. Ik leerde om te geven, om dingen op te offeren, en om afscheid te nemen van dingen die niet nodig waren. Mijn kinderen hadden de persoon die ik vroeger was niet nodig. Ik moest me aanpassen, evolueren, en toegeven.
- Ik leerde verantwoordelijk te zijn. Een klein wondertje in je handen houden en beseffen dat het zonder jou niet kan overleven, dat is geen grap. Te weten dat jij die baby moet voeden, aankleden en beschermen, dat zorgt voor een verpletterend verantwoordelijkheidsgevoel. Alles berust op jouw schouders. Het is rommelig, beangstigend, verwarrend, maar bovenal krijg je er zoveel voor terug.
- Ik leerde nederig te zijn. Je leert om met jezelf te lachen als je rondloopt met spuug op je t-shirt, als je met je vingers in de kak zit, als je borsten melk lekken of als je haar al in geen dagen is gewassen. Het is soms walgelijk om een moeder te zijn. Maar je kan niets anders doen dat je ijdelheid los te laten en ermee te leren leven dat je niet georganiseerd, niet perfect en zelfs niet proper bent.
- Ik kreeg iemand die van me houdt gewoon omdat ik leef. Ik kreeg meer dan alleen die baby’tjes die ik 9 maanden gedragen heb. Ik kreeg persoontjes met nieuwsgierige, grote blauwe ogen, met een glimlach om bij te smelten en met een hemelse giechel waarvan mijn oren én mijn hart smelten. Ik kreeg het gezelschap van twee mensjes die alles bekijken wat ik doe, die alles horen wat ik zeg. Ik ben hun absolute waarheid. Ik ben hun veilige haven en hun gids.
Ik kreeg er het moederschap voor in de plaats. En daarvoor ben ik ongelooflijk dankbaar.
Vrij naar The Huffington Post