Ik ben geen papa, en daar heb ik het steeds moeilijker mee

C'est la vie

Als je jong bent, denk je dat je toekomst vast ligt. Je ziet een leuke vrouw, een toffe job en enkele schatten van kinderen. Als veertiger kijk je al eens terug op wat je er van gemaakt hebt.

In je twintiger jaren zie je je vrienden stilaan settelen. Een na een starten ze een relatie, daarna beginnen er kinderen bij te komen en je ziet dat ze allemaal de stappen zetten die jij dacht te doen, maar die er maar niet van komen. De toffe job is er, maar de leuke vrouw kom je niet tegen. De relatie die je wil komt er niet omdat je de verkeerde keuzes maakt in de liefde.

In je dertiger jaren word je onrustiger omdat je voelt dat je uitgestippelde verwachtingen niet ingelost worden. En zeker het deel over kinderen krijgen begint prangender te worden met de minuut. De tijd tikt voorbij en voor je het weet ben je een veertiger en sta je daar alleen en kan je je kinderwens stilaan beginnen opbergen.

Kinderwens

Als kind al was ik iemand die jongere kinderen begeleidde, als tiener was ik jarenlang babysit. Daarna mag je al eens letten op de kinderen uit je familie of die van je vrienden. Je bent blij voor alle anderen die het ouderschap ervaren, maar tegelijk knaagt het ook harder en harder dat je de liefde die je voelt niet kan delen met je eigen kinderen.

Het verlangen om 's nachts door een huilende baby gewekt te worden (geen nood mama's en papa's met huilbaby's, ik ga het zeker niet romantiseren als je er constant mee zit), een kindje dat zijn eerste stapjes zet of eerste woordjes brabbelt, het troosten bij ziekte, de vreugde bij hun vrolijk rondhuppelen... Allemaal zaken die je ooit wil meemaken, maar waarvan je meer en meer beseft dat het misschien toch niet voor jou weggelegd is.

Adoptie of opvang van kinderen heb ik wel overwogen, maar als single man heb ik schrik dat ik daar ergens tekort ga schieten.

Paria

Enkele jaren geleden ben ik verhuisd van afdeling op het werk en ik ben in een groep met jonge vrouwen beland. Twintigers en jonge dertigers die hun kinderwens aan het invullen zijn. Automatisch zoeken die mekaar meer op omdat ze meer raakpunten hebben, maar ergens word je daar als enige vent in de groep - en dan nog een zonder kinderen - dan ook wat buiten gehouden.

De opwinding van de zwangerschap, de eerste stapjes, al die dingen delen ze met mekaar, maar jij wordt dan wat genegeerd, want “je snapt toch niet wat het is om kinderen te hebben”. Het lijkt alsof je in hun ogen niet het minste idee hebt over hoe graag je kinderen kan zien.

En eerlijk, dat maakt het hard bij momenten. Het is alsof het mes nog net iets meer in de wonde gedraaid wordt.

Zoals mij zijn er vele mensen. Singles die hun ideale partner niet vinden, koppels die hun droom niet kunnen waarmaken... Het zou allemaal iets minder hard zijn als er ook voor die kant wat begrip getoond wordt.