Wat als de huisdieren van je kind niet samengaan met je nieuwe gezin?

Mijn dochter heeft een konijn. Basil, een pluizig exemplaar dat al bijna vijf jaar bij haar woont en zich eerder gedraagt als een kat dan als een klassiek knaagdier. Hij is zindelijk, loopt vrij rond in huis (onder toezicht), en heeft zelfs een trapje zodat hij bij haar in bed kan kruipen. Zijn paleis? Haar omgebouwde inloopkast. Basil is, kort gezegd, een deel van het gezin. Tot een paar maanden geleden was dat ook helemaal prima.

Ik ben een weduwnaar. Zes jaar geleden verloor ik mijn vrouw aan kanker. Een paar jaar na haar overlijden zag ik een oude liefde terug. De vonk sloeg opnieuw over, en begin dit jaar zijn we getrouwd. In februari zijn mijn dochter, mijn nieuwe vrouw, haar zoon en ik gaan samenwonen. En toen... liep het mis.

Zwaar allergisch

Haar zoon – mijn stiefzoon – bleek zwaar allergisch voor konijnen. Niet een beetje snotteren, maar echt: opgezwollen ogen, een piepende ademhaling en uiteindelijk zelfs een ziekenhuisbezoek. We hebben dokters geraadpleegd, medicijnen geprobeerd, de ruimtes grondig laten reinigen en Basil verbannen uit de gemeenschappelijke ruimtes. Niets hielp. Zelfs gewoon voorbij de kamer van mijn dochter lopen was al genoeg om een reactie uit te lokken.

Uiteindelijk zijn mijn vrouw en haar zoon tijdelijk naar een hotel verhuisd. Want de situatie was simpelweg niet houdbaar. En toen moest ik de moeilijkste boodschap ooit brengen aan mijn dochter: ‘Basil moet naar buiten verhuizen.’ Ze was – zacht uitgedrukt – niet blij. Boos, verdrietig, ontroostbaar. Ze wilde er niets van weten. Geen discussie, geen compromis. Elk gesprek mondde uit in tranen of keiharde verwijten. ‘Je kiest voor hem. Je laat mij in de steek. Je weet hoe belangrijk Basil is voor mij.’

Oneerlijk of gewoon pech?

En eerlijk? Ik snap haar. Volledig. Dit konijn is haar maatje, haar constante sinds mama er niet meer is. En dan komt er ineens een nieuw gezin in huis, en moet zij inleveren. Het voelt oneerlijk. En ik voel me een enorme klootzak, want op een bepaalde manier is het dat ook. We hadden dit misschien beter kunnen inschatten. Maar het leven is rommelig. Door omstandigheden konden we niet eerder samenwonen. De allergie ontwikkelde zich pas echt ernstig na een paar weken. En ja, achteraf is het makkelijk praten.

Wat we wél kunnen doen, is zoeken naar een oplossing die recht doet aan álle kinderen in dit gezin. Dus ik ben nu bezig om onze tuinschuur om te bouwen tot een ‘bunny barn’: goed geïsoleerd, met elektriciteit en verwarming, zodat Basil nog steeds een veilig en comfortabel plekje heeft – dichtbij, maar zonder de gezondheid van mijn stiefzoon in gevaar te brengen. Mijn vrouw helpt mee met de kosten en het uitdenken van de ruimte. Want ook zij wil dat dit gezin werkt. Is het perfect? Nee. Maar perfectie bestaat niet in samengestelde gezinnen.

Wat ik hoop? 

Dat mijn dochter op termijn ziet dat ik dit niet doe omdat ik minder van haar hou. Integendeel. Ik doe dit juist omdat ik van haar hou én ook wil zorgen voor de anderen die nu ook deel zijn van ons leven. Het is geen keuze tussen haar of hem. Het is zoeken naar een manier waarop we met z’n allen onder één dak kunnen wonen, zonder dat iemand letterlijk naar adem moet happen.

En wie weet… wordt die bunny barn wel een mini-paleis waar Basil de koning van het erf wordt. Eén ding is zeker: hij zal altijd haar konijn blijven. En ik, ik blijf altijd haar papa.

BRON: vrij vertaald naar REDDIT