Tijdelijk maar toch eenzaam: die fase waarin je wereld als mama even heel klein wordt

Een vleugje eenzaamheid

‘Zaterdag zou ik naar de Ikea gaan, heeft er iemand zin om mee te gaan?’ dat was mijn vraag.  ‘Wat is daar nu kwetsbaar aan?’ hoor ik je al denken. Wel... op het eerste zicht misschien niets, maar het verraadt een beetje mijn eenzaamheid.

“Mijn eenzaamheid”, dat klinkt nu volledig melodramatisch en zo erg is het écht allemaal niet. Ik heb een lieve familie die altijd klaarstaat voor me en lieve vrienden die echt wel om me geven en bij wie ik op tijd eens mijn hart kan luchten. En toch ben ik zo nu en dan, in het dagelijkse leven, wel eenzaam.

De wereld wordt even heel klein

Als alleenstaande ouder is dat natuurlijk dubbel, want je kan elkaar niet even aflossen om zo toch wat uit huis te komen. En je kan die fase van huisgebondenheid niet delen waardoor er inderdaad eenzame momenten zijn.

Er mogen dan wel veel mensen zijn bij wie ik terecht kan met mijn verhaal, maar er zijn niet zoveel mensen waar ik effectief tijd mee kan doorbrengen, wat maakt dat het nogal heel vaak gewoon mijn zoontje en ik is gedurende de dag. Dat is normaal, we zitten nu eenmaal in een fase (ochtenddut én middagdut) waarin je weinig buitenkomt en waarin het wat moeilijker is om met mensen af te spreken, zeker met mensen zonder of met oudere kinderen. Iedere jonge ouder gaat door deze fase, waarin de wereld even heel klein wordt.

De friend shift

Ook al weet ik dat dit normaal is, toch maakt het me heel onzeker en kwetsbaar. ‘Willen mensen niet meer met me afspreken?’, gaat er dan door mijn gedachten. ‘Ben ik saai, oninteressant of lastig?’

Ik probeer de reden te zoeken achter het verkleinen van mijn vriendenkring, want het komt niet alleen maar door deze fase. Er zijn daadwerkelijk minder mensen waarmee ik mijn tijd kan doorbrengen. En ook dat is helaas normaal…

Als je voor het eerst mama wordt ontstaat er een soort friend shift. Er vallen mensen weg uit je leven, niet omdat ze je opeens niet meer graag hebben, wel omdat hun leven opeens té veel verschilt van het jouwe. Daarbovenop komt nog eens dat je dat kleine bubbeltje voor alles zet. Je gaat dus niet afspreken op een plek die niet geschikt is om met een kleintje naartoe te gaan. Je probeert nog wel, langs beide kanten, maar stilletjes komt toch dat besef dat de vriendschap niet blijvend is, en dat doet wat zeer.

Stoute schoenen

Met thuis te zitten kniezen geraken we natuurlijk ook geen stap verder. Dus trekken we toch onze stoute schoenen aan en vragen heel kwetsbaar: ‘Wil jij eens afspreken met ons?’

Op mijn Facebookvraag kwam er toch al een reactie van een lieve medemama. En zo hadden we zaterdag een gezellig Ikea-dagje, waarbij niet alleen de mama’s het goed met elkaar konden vinden, maar óók de baby’s. Dubbel geslaagd dus, en voor herhaling vatbaar. Want een baby krijgen zorgt inderdaad voor een ‘friend-shift’, er vallen vrienden weg, maar er komen ook andere mensen in de plaats, mede-mama’s waarmee je afspreekt zodat de kleintjes samen kunnen spelen, en waaruit er ook nieuwe vriendschappen kunnen groeien.

Voorlopig zitten we nog even vast tussen de twee, maar ook dit is maar een fase…