Ik heb meer geduld met mijn kinderen dan met mijn partner

Het was een valkuil waarvan ik me bewust was en waar ik iets aan wilde veranderen, maar ik had niet door niet hoezeer mijn man zich eraan ergerde… tot de dag dat hij me vertelde dat hij het beu was om het gevoel te hebben dat hij niet kon winnen. ‘Ik heb het gevoel dat ik nooit iets goed kan doen,’ verzuchtte hij op een avond nadat de kinderen naar bed waren. 

Instinctief wilde ik ontkennen en met hem in discussie gaan, om mezelf te beschermen en te verdedigen. Maar in de plaats daarvan zweeg ik even. Ik moest een moment nemen om na te denken over zijn woorden, en over hoe ik mij voelde.

Ik hou van deze man. En toch vind ik hem niet altijd leuk. Ik haal regelmatig uit en sta snel klaar om hem terecht te wijzen over wat hij allemaal verkeerd heeft gedaan of wat hij beter had kunnen doen volgens mijn normen. En daarbij verlies ik soms uit het oog wie hij werkelijk is. Ik bestempel hem als onbehulpzaam, ongebonden en koud. 

Ik vroeg mezelf af waarom alles veranderde nadat we kinderen hadden gekregen. Hoe was ik zo plots veranderd van een relaxte vrouw in een ongeduldige echtgenote? Die nacht draaide mijn man zich om en ging slapen, terwijl ik klaarwakker lag en mijn gedachten alle kanten uit schoten. 

Ik kwam tot de conclusie dat er wel een aantal redenen zijn waarom ik meer geduld heb met mijn kinderen dan met mijn man: 

1. Tijd en aandacht
   Er is maar zoveel tijd en geduld voor iedereen, en het leeuwendeel daarvan gaat naar mijn kinderen. Het ouderschap vergt nu eenmaal veel inspanning. Ik ben dag in dag uit met onze kinderen bezig, terwijl ik door grote emoties laveer, zowel die van hen als die van mij. Dus tegen de tijd dat mijn man thuiskomt, ben ik uitgeput. Ik heb meestal niet veel energie meer over voor mezelf, laat staan voor hem. 
2. Verbinding
   Onder mijn vermoeidheid zit een verlangen naar verbinding. Mijn boosheid en frustratie tegenover hem verbergen een nood aan een gevoel van verbondenheid en connectie met de man op wie ik verliefd ben geworden. Maar ironisch genoeg: hoe meer ik woede gebruik om mijn behoefte aan dat gevoel van verbondenheid over te brengen, hoe verder weg hij lijkt. Ik mis het om tijd te hebben als man en vrouw, om niet alleen mama en papa te zijn en alleen nog bezig te zijn met slaaproutines, rekeningen betalen en plannen. 
3. De ik-factor
   Ik doe zoveel moeite om me te focussen op wat mijn man anders of beter moet doen, terwijl het eigenlijk allemaal bij mezelf begint. Ik ben de thermostaat in ons huis. Als ik rustig en verbonden ben, is mijn gezin dat ook. Maar als ik rondloop met een negatieve energie, stuit ik ook op weerstand. 

Door die drie factoren samen te voegen, realiseerde ik me dat als ik me gestrest, overweldigd, uitgeput of alleen voel, ik begin te schreeuwen. Ik bekritiseer en ik zeur ... Maar wat ik op die momenten écht nodig heb, is een pauze. 

Als ik nu de neiging heb om tegen mijn man te beginnen schreeuwen, weet ik dat ik een pauze moet nemen. Dat ik tijd voor mezelf nodig heb, om mijn batterijtjes op te laden. Dat ik tijd nodig heb met mijn man. Ik moet mijn grenzen durven aangeven en om hulp durven vragen. 

Ik probeer op een paar kleine dingen te letten. Als ik bijvoorbeeld in het patroon verval van veel kritiek te leveren en te blijven zeuren, haal ik even diep adem en denk ik aan twee dingen waar ik van hou bij mijn partner, dingen die ik waardeer aan hem. We betrekken ook onze kinderen daarbij: ’s avonds eindigen we onze dag met ‘Wat ik leuk vind aan jou is … En wat ik leuk vind aan mij is …’ Een simpel ritueel als dit zorgt al voor een totaal andere dynamiek in huis.  

Ik heb nog altijd meer geduld met mijn kinderen. Maar nu ben ik mij daarvan bewust, en doe ik mijn best om datzelfde geduld ook aan de dag te leggen als het over mijn man gaat – en om tijd op de rem te gaan staan als ik daar niet in slaag. 

Vrij naar Generation Mindful