‘Mijn ouders willen wel een band met mijn dochter, maar niet met mijn man’

‘Ik ben al 8 jaar samen met mijn man, waarvan 7 jaar getrouwd. We hebben pas ons eerste kindje gekregen. De relatie tussen mijn man en mijn ouders is nooit super geweest. Mijn ouders vonden hem nooit goed genoeg voor mij, en ze grepen elke kans aan om mij daarop te wijzen. Mijn man wist dat, maar deed enorm zijn best om het tegendeel te bewijzen. Dat is nooit gelukt, en dat voelde hij. Uiteindelijk werd hij ook wat afstandelijker naar mijn ouders toe. Ik stond altijd midden tussen hen in. 

Toen ik zwanger werd, leek het een tijdje beter te gaan. Mijn ouders zagen eindelijk in dat ik echt met hem verder wou, dat ik altijd voor hem zou kiezen en dat we samen ons leven wilden uitbouwen. Ze wisten dat ze mijn man erbij moesten nemen, nu er een kindje onderweg was. Een tijdje kwam iedereen perfect overeen. Ik had een moeilijke zwangerschap, moest vaak op controle, maar toch was ik zo gelukkig. Onze dochter kwam uiteindelijk met een spoedkeizersnede ter wereld, maar ondanks dat waren de eerste weken na de geboorte magisch. Alles ging eindelijk goed. Ging…

Te druk om te telefoneren

Drie weken na de geboorte van ons meisje veranderde alles plots. Mijn ouders vroegen of ze de volgende zondagochtend op bezoek mochten komen. Helemaal prima voor ons. Maar de bewuste zondag kwam er niemand opdagen. Rond 15u belde mijn vader dat hij die avond alleen zou komen, omdat mijn moeder ergens naartoe moest. Ik stelde voor om gewoon de volgende dag te komen, zodat ze dan allebei meer tijd hadden. Mijn vader vond het geen probleem, maar ik bleef aandringen op een later bezoekje. Dat leek me gewoon de fijnste oplossing. Blijkbaar is dat in het verkeerde keelgat geschoten, want daarna lieten mijn ouders een week lang niets meer van zich horen. Ze vroegen niet naar mij of ons dochtertje, geen facetimes, geen berichten. Na een week vroeg ik wat er aan de hand was, en kreeg ik als antwoord dat ze het gewoon druk hadden. Geen zorgen, ik liet het gaan. 

Omdat daarna nog zo lang stil bleef, belde ik mijn ouders op om rechtuit te vragen wat er aan de hand was. Blijkbaar was het voor mijn vader een groot probleem dat ik zei dat hij beter de volgende dag kon komen. Hij voelde zich afgewezen, alsof ik niet wilde dat hij op bezoek kwam. Het werd een gesprek van anderhalf uur over alles wat ik verkeerd had gedaan en het kwam erop neer dat mijn man de schuldige was. Alle oude koeien werden uit de sloot gehaald, mijn man kon volgens mijn ouders niks goed doen. Ik was zo in de war en begon te huilen. 

Geen contact meer

Toen mijn man thuiskwam, zag hij dat ik uren gehuild had. Ik verzwakte het verhaal een beetje voor hem, omdat ik het niet erger wilde maken dan het al was. Hij begreep niet waar de reactie van mijn ouders ineens vandaan kwam en was heel boos. Van mijn ouders hoorde ik meer dan een maand niks meer. Zelfs als ik hen een bericht stuurde of hen opbelde, kwam er geen reactie. Ik wou alleen maar een gesprek om alles proberen op te lossen. Uiteindelijk kreeg ik ze aan de lijn en mocht ik met hen komen praten. Alleen ik. 

Ik dacht dat alles wel vlot zou gaan. Ik dacht dat ze mijn man eindelijk zouden kunnen aanvaarden als ik hen zou vertellen hoe goed hij is voor mij en ons dochtertje. Maar het liep helemaal anders. Mijn ouders hielden vast aan alle vooroordelen en ze zeiden dat ze niets meer met hem te maken willen hebben. Ze willen mij en ‘mijn’ dochter wel zien, maar mijn man niet meer. Ik zei dat ik dat niet kon accepteren. Als ze mijn man niet willen zien, dan zien ze mij en onze dochter ook niet meer. Natuurlijk begon mijn moeder te huilen en noemde me zelfs gevoelloos. Er is volgens mij geen middenweg, geen compromis. Ofwel nemen ze mijn man erbij, ofwel zien ze ons ook niet meer. Maar die beslissing doet enorm veel pijn…’