Ik ging de mama zijn die nooit zou klagen over het ouderschap … en toen kreeg ik kinderen

Sinds ik zes jaar geleden moeder werd (en vier jaar geleden, twee jaar geleden), bracht ik, net als zoveel ouders voor mij, elke vroege avond door met borstvoeding geven en/of eten in kleine stukjes snijden en/of gemorst water opdweilen. Dat allemaal terwijl ik iemand er ook nog aan herinnerde dat hij vorige week zalm wél lustte.

Maar vanavond regelt mijn man de avondrush en lig ik achterovergeleund als Cleopatra druiven te eten.

150 minuten helemaal alleen

Wat ik eigenlijk slik, zijn gigantische witte pillen, ter voorbereiding van een colonoscopie de volgende ochtend. Een tablet om de twee minuten gedurende een half uur, gevolgd door twee kannen water in de daaropvolgende twee uur. Dat is in totaal gelijk aan 150 minuten alleen in een kamer rondhangen.

Dat die pillen ontworpen zijn om me 's nachts op het toilet te houden, maakt me weinig uit. Ik lig in bed! Alleen! Ik ben aan het lezen! Ik ben zo blij dat ik er duizelig van word, en dat blijf ik de komende 24 uur ook – de hele nacht in de badkamer (waar ik Netflix heb gekeken – en geen enkele tekenfilm!) en tijdens de ingreep zelf.

Ik sliep twee uur in het operatiecentrum en drie uur toen ik thuiskwam. Verdoving: ten zeerste aanbevolen.

Ik werd rond 17 uur bijna buitenaards uitgerust wakker en huppelde bijna naar beneden om mijn familie te omhelzen en te helpen met de avondroutine, zoals je dat doet na een invasieve gastro-intestinale procedure. Het was de meest verjongende ervaring die ik in jaren had gehad.

Ik vertelde mijn verhaal aan een groep moeders op een verjaardagsfeestje en we gingen er helemaal in op.

Is dit hoe ik me voel over het ouderschap?

"Nu wil ik een colonoscopie!"

"Heb je gehoord dat de enige pauze die een moeder kan nemen de tijd is tussen het sluiten van de autodeur van het kind en het openen van de deur aan de bestuurderskant?"

"Ik liet de kinderen eens beneden en sloop naar de badkamer, zo opgelucht om alleen te zijn ... totdat ik mijn handen wilde wassen en in de spiegel zag dat ik mijn baby de hele tijd had gedragen."

Die laatste was ik weer, en de lach voelde goed. Totdat ik het besefte: In de loop van één gesprek had ik net twee verhalen verteld over het ontsnappen aan mijn kinderen. Is dit hoe ik me voel over ouderschap? Over mijn kinderen? Over mijn leven?

Het is precies het soort praat dat me deed ineenkrimpen of me deed met mijn ogen rollen of huilen tijdens de twee jaar tussen het verlies van onze baby toen ik zes maanden zwanger was en de verwelkoming van ons eerste kind.

Kinderen waren het enige wat mijn man Marc en ik wilden en het voelde alsof iedereen ze had. En erger nog, alsof ze er niet blij mee waren. Ik hoorde dingen als ‘Slaap nu het nog kan’ of ‘Geniet van je vrijheid’ en ik vroeg me af: heb je hier niet voor getekend? Moet je niet van je kinderen genieten?

Ouder zijn is geweldig

In die donkere periode waren we op een bruiloft bij waar een vrouw met een baby (in een kleine smoking!) vroeg of we van plan waren om kinderen te krijgen. Toen we ‘ja’ zeiden, zei ze dat het de beste beslissing zou zijn die we ooit zouden nemen, dat we nooit gelukkiger zouden zijn, dat het leuk zou zijn.

Marc en ik raakten niet uitgepraat over haar oprechte dankbaarheid en positiviteit. ‘Niemand zegt zulke dingen!’, verwonderden we ons en ik heb toen gezworen dat als ik het geluk zou hebben om eindelijk ouder te worden, ik dat wel zou doen.

En dat doe ik. De hele tijd. Tegen mijn man, tegen mijn ouders, tegen God, tegen mensen die graag kinderen willen en tegen de vreemden in de supermarkt die me steevast vertellen dat het lijkt alsof ik mijn handen vol heb. ‘Jep’, zeg ik dan. ‘En het is geweldig!’ En meestal meen ik dat ook.

Maar zet me bij een groep andere ouders op een verjaardagsfeestje van een klein kind en het colonoscopieverhaal komt tevoorschijn.

Opluchting

Die dag, toen ik me ondankbaar en beschaamd voelde en alsof ik mijn gevoelens over mijn gezin verkeerd had weergegeven, flapte ik het gebruikelijke eruit: ‘Maar natuurlijk ben ik ook graag bij mijn kinderen!’

Waarop een andere moeder luchtig antwoordde, alsof het vanzelfsprekend was: ‘Beide dingen kunnen waar zijn.’

Opluchting ging door mijn systeem. Want beide dingen zijn waar. Voordat ik kinderen had, toen ik nog niet zeker wist of ik wel kinderen kon krijgen, begreep ik niet hoe ouders openlijk over hen konden zeuren. Maar ik begreep toen ook niet hoe zwaar het ouderschap kan zijn, zowel logistiek als fysiek en emotioneel.

Ik begreep niet dat het alles kan opslokken, soms tot op het punt dat we onszelf achteruitstellen, om dan de avond voor een darmonderzoek weer dat meisje tegen te komen dat altijd las voor haar plezier.

Ik realiseerde me niet dat de wrange, zelfspottende ouderschapsretoriek van sociale media en speeltuinbankjes die een gevoelige snaar raakte toen we een baby wilden, een punt van verbinding kan zijn voor degenen die wel kinderen hebben.

Het vertellen van die anekdotes, met een lach en een zucht en met een knipoog, is een manier voor ouders om mee te leven, een band op te bouwen en humor te vinden in de 24 uur per dag durende baan die je leven verandert en domineert. Er zit waarheid en waarde in, en het is leuk.

Een voorrecht. Een wonder. En uitputtend. En zwaar

Ik denk nog altijd met weemoed terug aan een comedyshow die ik jaren geleden zag, waarin twee moeders een origineel liedje opvoerden met de titel ‘Hotel Room By Myself’. Het was hilarisch en herkenbaar, en blijft tot op vandaag inspirerend.

Ik wil alleen niet te veel verstrikt raken in deze manier van grappen maken en praten en denken. Ik wil niet dat het mijn standaard wordt. Ik wil die opgewekte, positieve moeder met haar baby in de mini-smoking niet uit het oog verliezen.

Voordat ik ernaar streefde om in mijn eentje in te checken in een hotel, streefde ik ernaar om haar te zijn, enthousiast over en dankbaar voor het voorrecht van het ouderschap. En het is een voorrecht. Een voorrecht en een vreugde en een wonder. En overweldigend en uitputtend en zwaar.

Het is waar dat de colonoscopie in feite als een dagje wellness voor me was en dat ik blij was dat ik die avond niet voor het eten hoefde te zorgen. Het is ook waar dat ik graag bij mijn kinderen ben, zelfs en soms vooral tijdens de avondroutine.

We gaan aan tafel en vertellen elk over het beste deel van onze dag, en dat is over het algemeen opbeurend en schattig. Mijn 4-jarige heeft de neiging om twee dingen te noemen, dus naast ‘het beste deel van mijn dag was taart eten op Jona’s feestje’, zegt hij ook altijd: ‘op dit moment, samen zijn met mijn hele familie.’ (En dan ontploft mijn hart).

Overgeven in mijn haar

Het is waar dat ik het beu ben om driemaal per dag voor te lezen uit ‘Welterusten, welterusten, bouwterrein’ (of, zoals de 2-jarige het noemt ‘Welterusten, welterusten, bouwvoertuigen, welterusten’, omdat de titel eigenlijk nog niet lang genoeg is). Maar het is ook waar dat ik elke keer lach als hij zijn vingertje tegen zijn mondje houdt en ‘Ssshhhttt, welterusten’ zegt.

Het is waar dat ik geniet van het ruiken aan zijn hoofdje en het kussen van zijn krullen terwijl hij is afgeleid door de bulldozer. Het is waar dat het ongemakkelijk en walgelijk was toen mijn zoon op een dag, meteen nadat ik mijn haar had gedroogd … in mijn haar overgaf.

Maar het is ook waar dat ik me gezien voel als andere ouders reageren met een herkenbare afschuw en amusement als ik dat verhaal vertel.

Bij mijn kinderen zijn is mijn grootste vreugde. En soms kotsen ze in mijn haar. Om dat laatste mogen we lachen en klagen.

Soms is alleen naar het toilet gaan (ondanks een slapende baby) het beste deel van de dag. Maar soms zal het zijn wanneer je je ene zoon tegen de andere hoort zeggen: ‘Jij bent mijn beste vriend.’ Of een als je een leesmomentje houdt met je dochter, zij aan zij in haar bed als de kleintjes slapen.

Dankbaar en trots

Als ouder heb je soms de beste en soms de slechtste momenten. Ze kunnen na elkaar voorkomen, zelfs tegelijkertijd. Afgelopen zomer vlogen we met z'n vijven naar Florida na een bezoek aan de familie van mijn zus in Chicago.

We haalden de het vliegtuig en zaten daar vier uur lang te wachten. Met drie kinderen onder 6 jaar. Door het weer duurde de vlucht die we uiteindelijk (eindelijk!) namen 45 minuten langer dan gepland, wat onze tijd aan boord op een ongeveer 7,5 uur bracht.

Maar was het zo erg? Ik bedoel, ja!

Ik heb een 2-jarige 87 keer het gangpad op en neer gejaagd. Hij viel precies vijf minuten in slaap, werd gillend wakker en kalmeerde pas toen ik het ‘Daniel Tiger’ thema op repeat begon te spelen. We aten tonnen junkfood. De kinderen keken meer tv dan ze op een week doen. We kwamen na middernacht thuis.

Maar ook: niemand is volledig over de rooie gegaan (zelfs ik niet!). Ik zag het opstijgen door de ogen van de kinderen terwijl ze vanalles riepen over de grootte van de auto's beneden en elke keer gilden als ze een klein honkbalveld of zwembad zagen. We vlogen boven een veld van pluizige cumuluswolken en mijn dochter zei dat haar dromen er zo uitzagen.

Er was een moment dat Marc en de kinderen in de rij voor me deden alsof ze in een achtbaan zaten, hun armen omhoog gooiden en lachten. Ik zat erbij en keek ernaar, vol trots dat ze de mijne zijn.

Ik was moe. Hongerig. Gestrest. Gekweld door elk uur verloren slaap voor elk kind. Ik kreeg een beker ijswater in mijn schoot gedumpt en die leek nooit droog te worden. Maar ik was ook, op de een of andere manier, tevreden. Trots op ons allemaal dat we het volhielden, dankbaar dat we flexibele, veerkrachtige, leuke kinderen hebben.

Dus, hoe vertel je het verhaal? Als een nachtmerrie? Een triomf?

Allebei.

Bron: Huffington Post