Plots bleek ik al zeven maanden zwanger te zijn

Ik werd wakker en voelde me zó ziek. Misselijk, duizelig, uitgeput. Alsof mijn hele lichaam het plots had opgegeven. Ik dacht aan een buikgriep, iets dat wel over zou gaan. Mijn huisarts dacht hetzelfde. Maar toen het na een paar dagen niet beterde, ging ik naar de spoeddienst. Een echo, wat testen… en dan kwam het verdict: "Je bent zwanger. Zeven maanden al."

Ik was in shock. Letterlijk sprakeloos. Mijn vriend – we waren toen net negen maanden samen – wist ook niet wat hij hoorde. Die avond gingen we allebei slapen met duizend vragen in ons hoofd. En de volgende ochtend… was het alsof mijn buik het nieuws had ingehaald. Van het ene moment op het andere had ik wél een bolle buik, alsof alles eindelijk op zijn plaats viel.

Vanaf dan ging alles in een rotvaart. Het was alsof we in een rollercoaster stapten die meteen op volle snelheid vertrok. We hadden geen maanden meer om rustig te wennen aan het idee, geen tijd om stil te staan bij wat er allemaal op ons afkwam. Het werd een race tegen de klok: snel een naam bedenken, een geboortekaartje kiezen, de juiste spullen verzamelen, een kinderkamertje inrichten… 

Maar het moeilijkste was niet de praktische kant. Het moeilijkste was het mentale gedeelte: écht beseffen dat we mama en papa zouden worden. Dat er een écht kindje onderweg was – ons kindje.

We voelden ons op sommige momenten compleet overweldigd. Alles moest nog landen. Terwijl andere ouders maandenlang kunnen aftellen en zich in alle rust kunnen voorbereiden, voelde het bij ons alsof we op een rijdende sneltrein waren gesprongen. Er waren momenten waarop we allebei compleet in paniek waren. Maar tegelijk groeide er, tussen alle paniek en stress, ook iets heel bijzonders: een enorme verbondenheid. Ook al was onze relatie nog pril, we gingen er samen voor, met alles wat we hadden. 

En uiteindelijk kwam onze dochter gezond en wel op de wereld - 7,5 week nadat we hadden ontdekt dat ik zwanger was. 

Wat een wonder. Wat een geluk. <3 

Ik hoop dat we ooit een tweede kindje mogen verwelkomen – en dat ik het dan van bij het prille begin mag meemaken. De eerste echo. De eerste schopjes. De buik die traag groeit. Al die kleine dingen die ik deze keer gemist heb, hoop ik dan heel bewust te beleven … Want het zal toch altijd een gemis blijven dat al die momenten aan mij voorbij zijn gegaan. 

Maar op dit moment zweven we met ons drietjes op een donzige roze wolk. Nooit had ik kunnen denken dat we ons eenjarig samenzijn zouden vieren met een baby’tje in onze armen. Maar kijk, soms heeft het leven nu eenmaal verrassingen in petto, de ene al wat zotter dan de andere ;-).