‘De minnares van mijn man vernoemde haar dochter … naar de onze!’

Sommige dingen verzín je gewoon niet. Zoals een andere vrouw die niet alleen een affaire heeft met je partner, maar ook (wel jaren later) besluit om haar dochter exact dezelfde naam te geven als die van jullie dochter. En nee, niet zomaar een naam, maar eentje met familietraditie. De voornaam én tweede naam dan nog. Exact hetzelfde. Klinkt dat als een soap? Dat vind ik ook. Helaas is dit gewoon mijn leven…

Even terug in de tijd…

Ik ben 28 en mama van een fantastische dochter van 7. Haar papa en ik zijn al een hele tijd samen. Toen mijn dochter bijna twee jaar was, kwam ik er op een nogal pijnlijke manier achter dat haar papa me bedroog met een vrouw uit onze buurt. Onze dochter heeft haar nooit ontmoet, maar die vrouw wíst van haar. En ze wist ook dat wij op dat moment nog samen waren.

We zijn daarna door een heel moeilijk proces gegaan, maar we hebben het overleefd. Hij verbrak de relatie met haar, we hebben veel gepraat, gehuild, ruzie gemaakt, opnieuw gepraat... en vandaag gaat het eigenlijk goed tussen ons. Echt goed zelfs. Maar soms komt het verleden terug op de meest bizarre manieren.

En toen… gaf zij haar dochter dezelfde naam

Fast forward naar nu. Diezelfde vrouw kreeg ondertussen een dochtertje. En raad eens hoe ze haar genoemd heeft? Juist ja: exact dezelfde voornaam én tweede naam als onze dochter. En geloof me: het is géén Emma of Marie of iets wat je in elke klas terugvindt. Nee, het is een naam met een familiegeschiedenis, die ik met veel liefde gekozen heb. Onze dochter is vernoemd naar mijn mama, mijn zus en mijn overleden grootmoeder.

Toen ik het hoorde, werd ik eerst gewoon stil. En daarna héél erg kwaad. Want wie doet zoiets? Het voelde als een steek recht in mijn hart. Alsof ze een stukje van mijn gezin wilde claimen, alsof ze zich op deze manier wilde vastklampen aan iets wat ze nooit had kunnen hebben. En in ons kleine dorp weet natuurlijk iedereen ervan. De geruchten gaan rond, mensen fluisteren dat het een wraakactie is omdat mijn partner het toen met haar heeft uitgemaakt.

Wat nu?

Tja. Wat doe je met zoiets? Ik kan die naam niet terugpakken. Ik kan het verleden niet herschrijven. En ik kan mijn partner niet opnieuw verwijten maken voor iets waar we samen al zo hard aan gewerkt hebben. We kwamen er zelfs op hetzelfde moment achter. Het was ook voor hém een shock.

Maar het blijft malen in mijn hoofd. Telkens als ik die naam hoor, als iemand het erover heeft, voel ik weer die steek. Het raakt aan iets diep emotioneels, iets wat ik niet zomaar kan loslaten. Niet omdat zij me nog iets doet, maar omdat die naam voor mij zo heilig was. Zo van ons.

Dit doet zoveel pijn!

Ik weet dat ik het niet kan veranderen. Dat ik haar keuze niet kan controleren. En dat onze dochter nog altijd uniek is, ondanks wat iemand anders besluit te doen met haar eigen kind. Maar ik mag ook toegeven dat dit pijn doet. Dat het oneerlijk voelt. Dat ik boos ben om iets waar ik rationeel gezien niks mee kan doen. En dat is oké.

Misschien is dit ook een manier om opnieuw een stukje los te laten van dat hoofdstuk. Om mezelf eraan te herinneren dat ik sterker ben geworden. Dat wij gegroeid zijn. En dat niemand, echt niemand, de liefde en band kan kopiëren die wij met onze dochter hebben, ongeacht hoe vaak haar naam herhaald wordt in een ander gezin.

BRON: vrij vertaal naar REDDIT