De tijd tikt langzaam weg, samen met mijn kansen om zwanger te worden

Er werd bloed afgenomen bij mij om mijn hormonen te bepalen en onderzocht of mijn eileiders doorgankelijk waren. Bij mijn partner werd er een spermaonderzoek uitgevoerd. Bang wachtten we de resultaten af. Maar alle resultaten waren goed, er werden geen problemen vastgesteld, behalve dat ik een onregelmatige cyclus had. Aan de ene kant was ik teleurgesteld, want er was niets mis en toch lukte het niet om zwanger te worden.

Er werd voorgesteld om een hormoontherapie op te starten gedurende 6 cyclussen met clomid. Maar toen kwam corona in maart 2020. Op dat moment dacht ik: ‘Misschien wacht ik best nog even tot corona voorbij is, want het is niet veilig genoeg.’ Daarom stelde ik de hormoontherapie uit, maar corona bleef echter in het land. In afwachting van de hormoontherapie besliste ik wel om gebruik te maken van ovulatietesten, maar telkens zonder succes

Ik besliste om uiteindelijk toch te starten met de behandeling in oktober-november 2020. Clomid van dag 3 tot dag 7 van de cyclus en op dag 12 naar de gynaecoloog voor een folikelmeting. De eerste keer reageerde ik goed op de hormonen, er waren twee eitjes gerijpt. Ik was wel wat geschrokken, wat als ik nu zwanger werd van een tweeling? Kon ik dat wel aan?

Maar er kwam geen zwangerschap.

Ondertussen werd iedereen in mijn omgeving zwanger. De een al sneller dan de andere, onder andere mijn twee schoonzussen: mijn ene schoonzus was na tweemaal proberen zwanger en de andere was onverwacht zwanger. Ik was blij voor hen, maar teleurgesteld dat het bij ons niet lukte. Daar bovenop dronken ze alcohol en rookten ze tijdens hun zwangerschap wat van mijn kant wat frustraties teweegbracht, maar dit liet ik niet merken.

De clomid, de consultaties en de ovulatietesten werden mijn nieuwe routine. Soms moest ik tot drie maal in een week terug naar de gynaecoloog, omdat de eitjes nog niet groot genoeg waren.

En dan was er plots in januari een licht streepje te zien op mijn zwangerschapstest. Ik kon het niet geloven, was het echt zo ver? Was ik eindelijk zwanger? Een licht streepje, was ik dan wel zwanger?

Ik maakte een afspraak bij de gynaecoloog, want mijn huisarts was in verlof. Op de inwendige echo was er nog niets te zien, het was nog te vroeg. Er werd bloed afgenomen. Maar al snel ging het geluk over naar intens verdriet. Ik kreeg telefoon van de gynaecoloog dat het zwangerschapshormoon niet voldoende gestegen was en ik dus wellicht een miskraam zou krijgen. Na drie dagen moest ik terug bloed laten afnemen om zeker te zijn.

Maar dat was niet nodig, de dag erna kreeg ik hevige buikpijn en veel bloedverlies. Het was duidelijk, ik kreeg een miskraam. De pijn samen met al het verdriet was de hel.

Die avond kwamen er vrienden om iets te drinken, ik heb nog even getwijfeld om alles te annuleren, maar ik dacht dat het mijn gedachten wat zou verzetten. Niets was minder waar, want onze vrienden lieten weten dat ze in verwachting waren van hun eerste kindje, net op de dag van mijn miskraam. Ik was blij voor hen, maar kon het woord 'proficiat' maar moeilijk over mijn lippen krijgen.

Ik probeerde mijn miskraam van een 'positieve kant’ te bekijken: er was al eens een bevruchting geweest, dus het kon toch. Daarom besliste ik om alles op alles te zetten en maakte ik een afspraak bij de acupunctuur. Misschien had ik nog een extra duwtje nodig om toch zwanger te raken.

Maar al snel verloor ik het vertrouwen in de acupuncturist. Ik moest telkens laten weten in welke week van mijn cyclus ik zat. Af en toe zat ik in de week van de innestelling en de ene keer plaatste ze de naalden zoals gewoonlijk en de volgende keer op alternatieve punten, zodat er zeker geen zwangerschapsonderbreking zou zijn. Daarom stopte ik met de sessies.

Ondertussen heb ik mijn laatste dosis clomid ingenomen en heb ik binnenkort een afspraak in een andere fertiliteitskliniek om eventueel verdere stappen te ondergaan. Ik ben bang voor wat er ons nog allemaal te wachten staat. Zal ik ooit wel zwanger worden? Hoe zal mijn partner reageren? Want voor hem hoeft het allemaal zo ver niet te gaan. Zal hij mij blijven steunen of weigert hij deel te nemen aan de verdere behandelingen? Met hem kan ik er amper tot niet over spreken, hij gaat het onderwerp uit de weg.

Ik heb wel het geluk dat ik er makkelijk kan over spreken met familie, vrienden en collega's. Ik kan ergens terecht, maar toch wat ze ook zeggen of doen, toch heb ik het gevoel er helemaal alleen voor te staan. Ik heb het gevoel dat de tijd langzaam weg tikt, samen met de kansen om zwanger te worden ...

Stephanie