Als je een baby krijgt heeft iedereen het over de slapeloze nachten, de slopende vermoeidheid, de tandjes, de potjestraining, de huilbuien, de driftbuien... Je bent op het ergste voorbereid. En ... die periode gaat voorbij.
Plots ben je aan het rondrijden naar feestjes en hobby's, moet je helpen met lezen en huiswerk, heb logeerpartijtjes in je huis, is je wasmand nooit meer leeg en gaan ze dagenlang op kamp. Je bent zo druk met alles en het leven raast aan je voorbij. Soms vraag je je af hoe je alles gedaan moet krijgen.
En dan ineens sta je eerste behaatjes te kopen en heb je volwassen gesprekken aan tafel. Ineens vraag je raad als er iets fout gaat op je smartphone, gooi je een kus naar je kind dat met de bus vertrekt naar school of met de fiets naar een vriendin voor een slaappartijtje. Ineens zie je je eigen kinderen je ouders ondersteunen, helpen bij een opstapje, in en uit de zetel.
Die kleine meisjes die uitgelaten op je bed sprongen als de Sint geweest was, die met hun flesje melk en warrige haren tegen je lagen voor een tekenfilm op een vreselijk vroeg uur in het weekend, die kleintjes die hun tutjes aan de Sint gaven, die zich aan je vastklampten als je weg ging ... Die lijken plots verdwenen.
Probeer het vast te houden. Het helemaal in je op te nemen ... Knuffel, ruik, streel, lach, omarm, hou ze dicht bij je ...
