Ode aan het zieke kind

Een uur later zit ik in de zetel. Met een slapende zoon op m’n arm, kijkend naar een tv-programma waar ik anders de tijd niet voor heb. En ik pink een traantje weg. Niet omwille van het werk dat bleef liggen, de overhoop gegooide agenda of het feit dat ik net volledig werd ondergekotst. 

Ik ween omdat zelfs dit moment mijn hart doet overlopen van liefde. Dat zelfs deze moeilijke momenten alles zijn waar ik zo lang op heb gehoopt, voor heb gewenst bij elke losse wimper en zelfs, als atheïst zijnde, voor heb gebeden. 

En dan breekt het gevreesde moment aan. Op het moment dat je het ‘t minst verwacht. Wanneer de routine is gevonden en de kinderen eten, slapen en spelen naar behoren, gebeurt het: exact twee weken na het spotten van het rood gevlekte wezentje in de crèche, staat mijn zoontje op met enkele rode vlekjes. 

Wat begint als een respectabel en goed onder controle te houden aantal vlekjes, eindigt in een heus kraterveld over het hele lichaam van m’n kind.  Terwijl zijn broer vrolijk rond huppelt met enkele vlekjes die de naam ‘windpokken’ amper waardig zijn, ligt een zielig volledig roodgevlekt kind tegen de grond te kronkelen van miserie. 

Het zijn deze momenten waarop je iedereen die bemoedigend zegt ‘dan zijn ze er wel van af’, doodbliksemt met je ogen. Waarop enkelen het aandurven je, veel te laat, te melden dat er een vaccin tegen windpokken bestaat. En het zijn deze momenten waarop je je heel stiekem even afvraagt waarom je ooit aan kinderen begon, maar deze gedachte ook meteen weer vergeet. 

Ik zucht, ik klaag en ja, ik ween ’s nachts zelfs mee met mijn hulpeloze kind. Maar ook dit gaat over. En voor ik het weet verandert die onherkenbare, miserabele peuter weer in het vrolijke kind met het schattigste snoetje ter wereld (voor mij althans), littekenvrij.  

Ten slotte wil ik wel even Bumba bedanken. Voor zijn steun, aanwezigheid en afleiding in deze zware tijden.