Stinkend rijk zou ik niet zijn, maar ik zou toch al ne schone zakcent hebben als ik een euro had gekregen voor alle keren dat iemand een van de volgende dingen zei of vroeg nadat ons thuisonderwijs ter sprake kwam:
‘En heb jij dan voor juf gestudeerd?’
Nee begot, nog in geen honderd jaar, maar mijn eigen kinderen in toom houden en iets uitleggen, dat lukt vooralsnog prima, hoor.
‘Oeioei, en het sociaal contact met leeftijdsgenootjes dan?’
Dat is er, wees gerust. We zitten heus niet elke dag de hele tijd thuis, met onze neus in de boeken. De kinderen zitten in een of meerdere sportclubs. We doen al eens iets met andere (thuisonderwijs)gezinnen. En, ongelooflijk maar waar, ze hebben vrienden. Al gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat dat niet allemaal leeftijdsgenootjes zijn. Dus ik weet niet of die wel allemaal tellen.
‘En willen ze dat ook zelf, dat thuisonderwijs?’
Nee, ze hebben er totaal geen zin in en zouden véél liever naar school gaan, maar ze hebben natuurlijk niets te willen en het leek me wel een leuke uitdaging om algebra en woordjes Frans in onwillige puberhersenen te pompen. NATUURLIJK WILLEN ZE DAT ZELF!
En vooral deze:
‘Amai, ik zou dat niet kunnen, mijn kinderen de hele dag thuis.’
Misschien niet, daar spreek ik me niet over uit. Maar ik kan het wel, en ik heb daar eigenlijk weinig moeite mee.
Natuurlijk is het niet altijd gemakkelijk, neemt het veel tijd in beslag en is het een grote verantwoordelijkheid. Maar hoe langer ik thuisonderwijs geef, hoe blijer ik ervan word. Want het heeft zo ontzettend veel voordelen, echt te veel om op te noemen.
Ik kies er willekeurig een paar uit, wellicht niet de belangrijkste:
Een puber in de groei kan zo veel eten als hij wil. Hónger dat Robin de vorige twee schooljaren geleden heeft op school, je kunt het bijna niet geloven. En dan ging hij nog naar een school waar je gerust tijdens je schoolwerk een tussendoortje mocht eten, hè. Maar blijkbaar was zijn rugzak niet groot genoeg (‘Al mijn eten was al op nog voor het middag was!’).
Thuis is er wel altijd eten, al zitten we hier natuurlijk met de beperkingen van onze koelkast en voorraadkast, waar, ik geef het toe, al eens iets in ontbreekt, en ook met de beperkingen die wij als ouders opleggen inzake ongezonde voeding. En dus horen we geregeld dingen als: ‘I need food!’, ‘Er is niks in huis. Ik wil iets lékkers eten!’ en ‘Een appel? Mja, maar dat is weinig energie voor veel geknabbel.’
We hebben hier weinig last van vreselijke scheldwoorden. Robin en Leon zijn wel een paar jaar naar school gegaan, en dat heeft hun woordenschat op een minder positieve manier verruimd, dat kan ik niet ontkennen. Gelukkig heeft Victor daar niets van overgenomen. Het ergste wat daar tot nu toe uitgekomen is, en toen was hij echt wel héél boos op mij, is (hou je vast, lieve lezer!): ‘Stom persoon!’ Ik kan daar precies nog wel mee leven.
Je hebt vanop de eerste rij zicht op het leerproces en de ontwikkeling van je kinderen, en ik vind dat echt een voorrecht. Zo lukt het Victor intussen wél om de juiste bewerking bij een vraagstuk te bedenken (hoera!), en is het enkel nog de antwoordzin waar we nog werk aan hebben. Onlangs rekende hij een vraagstuk uit, en toen ik hem vroeg om een zin te maken van zijn antwoord, kwam ij alleen op: ‘Want het is acht.’
Je ziet het, lieve lezer, dat thuisonderwijs is elke dag opnieuw een doldwaas avontuur. Benieuwd wat morgen weer brengt (behalve maaltafels, merkwaardige producten en de passé composé dan)!
